Ο Σεβ. Μητροπολίτης
κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Από το συγγραφικό έργο
του Μητροπολίτου

Διοίκηση - Ενορίες -
Εφημέριοι

Αγία Γραφή
Πατερικά Έργα

Μοναστήρια

"Επαγγελία"


 
 

Σύγχρονα θαύματα που συγκλονίζουν






ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Τί είναι τά θαύματα;

Τά θαύματα τής ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως είναι η αναστολή τής φθοράς ή τού θανάτου πού ταλαιπωρούν τή ζωή μας, μέ μιά έκτακτη ευεργεσία τού αληθινού Θεού, τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού

 Ποιός τα επιτελεί;

Ο Κυριός μας Ιησούς Χριστός, μέ όργανα πολλές φορές τήν Παναγία Μητέρα Του ή τούς Αγίους Του. Η Παναγία καί οι 'Αγιοι είναι ενωμένοι μέ τόν Χριστό στήν αληθινή αιώνια ζωή· όμως, αφού νίκησαν τήν αμαρτία καί ζούν μέσα στή Χάρη τού Χριστού, μέ τήν τέλεια αγάπη τού Χριστού πού έχουν,  αγκαλιάζουν τόν κόσμο καί προσεύχονται στόν Χριστό γιά τούς αγωνιζομένους πιστούς.

 Ποιά είναι η σημασία τών θαυμάτων γιά μας που τα πληροφορούμεθα;

Μέ τά θαύματα προγευόμαστε τήν αιώνια άφθαρτη βασιλεία τού Χριστού, όπου δέν υπάρχει φθορά καί πόνος, αλλά ζωή καί μακαριότητα. Αυτό πού θά καταργηθεί τελεσίδικα μέ τή Β΄ Παρουσία τού Κυρίου, αυτό προφανερώνεται στόν παρόντα κόσμο μέ τά θαύματα, τήν προσωρινή αναστολή τής φθοράς καί τού πόνου.

Μέ τά θαύματα φανερώνεται η μοναδικότητα τής παρουσίας, τής πρόνοιας, τής κυριότητος τού Χριστού σέ όλον τόν κόσμο καί ιδιαίτερα στούς πιστούς.

Μέ τά θαύματα πιστοποιείται η πραγματικότητα τής αιωνίου ζωής. Η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον. Αυτό πιστοποιείται καί μέ τά θαύματα, αφού οι ζώντες 'Αγιοι ενεργούν καί θαυματουργούν ως όργανα τού Θεού.

Μέ τά θαύματα δοξάζεται η Εκκλησία, πιστοποιείται χάριν τών απλουστέρων η μοναδικότητά Της, η αληθινότητά Της, η ταυτότητά Της (ότι είναι ασύγχυτα καί αχώριστα ενωμένη μέ τόν Χριστό, όπως τό Σώμα πρός τήν Κεφαλή).

Μέ τά θαύματα επιβεβαιώνεται ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη συνέχεια τής κοινωνίας τών Αγίων Προφητών καί Δικαίων τής Παλαιάς Διαθήκης, ως καί τών Αποστόλων καί Δικαίων τής Καινής Διαθήκης. Στήν Παλαιά Διαθήκη τά οστά τού σωματικώς νεκρού Προφήτου Ελισαίου θαυματούργησαν ανασταίνοντας ενταφιαζόμενο νεκρό (Δ΄ Βασιλειών 13, 21). Στήν Καινή Διαθήκη θαυματουργούσαν ακόμη καί η σκιά τού Αποστόλου Πέτρου (Πράξεις 5, 15) ή τά μαντήλια τής κεφαλής καί τού λαιμού τού Αποστόλου Παύλου (Πράξεις 19, 12). 'Οταν λοιπόν γίνονται θαύματα μέ τόν τιμητικό ασπασμό τών λειψάνων τών Αγίων ή μέ τήν προσευχή πρός τούς Αγίους γιά νά παρακαλέσουν εκείνοι τόν Χριστό μας, πιστοποιείται ότι ο Θεός τής Παλαιάς καί τής Καινής Διαθήκης, ο Κύριος Ιησούς Χριστός (αχώριστος μέ τόν πατέρα καί τό 'Αγιο Πνεύμα) ενεργεί καί στήν εποχή μας διά τής Εκκλησίας.

 

Συγκλονιστικές περιπτώσεις
συγχρόνων θαυμάτων

Β Ι Ν Τ Ε Ο (κάνετε κλικ πάνω σε κάθε τίτλο)

-      Θαύμα στον Δημήτρη Βακαλόπουλο (βαριά πνευμονική εμβολή)

-      Θαύμα στην Κατερίνα Τσοτοπούλου (βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση)

-      Θαύματα στον Στέλιο Νάκο (καρκίνος στομάχου κ.α.)

-      Θαύμα στον Γεώργιο Κουταλιανό (διάτρηση στομάχου με νέκρωση εντέρου και περιτονίτιδα)

-      Μητροπολίτης Δημήτριος: Η σημασία των θαυμάτων στην ζωή μας

 

Κ Ε Ι Μ Ε Ν Α

(Επιλογή από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Δημητρίου "Θαύματα Αγίων - Σημεία Θεού". Η εισαγωγή και ο επίλογος του βιβλίου παρατίθενται στο τέλος της σελίδας)
   

Θαύμα της Παναγίας σε Αρχιερέα

Τεκνοποίηση με αρνητικά ιατρικώς τα προγνωστικά

Θεραπεία από χρόνια ηπατίτιδα Β

Θεραπεία από οξεία λευχαιμία

Θαυμαστή υπέρβαση υπογονιμότητος

Θαύμα του Αγίου Ραφαήλ στο Σιμπίου Ρουμανίας

Όγκος 9 εκατοστά στο ιερό οστό

Αιμαγγειοενδοθηλίωμα με βλάβη στον Ο2 σπόνδυλο
μεταστατική προσβολή στο ήπαρ

Διάσωση από κτύπημα κεραυνού

Ανάσωση απο 25ωρη οξεία περιτονίτιδα

Διάσωση από θάνατο εκ πνευμονικής εμβολής

Σώθηκα πολλές φορές από τό θάνατο!

Θεραπεία θρομβωτικής μικροαγγειοπάθειας

Μιά “νεκρανάσταση”

Ένας νέος εγκεφαλικά νεκρός ανέζησε

Θεραπεία καρκίνου των οστών

Στα 54 η εγκεφαλική πίεση

Με το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ βγήκε ο σιελόλιθος

Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό

Η “Λαζαρίνα” πού αναστήθηκε
 
 


ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ: μαρτυρία ενός Αρχιερέως

Η ακόλουθος ιστορία αποτελεί πραγµατικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Νοσοκοµείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στην Αθήνα το 1985 και αποτελεί µία ζωντανή µαρτυρία ότι ο Άγιος Θεός επιτελεί θαύµατα, όταν εµείς ειλικρινά πιστεύοµε χωρίς δισταγµούς η αµφισβητήσεις.  Τα όσα γράφονται είναι η προσωπική µαρτυρία του σηµερινού εφησυχάζοντος Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήµονος (κατά κόσµον Γεωργίου Λαµπαδαρίου).

«Γεννήθηκα στην Κάλυμνο στις 14.5.1955 από ευσεβείς γονείς, τον Παντελή Λαμπαδάριο και την Καλλιόπη, το γένος Ζαΐρη. Το 1975 έγινε η μοναχική κουρά μου από το Γέροντά μου Αρχιμ. Αμφιλόχιο Τσούκο (σημ. Μητροπολίτη Ν. Ζηλανδίας) στην Ι. Μ. Αγίου Παντελεήμονος Καλύμνου και ονομάστηκα «Ευθύμιος». Στις 20.5.1980, γιορτή του Αγίου Πνεύματος, χειροτονήθηκα Διάκονος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Λέρου, Καλύμνου & Αστυπαλαίας Ισίδωρο και στις 6.12.83 Πρεσβύτερος από τον διάδοχό του Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Νεκτάριο.
Ένα χρόνο μετά, τέλη Νοεμβρίου 1984, αισθάνθηκα μεγάλους πόνους στη μέση. Νόμιζα πως προήρχοντο από  υπερβολική κούραση η από τα νεφρά. Αναχώρησα στις 8.1.1985 για να δώσω εξετάσεις σε τρία μαθήματα του πρώτου έτους στην Αθήνα. Μόλις πρόλαβα να δώσω το ένα μάθημα. Σε δύο εβδομάδες, οι πόνοι αυξήθηκαν, το συκώτι πρήστηκε, ήμουν μόνος στο διαμέρισμα απέναντι από τη  Θεολογική Σχολή. Οι στενοί και καλοί μου φίλοι άρχισαν να ανησυχούν. Δεν συνήθιζα να χάνω μαθήματα.  Ήρθαν στο διαμέρισμά μου ο διάκονος π. Δημήτριος Αργυρός (σήμερα Διευθυντής της  Εκκλ. Σχολής Βελλά), ο π. Κωνσταντίνος Ράπτης (σήμερα εφημέριος στο Άνω Ζάλογγο), ο Παναγιώτης Σταυρόπουλος (σήμερα Πρωτοσύγκελος της Ι. Μ. Ιταλίας), ο Θεόδωρος Ζήσης, συντ. γεωπόνος, κι άλλοι. Όταν τους έδειξα το πρήξιμο του συκωτιού, ο π. Δημήτριος πρόσταξε να πάμε σε νοσοκομείο.
Με μετέφεραν στο Νοσοκομείο Κληρικών (το ονομαζόμενο τότε Ν.Ι.Κ.Ε.) στην Αγία Βαρβάρα. Δεν μπορούσαν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτέρευε. Άρχισα να χάνω την κινητικότητα των κάτω άκρων. Οι γιατροί κάλεσαν νευρολόγο, μου έκαναν παρακέντηση με την βοήθεια μιας άλλης ιατρού που δεν πρόσεξε και κτύπησε τη ρίζα του νεύρου με αποτέλεσμα οι πόνοι να γίνουν ανυπόφοροι.
Στο μεταξύ φθάνει στην Αθήνα η αδελφή μου η Θέμις. Μετά από πολλές παρακλήσεις προς το Νοσοκομείο Κληρικών, κατορθώνει να με μεταφέρουν στον «Ευαγγελισμό». Θυμάμαι, βγαίνοντας από το Ν.Ι.Κ.Ε. τελούσαν θ. Λειτουργία στο Παρεκκλήσι.  Ήταν η γιορτή του Αγίου Χαραλάμπους (10.10.1985). Έκανα τον σταυρό μου και παρακάλεσα την Παναγία να με προστατεύσει.
Στο Νοσοκομείο “Ο Ευαγγελισμός” μου έκαναν μυελογράφημα και συνεδρίασαν υπό την προεδρία του κ. Καρβούνη.  Η διάγνωση δεν ήταν ευχάριστη. Είχα προσβληθεί από μεταστατικό καρκίνο του νωτιαίου μυελού που προκάλεσε πλήρη παραλυσία των κάτω άκρων. Ήμουν τότε μόλις 29 χρονών.
Με έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο, για να μου πουν τα αποτελέσματα. Εκεί ήμουν μόνος και από το κρεβάτι παρατηρούσα τα διάφορα εργαλεία. Με πλήρεις τις αισθήσεις μου χωρίς την επήρεια κάποιου φαρμάκου, περίμενα υπομονετικά τα αποτελέσματα. Ξαφνικά ακούω μία αντρική φωνή να μου λέγει: «Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ μέσα. Εάν φύγεις, θα πεθάνεις!»
Στο άκουσμα αυτής της φωνής ξαφνιάστηκα και γυρνούσα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά να δω ποιός μου μίλησε.  Δεν ήταν κανείς μέσα στο δωμάτιο.  Μονολογούσα και έλεγα: Η φαντασία μου θα ήταν.Ησύχασα και έβλεπα το ταβάνι του δωματίου. Τότε, μόλις που πέρασαν λίγα λεπτά, η φωνή επαναλήφθηκε για δεύτερη φορά, καθαρά, πεντακάθαρα, όπως και την πρώτη φορά: «Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ. Εάν φύγεις, θα πεθάνεις!»
Δεν πρόλαβα να κοιτάξω ξανά και ένας από τους νευροχειρούργους μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε: «Πάτερ, αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε εδώ στην  Ελλάδα.  Έχομε υπογράψει τα έγγραφα. Πρέπει να φύγεις αμέσως είτε για Αγγλία, είτε για Αμερική.  Η εκλογή είναι δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να σε χειρουργήσουμε».
Αρνήθηκα. Του εξήγησα τι συνέβη προ ολίγου.  Ο γιατρός μου είπε: «Πάτερ, και εγώ είμαι Ορθοδοξος Χριστιανός και πιστεύω στο Θεό, αλλά εδώ παίζουμε με τη ζωή σου. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά δεν είναι σε βάρος της υγείας, αλλά της ζωής σου. Πρέπει να φύγεις αμέσως». «Όχι, δεν φεύγω από εδώ. Δεν γνωρίζω τι ήταν η φωνή.  Αλλά, εάν υποθέσουμε ότι ήταν από τον Θεό, τότε δεν θα παρακούσω, αλλά θα υπακούσω. Και εάν εσείς δεν θέλετε να με χειρουργήσετε, τότε προτιμώ να πεθάνω».
Προσπάθησαν να με πείσουν μέσω της αδελφής μου και του θείου μου Γιάννη Π. Ζαΐρη, που ήταν Πρόεδρος  Εφετών στην Αθήνα. Τελικά έγινε η εγχείρηση χωρίς καθυστέρηση το ίδιο απόγευμα. Επικεφαλής ο κ. Κων/νος Κρασανάκης νευροχειρούργος. Οι φίλοι μου και ο Καθηγητής μου κ. Γεώργιος Γρατσέας στάθηκαν κοντά μου. Πηγαίνοντας για το χειρουργείο αντίκρισα την εικόνα της Θεοτόκου: «Παναγία μου, εσύ κάνε την εγχείρηση με τα χέρια των γιατρών!»
Η εγχείρηση κράτησε ώρες. Όταν ξύπνησα, δίπλα μου ήταν ο π. Δημ. Αργυρός.  Μου έδινε κουράγιο, όπως και ο π. Κων. Ράπτης και άλλοι και φυσικά η αδελφή μου. Αντιμετώπισα και άλλους κινδύνους.  Όλα τα εσωτερικά όργανα, κύστη και έντερα έμειναν παράλυτα, αδρανή. Το πρόλαβε μία νοσοκόμα και μου έβαλε καθετήρα, ειδάλλως η κύστη θα σπούσε!
Μετά από μέρες με επισκέφθηκε ο κ. Κων/νος Αλεξόπουλος, παθολόγος-ογκολόγος, σήμερα Διευθυντής Ογκολογικού του «Ευαγγελισμού». Μου μίλησε για χημειοθεραπεία, με μετέφεραν σε ιδιαίτερο δωμάτιο στον όροφο 10 της Β΄ Παθολογικής.  Εκεί έμεινα το περισσότερο διάστημα. Προϊσταμένη ήταν η δ/νις Μαρία Κτενοπούλου. Κάθε μέρα αντιμέτωπος με το θάνατο. Αλλά ποτέ δεν έχασα την πίστη μου, ότι θα με κάνει καλά ο Θεός μέσω της Μητέρας Του.
Στο μεταξύ η αδελφή μου θυμήθηκε ένα όνειρο που είχε δει, μέσα του Γενάρη. Είδε την Παναγία ντυμένη ως νοσοκόμα και με κρατούσε στην αγκαλιά ως βρέφος. Της είχε πει: «Ο αδελφός σου πεθαίνει αυτήν την ώρα, αλλά μη φοβάσαι, εγώ θα τον κάμω καλά». Πήρε στα χέρια ένα νυστέρι, έκανε δύο τομές ακριβώς στα ίδια σημεία που έγιναν οι εγχειρήσεις. Πίεσε τις πληγές και απ’ αυτές βγήκε πύο και στο τέλος ένα σκουλήκι. Καθάρισε τις πληγές, τις έρραψε και λέγει στην αδελφή μου: «Ο αδελφός σου θα ζήσει, αλλά θα κάνει δύο χρόνια να ξαναπερπατήσει!»
Η Θέμις το είχε εντελώς λησμονήσει και, μόνον όταν πραγματοποιήθηκε η δεύτερη επέμβαση, μετά από μήνες, το ξαναθυμήθηκε.
Το θαυμαστό είναι, ότι κάθε φορά που ζητούσα από κάποιον επισκέπτη να μου φέρει μία εικόνα, μου έφερναν πάντοτε την εικόνα της Παναγίας Πορταϊτίσσης του Αγίου Όρους.  Έτσι, πίστεψα ότι ήταν η Παναγία η Πορταΐτισσα που με προστάτευε και έταξα, εάν γινόμουν καλά, θα Την διακονούσα.
Οι μήνες περνούσαν. Οι ασθενείς στο διπλανό κρεβάτι έρχονταν και έφευγαν, εγώ ακόμη εκεί. Χρειαζόμουν πολλή υπομονή. Παρόλο που ήμουν σε χημειοθεραπεία, ο καρκίνος μεταδόθηκε σε άλλα σημεία του οργανισμού (πνεύμονες, συκώτι και αίμα).
Από ιατρικής πλευράς καμιά ελπίδα. Ο Καθηγητής κ. Αλεξόπουλος, αν δεν επέμενε η Προϊσταμένη δ/νις Κτενοπούλου, αρνιόταν ακόμα και να συνεχίσει τη θεραπεία! «Είναι άσκοπο να συνεχίσουμε, έλεγε ο γιατρός. Δεν υπάρχει ζωή μέσα του.  Το πολύ, μέσα σε δύο η τρεις μέρες θα πεθάνει.  Ας τον αφήσουμε να φύγει χωρίς άλλη ταλαιπωρία».
Μάλιστα, ο ίδιος τηλεφώνησε στο Μητροπολίτη Καλύμνου Νεκτάριο και του ανέφερε: «Η κατάσταση είναι σοβαρή. Το πολύ, Σεβασμιώτατε, το Σάββατο η την Κυριακή θα έχει κοιμηθεί.  Να ετοιμαστείτε να τον υποδεχθείτε». Ο Μητροπολίτης Καλύμνου Νεκτάριος κάλεσε τους ιερείς της Καλύμνου σε συνεδρίαση.  Τους ανάγγειλε τα όσα ο κ. Αλεξόπουλος του είπε.
Ο κ. Αλεξόπουλος ενημέρωσε και την αδελφή μου για να ενημερωθεί και η οικογένειά μου: «Δεν υπάρχει ζωή μέσα του»!
Ήταν Πέμπτη μεσημέρι και, ενώ μιλούσα με την αδελφή μου, ξαφνικά βλέπω το εξής όραμα: Βρέθηκα σ’ ένα χωριό μέσα σε απέραντο δάσος. Όλα όμορφα και καταπράσινα. Όμως από τα σπίτια έβγαιναν κάποιοι με σατανικά πρόσωπα και άρχισαν να μου ρίχνουν βόμβες, χειροβομβίδες και κάθε είδους όπλα. Τίποτε όμως δεν μ’ άγγιζε.  Όλα έπεφταν γύρω μου χωρίς να με βλάπτουν.  Εγώ, τότε είπα: «Για κοίταξε! Έρχεσαι στο χωριό να βρεις ησυχία και εδώ πολεμά ο ένας τον άλλο». Φεύγω. Βρίσκομαι σ’ άλλο χωριό. Χειρότερη κατάσταση.
Φεύγοντας πάλι, κατέβαινα ένα μονοπάτι. Συνάντησα δύο νέους στα λευκά οι οποίοι στάθηκαν απέναντί μου. Τα πρόσωπά τους αστραφτερά σαν τον ήλιο και τα ρούχά τους πάλλευκα. Δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά των προσώπων τους. Μόλις αντίκρισα κατάματα τον έναν ένιωσα ότι περνούσα μέσα από το δικό του σώμα και βρέθηκα σε άλλον κόσμο πνευματικό, όπου κανείς δεν υπήρχε, παρά αισθανόμουν ζωντανά την παρουσία κάποιου που ήταν αγάπη και ειρήνη. Όλα γύρω μου δένδρα, λουλούδια, φυτά, πέτρες και χορτάρι ήταν από γαλάζιο διαμάντι!  Όλα ζωντανοί οργανισμοί, αλλά καμωμένα από γαλάζιο διαμάντι! Μάλιστα, από περιέργεια έσκυψα και άγγιξα με την άκρη του δακτύλου μου ένα τριαντάφυλλο και μονολογούσα: «Μα, πως είναι δυνατό νάναι ζωντανό τριαντάφυλλο, ενώ είναι διαμάντι;» Η αίσθηση εκείνη στο άκρο του δακτύλου μου δεν είχε σβήσει για πολλούς μήνες.
Μετά κοίταξα κάτω και είδα στρώματα διάφορα γεμάτα από ανθρώπους που συζητούσαν μεταξύ τους σε μια ατμόσφαιρα χαράς και ευτυχίας. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου για να απολαύσω εκείνη την πανέμορφη πεδιάδα, βρέθηκα ξανά μπροστά στους δύο νέους. Κάτι μου λέγανε και εγώ απαντούσα.  Δεν μπορώ να θυμηθώ την γλώσσα που μιλούσαμε.
Ήταν μόνο για κείνη την στιγμή. Μόνο θυμάμαι, ότι ο ένας μου έδιδε κάποιες οδηγίες, γιατί κτυπούσε τον δείκτη του δεξιού χεριού στην παλάμη του αριστερού, όπως όταν δίνουμε οδηγίες.
Όταν συνήλθα, βρέθηκα πάλι με την αδελφή μου την Θέμιδα.  Εκείνη νόμιζε πως ήρθε το τέλος μου και παραμιλούσα, γιατί το κεφάλι μου ήταν στραμμένο προς την εικόνα του Χριστού.
Ο πυρετός εκείνο το διάστημα και για περισσότερο από ένα μήνα ήταν 42,5 C.  Κανένα φάρμακο δεν βοηθούσε να κατεβεί. Για μία ολόκληρη εβδομάδα οι νοσοκόμες έπαιρναν τον πυρετό κάθε μία ώρα. Τι κουραστική εβδομάδα! Κάθε ώρα και θερμόμετρο.  Νύκτα και μέρα δεν έβρισκα χρόνο να ξεκουραστώ.
Πρέπει να ήταν ένα Σάββατο στα μέσα του Μάη 1985. Ο πυρετός να με καίει και ενώ στις 06:00 το πρωί ο πυρετός ήταν 42,5 C, στις 07:00 π.μ. έγινε ξαφνικά 36,6 C!  Η νοσοκόμα έξαλλη νόμιζε ότι μετακίνησα το θερμόμετρο: «Έχομε κι άλλους ασθενείς.  Βαλ’ το σωστά αυτή τη φορά!»
Βάζει το θερμόμετρο δεύτερη φορά:  36,6 C!  Φωνάζει την αδελφή μου. Το ξαναβάζει τρίτη φορά: 36,6 C!  Φωνάζει την προϊσταμένη, Μαρία Κτενοπούλου, που τηλεφωνεί αμέσως τον κ. Αλεξόπουλο. «Κοιτάξτε, αδελφή, αγαπάμε τον π. Παντελεήμονα, αλλά αυτός ο νέος δεν έχει ζωή μέσα του. Μέσα σε δύο μέρες θα πρέπει να πεθάνει. Πρέπει όλοι να το συνειδητοποιήσουμε». «Δεν ξέρω αν πρέπει να πεθάνει, αλλά είναι η  μοναδική σου ευκαιρία.  Έλα να δεις από μόνος σου.  Ο πυρετός εξαφανίστηκε!»
Ο γιατρός πείσθηκε και ήρθε στο Νοσοκομείο.  Ούτε καν με χαιρέτισε, αλλά όταν ο ίδιος έβαλε το θερμόμετρο και είδε ότι ήταν στα φυσιολογικά όρια, δεν πίστεψε στα μάτια του, ξανάβαλε το θερμόμετρο για 12 λεπτά και έπειτα μονολογούσε: «Α, είπαμε ότι πιστεύουμε, αλλά εδώ μέσα παραγίνεται!».
Και γυρνώντας στους άλλους γιατρούς: «Ο,τι έγινε εδώ μέσα δεν ήταν από εμάς.  Μόνον ένας Θεός μπορεί να τα κάνει.  Αλλά είναι σημάδια για μας». Έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες στον κάθε γιατρό να ενεργήσουν ανάλογα.  Το πρωί της Δευτέρας μ’ επισκέφθηκε στις 08:00, που δεν το συνήθιζε τόσο νωρίς.  Κάθισε δίπλα μου, με ρώτησε πως αισθανόμουν.
«Ξέρεις, πάτερ, εσύ είσαι σαν τον Λάζαρο, αλλά κάπως διαφορετικά.  Εκείνος πέθανε και τάφηκε για τέσσαρες μέρες.  Εσύ, ενώ πέθαινες, και πριν προλάβομε να σε βάλουμε στον τάφο, πήδηξες έξω… Να, το Σάββατο πρωί μεταξύ 06:00 και 07:00  κάτι συνέβη και άλλαξε όλη την πορεία της αγωγής σου και τώρα χρειαζόμαστε να δούμε τι ακριβώς συνέβη». «Τι συνέβη, γιατρέ;»…
Επακολούθησαν λεπτομερείς εξετάσεις.  Ενώ τέσσερεις φορές έδειξαν κατάμεστο τον οργανισμό από καρκίνο, στις νέες εξετάσεις κανένα ίχνος δεν βρέθηκε. Το θαύμα πραγματοποιήθηκε.

Το επίσημο ιστορικό έχει ως εξής:

Αθήνα 11 Νοεμβρίου 2003, ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ.
Ο ασθενής Λαμπαδάριος Παντελεήμων νοσηλεύτηκε στο Ογκολογικό Τμήμα Β΄ Προπ. Παθολογικής Κλινικής από 07/03/85 μέχρι και 16/07/85. Ο άρρωστος εισήχθη εκτάκτως προερχόμενος από την Νευροχειρουργική Κλινική του νοσοκομείου με εγκατεστημένη παραπληγία. Στην Νευροχειρουργική Κλινική είχε χειρουργηθεί επειγόντως λόγω συνδρόμου συμπίεσης νωτιαίου μυελού στο ύψος του Θ8 αποτέλεσμα της ανάπτυξης επισκληριδίου όγκου. Έγινε αποσυμπίεση και αφαίρεση τμήματος του επισκληριδίου όγκου, η ιστολογική του οποίου έδειξε αμετάπλαστο νεόπλασμα με συχγκυτιακά στοιχεία, υπενθυμίζοντα τροφοβλαστικό ιστό. Να σημειωθεί ότι, κατά την αντικειμενική εξέταση στο Ογκολογικό Τμήμα, διαπιστώθηκε ευμεγέθης διόγκωση αρ. όρχεος συνηγορητική πρωτοπαθούς νεοπλάσματος του οργάνου. Ο κλινικοεργαστηριακός έλεγχος έδειξε μεταστατική νόσο στον οπισθοπεριτοναϊκό χώρο και τους πνεύμονες. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε συνδυασμένη χημειοθεραπεία με Cisplatin, Vepesid, Bleocin, Vinblastine και συμπλήρωσε πέντε συνολικά κύκλους μέχρι τις 19/06/1985 με αποτέλεσμα πλήρη ύφεση της νόσου. Η όλη αντιμετώπιση του ασθενούς συμπληρώθηκε με εκτέλεση αρ. ορχεκτομής.
Έκτοτε ο ασθενής παραμένει σε πλήρη ύφεση και πλήρη δραστηριότητα.
Το παρόν χορηγείται μετά από αίτηση του ιδίου για κάθε νόμιμη χρήση.
Κ. Γ. Αλεξόπουλος
Δ/ντης Ογκολογικού Τμήματος Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός»

Μετά από το Νοσοκομείο «Ο Ευαγγελισμός» με ασθενοφόρο πήγαμε στο Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων στη Χασιά Αγίων Αναργύρων. Επί ένα χρόνο 1985-86 υποβλήθηκα σε εντατική φυσιοθεραπεία.  Η κάθε μου κίνηση ήταν και μία προσευχή στην Παναγία, υπενθυμίζοντας τη δική Της υπόσχεση ότι θα με έκανε καλά.
Στο διάστημα εκείνο αποφάσισα να συνεχίσω τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, έστω και σε αναπηρικό καροτσάκι, με τη βοήθεια των καλών μου φίλων και την συμπαράσταση των Καθηγητών μου.
 Η υπόσχεση της Θεοτόκου ολοκληρώθηκε, γιατί ακριβώς μετά από δύο χρόνια άρχισα να περπατώ και όχι μόνον δεν απέθανα, αλλά η Χάρις του Θεού με καταξίωσε να διακονήσω την Εκκλησία του Θεού στην Αφρική και να γίνω πρώτος Επίσκοπος στην ιεραποστολική Επισκοπή Γκάνας (Δυτική Αφρική, 1999-2004), κατόπιν να διακονώ ως Μητροπολίτης στην ιστορική και αρχαία Μητρόπολη Πηλουσίου (2004-2006) και τώρα πλέον ως εφησυχάζων Μητροπολίτης Αντινόης του κλίματος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
 


 

Τεκνοποίηση με αρνητικά ιατρικώς τα προγνωστικά

Ονομάζομαι  Αντώνιος Παρχαρίδης και είμαι ιερεύς, ελέω Θεού, της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπηρετώ δε την Εκκλησία που μου εμπιστεύθηκε ο Κύριος στην ακριτική και μαρτυρική Δράμα (Κλείτου 3, Δράμα), εφημέριος του Ι. Ν. Αγίου Φανουρίου Σταυρού.
Με την σύζυγό μου Σωτηρία Παυλίδου αξιωθήκαμε από το φιλάνθρωπο Χριστό μας και αποκτήσαμε δύο παιδιά, το Χρήστο (6 ετών) και την Παναγιώτα (10 ετών). Θελήσαμε, κάνοντας υπακοή στο άγιο θέλημα του Κυρίου, να αποκτήσουμε και άλλο παιδί.
Το Δεκέμβριο του 2006, κατά την πρώτη επίσκεψή μας σε γνωστό γυναικολόγο της Δράμας, διαπιστώθηκε ότι όλα τα ιατρικά δεδομένα και οι υπερηχογραφημένες εξετάσεις είναι σε καλό επίπεδο. Τέλος Ιανουαρίου 2007, τα πράγματα άλλαξαν.
Ο νέος γιατρός που ανέλαβε την εξέταση του κυοφορουμένου συμπέρανε ότι θα έχουμε προβλήματα στην πορεία, διότι, όπως μας ανέφερε, οι δείκτες προσδόκιμης και ασφαλούς κυοφορίας είναι από μηδενικές έως ελάχιστες. Μάλιστα, για να διασφαλιστεί το ακριβές της μετρήσεώς των, αποφασίσαμε να ληφθεί αίμα από τη σύζυγό μου Σωτηρία και να μεταφερθεί σε βιογενετικά εργαστήρια του Πειραιά. «Επειδή, Σωτηρία, είσαι 40 ετών, κινδυνεύεις περισσότερο» μας προειδοποίησε ο ιατρός. «Θα στείλουμε το αίμά σου στον Πειραιά σε εξειδικευμένο βιογενετικό εργαστήριο, και να ξέρεις ότι, αν οι δείκτές σου είναι κάτω από 150 μονάδες, τα πράγματα δεν είναι καλά. Εσύ αποφασίζεις. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αποβάλεις το έμβρυο, έχεις ακόμη λίγο καιρό», συμπλήρωσε ο γιατρός.
Μετά από 20 μέρες, και ενώ εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να κρατήσουμε το παιδί, ο,τι και να γίνει, μας καλεί στο τηλέφωνο ο γιατρός και μας πληροφορεί ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έφθασαν, και οι δείκτες βιωσιμότητας, όπως τους ονομάζουν, είναι στα 125!!! «Έχετε ακόμη καιρό» μας είπε ο γιατρός, εννοώντας να προβούμε στο απονενοημένο, στην αποβολή [έκτρωση].
Τέλη Φεβρουαρίου του 2007 γνωρίζαμε ότι θα είχαμε προβλήματα. Είχαμε όμως ταυτόχρονα πίστη στο φιλάνθρωπο Χριστό μας και στη γλυκειά Θεομάνα Του, την Παναγία.
Με συμβουλή του Σεβασμιωτάτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, τον οποίο γνωρίζω 35 περίπου χρόνια, έταξα στους αγίους Νεοφανείς Μάρτυρες του Χριστού τρεις (3) Λειτουργίες στη Μυτιλήνη και στη Μονή της Γρίβας, υπόσχεση που την εκπλήρωσα. Από τότε σιγόκαιγε μέσα μου μια ελπίδα, μια βεβαιότητα, ότι, παρόλο που είμαστε αχρείοι και αμαρτωλοί, θα κλίνουν τα ώτά τους οι Άγιοι και θα εισακούσουν τις προσευχές της γυναίκας μου και τις δικές μου.
Μάλιστα στον αγώνα της αναβάσεως του προσωπικού μας Γολγοθά βοήθησε τα μέγιστα μια άγια καθ όλα ψυχή, η κ. Μαρία Τσολάκη (βλέπε στο βιβλίο "Η Ζωή εκ Τάφων"), η οποία με τις προσευχές της προκάλεσε τις πανσωστικές ενέργειες του Αγίου Ραφαήλ και συντέλεσε εις το θαύμα. Η κυρά–Μαρία είχε δει την Παναγία μας και τους Αγίους Ραφαήλ και Θεράποντα (Ναός του Αγίου Θεράποντος περικαλλής υπάρχει στο κέντρο της Μυτιλήνης). Ο άγιος Θεράπων παρακάλεσε τον άγιο Ραφαήλ να μεσιτεύσει στην Παναγία, και η Παναγία μας έδωσε εντολή στους δύο Αγίους Ραφαήλ και Θεράποντα να επέμβουν, να γιατρέψουν και να σώσουν τη μητέρα και το παιδί. Και μάλιστα, ενώ στην αρχή οι γιατροί είχαν προσδιορίσει πως το κυοφορούμενο έμβρυο ήταν κορίτσι, γεννήθηκε αγόρι, όπως το είχε προείπει η Παναγία μας στην κυρά Μαρία ότι έπρεπε να δώσουν στο παιδάκι το όνομα Ραφαήλ.
Μετά από 9 μήνες αγωνίας, αλλά και ελπίδος εις τους Αγίους, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2007 γεννήθηκε ένα υγιέστατο αγοράκι 3,600 Kgr , αποδεικνύοντας ότι «η πίστις σώζει τους κάμνοντας» και «όπου θέλει ο Θεός νικάται φύσεως τάξις».
Ευχαριστώ εκ μέσης καρδίας τον Σεβασμιώτατο γέροντά μου και την κ. Μαρία Τσολάκη, καθώς και όλη την εν τη Ι. Μονή της Γρίβας Αδελφότητα, παρακαλώντας τους να προσεύχονται υπέρ ημών, ώστε ο Κύριος να μας μεταποιήσει σε καλά και κατάκαρπα κλήματα του θείου Του αμπελώνος.

Θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε την πίστη ως πεποίθηση (δηλαδή πιστεύουμε στο Θεό ότι υπάρχει αιωνίως έτσι όπως μας αποκαλύφθηκε, ότι κυβερνά το σύμπαν και προνοεί για τη ζωή όλων μας αδιακρίτως), ως εμπιστοσύνη (με την έννοια ότι εμπιστευόμαστε στο Θεό όλη μας τη ζωή και όλη μας την ελπίδα) και ως πιστότητα (με την έννοια ότι μένουμε πιστοί στο Θεό και δεν προδίδουμε τη σχέση μας μαζί Του, αλλά εφαρμόζουμε όλα όσα μας ζητεί με το άγιο Ευαγγέλιο και τη διδαχή των Αγίων). Με άλλα λόγια, η πίστη ως πεποίθηση-εμπιστοσύνη–πιστότητα είναι μια πραγμαστική και δραστική σχέση με το Θεό. Αυτή τη σχέση ενισχύουν, τροφοδοτούν και επιβραβεύουν οι Άγιοι με τη μεσιτεία τους προς τον Χριστό μας και με τα θαύματά τους.

πάνω

Θεραπεία από χρόνια ηπατίτιδα Β

Ονομάζομαι Γ.Π. [τα πλήρη στοιχεία ονοματεπώνυμου, οικογενειακής καταστάσεως, τόπου κατοικίας, τηλεφώνου κ.λπ. είναι στο Αρχείο της Ι. Μονής Γρίβας]. Το 1985, μετά από κάποια αιμοδοσία στο Γεν. Νοσοκομείο Κιλκίς για κάποιον τραυματία, διαπιστώθηκε ότι ήμουν φορέας της ηπατίτιδας Β. Πιστεύω πως είχα προσβληθεί από τον ιό της ηπατίτιδας στο στρατό, κατά τους μαζικούς εμβολιασμούς με μια σύριγγα. Κάποιος πρέπει να ήταν φορέας πριν από μένα, και μεταδόθηκε και σε μένα ο ιός.
Από τότε (1985) είχα τακτική ιατρική παρακολούθηση κάθε χρόνο με μικροβιολογικές εξετάσεις σε ειδικό εργαστήριο στο Πολύκαστρο, που το διηύθυνε ο σημερινός Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ντούτσος. Εξέλιξη στην αρρώστια δεν είχα. Ήμουν όμως φορέας, ίσως σε μια ήπια μορφή. Σ’ αυτήν την κατάσταση ευρισκόμενος, κάναμε με τη σύζυγο δύο παιδιά, χωρίς να το πολυσκεφθούμε πως ίσως μεταδιδόταν ο ιός στα παιδιά, αλλά ούτε η σύζυγος ούτε τα παιδιά κόλλησαν τον ιό της ηπατίτιδας που είχα εγώ.
Πέρασαν 18 χρόνια από τότε που είχα διαπιστώσει την κατάστασή μου (1985–2003). Οι τακτικές εξετάσεις συνεχίζονταν· ήταν μόνιμη υποχρέωση και έγνοια μου. Μέσα καλοκαιριού του 2003 γεννήθηκε σε μένα και στη γυναίκα μου η επιθυμία να κάνουμε μια Παράκληση πάνω στο Μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Εκείνη τη μέρα αισθανόμουν ράκος, είχα γίνει “κομμάτια”. Χωρίς να εξηγήσω το λόγο, συνεννοηθήκαμε με τον π. Νικόδημο για την Παράκληση. Ο ίδιος θυμάται ακόμη την ψυχική μου κατάσταση που ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπό μου.
Έγινε η Παράκληση. Παρακαλούσαμε κι εγώ και η γυναίκα μου τον Άγιο με πολύ πόνο επί λέξει «να το πετάξει αυτό το κακό από πάνω μου». Δεν θυμάμαι στη ζωή μου άλλη φορά να παρακαλάω με τόση φόρτιση. Δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο εκείνη την ώρα. Μόνο τον πόνο μου και τα λόγια αυτά. Έφυγα ελαφρωμένος.
Μετά από 2–3 μήνες έκανα το καθιερωμένο τσεκ–άπ (έλεγχο) στο Μικροβιολογικό Εργαστήριο του κ. Βαλσαμά Ξανθόπουλου, ιατρού μικροβιολόγου–βιοπαθολόγου, στην Αξιούπολη. Όπως συνηθίζαμε μέχρι τότε για τα αποτελέσματα, μου τηλεφώνησε το απόγευμα και μου λέει: «Να ξανακατεβείς, να κάνουμε πάλι εξετάσεις, γιατί κάτι περίεργο συμβαίνει». Πήγα στο Εργαστήριο, και μου λέει: «Μάλλον κάποιο πρόβλημα υπάρχει στο μηχάνημα, γιατί δείχνει ότι αρνητικοποιήθηκες, πράγμα αδύνατο μετά από τόσα χρόνια. Εγώ δεν το έχω ξανασυναντήσει».
Κάναμε δεύτερη εξέταση, έβγαλε τα ίδια αποτελέσματα. Κάναμε τρίτη εξέταση την τρίτη μέρα, που και αυτή έδειξε ότι αρνητικοποιήθηκα απέναντι στην ηπατίτιδα και δημιούργησα αντισώματα, σαν να είχα εμβολιαστεί. Ο μικροβιολόγος μάλιστα μου είπε ότι επικοινώνησε με τον Καθηγητή του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του ανέλυσε το ιστορικό μου, και ο Καθηγητής ζήτησε όλες μου τις διαθέσιμες εξετάσεις να του τις στείλει.
Σέ όσους γιατρούς το έχω πεί δεν το πιστεύουν, διότι είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια που ήμουν φορέας της νόσου, και δεν δικαιολογείται η αρνητικοποίηση.
Η Παράκληση προς τους Αγίους που κάναμε και ο χρόνος της θεραπείας μου συμπίπτουν. Μέσα στο σπίτι μας έχουμε πλέον τη γαλήνη. Σέ όσες εξετάσεις κάνω έκτοτε (τσεκ–άπ για χοληστερίνη, τριγλυκερίδια, σάκχαρο κ.λπ.), κάνω εξέταση και για την ηπατίτιδα, που παραμένει αρνητική.

Στα ενδεικτικά εργαστηριακά δεδομένα που έχει καταθέσει στο Αρχείο της Μονής μας ο ιαθείς Γ.Π., έχουμε τις ακόλουθες εξετάσεις:
στις 8.11.1993, 22.11.93, 3.12.93 (Γεν. Νοσοκομείο Κιλκίς): HBs Ag: ΘΕΤΙΚΟ
στις 27.1.2003 με ορολογικούς δείκτες ηπατίτιδας Β: HBs Ag: ΘΕΤΙΚΟ
στις 17.6.2003: HBs Ag: ΘΕΤΙΚΟ και HBe Ag: ΑΡΝΗΤΙΚΟ.
στις 19.1.2004: HBs Ag: ΑΡΝΗΤΙΚΟ και HBe Ag: ΑΡΝΗΤΙΚΟ
στις 29.6.2004: HBs Ag: ΑΡΝΗΤΙΚΟ και Anti–HBs: ΘΕΤΙΚΟ=17,6 [δηλαδή παρουσιάζει πλέον αντισώματα και έχει συντελεσθεί πλήρης ίαση]
στις 2.12.2005: HBs Ag: ΑΡΝΗΤΙΚΟ.

πάνω






 

 Θεραπεία από οξεία λευχαιμία

Γράφει ο Παν. Ζουπίδης (παρ. Δήμητρας, Καλλιθέα Αλεξ/πολης): Πάσχα του 2003 μοναχοπαίδι τότε η 4ετής Ιωάννα μας αρρώστησε με υψηλό πυρετό και ωτίτι- δα. Με τα δυνατά αντιβιοτικά σε δύο δόσεις έπεσε η άμυνα του οργανισμού. Στις 23/5 μας ξύπνησε με κλάματα, διπλωμένη στα δύο στο κρεβατάκι της. Μετά από αλλεπάλληλες εξετάσεις μας παρέπεμψαν στο Νοσοκομείο, κι από εκεί στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, διότι μόνο σε οργανωμένα νοσοκομεία των δύο πόλεων θα μπορούσαν να της κάνουν μυελόγραμμα. Στις 2.6.03 έγινε εισαγωγή στο αιματολογικό-ογκολογικό του ΑΧΕΠΑ. Φρικτό το θέαμα τόσων παιδιών! Της έκαναν αλλεπάλληλες αιμοληψίες και τελικά μυελόγραμμα. Την επομένη η Διευθύντρια-Καθηγήτρια κ. Φανή Αθανασιάδου μας ενημέρωσε ότι το παιδί μας έχει διπλότυπη οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία μεικτών τύπων- πληθυσμών (Τ και Β) με κυριαρχία των (Β), σπάνια περίπτωση.
» Έπρεπε να υπογράψουμε, να αρχίσει χημειοθεραπεία, που ίσως δε θα την άντεχε....
»Υπογράψαμε. Την πρώτη κιόλας μέρα η μικρή μας είπε:
–Μπαμπά είδα τον παππούλη.
–Ποιόν παππούλη;
–Είδα τον παππούλη τον Νικόλαο.
–Ποιόν Νικόλαο;
–Τον Άγιο Νικόλαο. Φορούσε μαύρα ρούχα και μου είπε μπαμπά, να πας στο Μοναστήρι να μου φέρεις ένα εικονάκι του Αγίου Ραφαήλ να το βάλω στο κεφάλι μου κάτω από την εικόνα του Χριστούλη να με κάνει καλά, (κι εκείνη την στιγμή σηκώνει τα χεράκια της και μας δείχνει την εικόνα του Χριστούλη που ήταν καρφωμένη στον τοίχο πάνω από το προσκέφαλο της).
Θεέ μου τι νοιώσαμε! Μοναδική εμπειρία: η λύπη να γίνεται χαρά, η αγωνία δύναμη, το δάκρυ πίστη, κι ο πόνος ελπίδα.
Σημειωτέον ότι αυτά ήταν λόγια ενός τετράχρονου παιδιού που δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτε μέχρι εκείνη τη στιγμή για Αγίους. Και το σημαντικότερο ότι κι εμείς κι η μητέρα μου ακόμη μόνο τον Άγιο Νικόλαο τον θαλασσινό γνωρίζαμε ο οποίος είναι και προστάτης πολιούχός μας.
Πετάχτηκα με λαχτάρα στο διάδρομο και άρχισα να ρωτάω ποιός είναι αυτός ο Άγιος και που υπάρχει μοναστήρι εκεί κοντά.

Και ω!!! του Θεού σημείο μέγα. Στο διπλανό μας θάλαμο στο (Νο 7) νοσηλευόταν ένα 3χρονο ξανθό χαριτωμένο αγοράκι (σαν αγγελάκι) ο Βασιλάκης στο οποίο, μία μέρα πριν, οι γιατροί είχαν διαγνώσει όγκο στην μύτη και ετοιμάζονταν για θεραπείες.
Οι γονείς ενημέρωσαν αμέσως τη θεία του η οποία γνώριζε προφανώς το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Γρίβα Γουμένισσας και η οποία με μεγάλη πίστη τους είπε:
–Να μην πειράξει κανείς το παιδί, μέχρι να ανεβώ στο Μοναστήρι, να φέρω λαδάκι και Αγίασμα να το σταυρώσουμε.
Έτσι κι έγινε. Η θεία ανέβηκε στο μοναστήρι της Γρίβας, παρακάλεσε μέσα από την ψυχή της τους Αγίους, πήρε από ένα μπουκαλάκι λαδάκι και αγιασμό. Όταν έφτασε στο ΑΧΕΠΑ, σταύρωσε με το λαδάκι τον μικρούλη και του ’δωσε να πιεί από το αγίασμα. Συγχρόνως διάβαζε και τον παρακλητικό κανόνα των Αγίων.
Την επομένη το πρωί ξανακάνουν επαναληπτικές εξετάσεις στο παιδί και όλες βγαίνουν αρνητικές, το παιδί ήταν ολοκάθαρο, δεν υπήρχε κανένας όγκος πουθενά. Την ώρα που πανηγύριζαν λοιπόν γονείς και θεία του παιδιού του θαλάμου Νο 7, εκείνη την στιγμή είναι που βγαίνει και η μητέρα μου από το δικό μας δωμάτιο Νο 6 και σχεδόν πέφτει πάνω τους βλέποντάς τους σχεδόν να χορεύουν απο την χαρά τους. Τής εξιστορούν το θαύμα του Αγίου στον μικρούλη, και με φωνάζει να το ακούσω κι εγώ με τα αυτιά μου και να μας πούνε πως θα μπορούσαμε να πάμε κι εμείς στο μοναστήρι αυτό. Ο πατέρας του μικρού μου έκανε ένα σχεδιάγραμμα της διαδρομής Θεσσαλονίκη-Γρίβα και αποχαιρετιστήκαμε.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, φεύγουμε με τη μητέρα μου για το μοναστήρι. Όταν φτάσαμε ήταν γύρω στις 3.30΄ μ.μ. περίπου. Εκεί βλέπουμε κάποιον καλόγερο, του εξηγήσαμε την κατάσταση της μικρής, και μας πέρασε στον μικρό ναό όπου βρίσκονται τα οστά των Αγίων και άρχισε να διαβάζει την Παράκληση. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε κανείς μας καταλάβει τι ακριβώς γινότανε, που και πως βρισκόμασταν και γιατί.
Δεν άργησε να ξεδιπλωθεί το νήμα που οδηγούσε στη λύση του μυστηρίου, όταν κατά την Παράκληση τον άκουσα να μνημονεύει τα ονόματα των Αγίων (Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης). Αρχίσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια με τη μητέρα μου. Σήκωσα τα μάτια μου και αντίκρισα την εικόνα των τριών Αγίων και άρχισα να διαβάζω τα ονόματά τους δίπλα από την αγιογραφία του καθενός.
Τότε κατάλαβα ότι «ο παππούλης ο Νικόλαος» που είδε η μικρή ήταν ο συγκεκριμένος Άγιος της συνοδείας του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου που όλοι εμείς δεν γνωρίζαμε καν ποιός είναι, αποδείχτηκε όμως ότι εκείνος μας γνώριζε και έστελνε την μεσιτεία του. Ξεσπάσαμε σε λυγμούς. Εμείς οι τόσο ανάξιοι να ζούμε τέτοιο θαύμα. Αγκαλιάζαμε και φιλούσαμε τα πάνσεπτα οστά των Αγίων κλαίγοντας, κι όπως έπεφταν τα δάκρυά μας παρακαλούσαμε τους Αγίους να βοηθήσουν το παιδί μας στις δύσκολες αυτές ώρες που περνούσε και που εμείς πλέον ήμασταν απλοί θεατές.
Κατόπιν ο μοναχός μας έδωσε λαδάκια και αγιασμό, να σταυρώνουμε την μικρούλα και μας παρότρυνε να κάνουμε τρεις λειτουργίες στο όνομα της Ιωάννας, να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε αν μπορούμε. Μάλιστά μου τόνισε ότι καλό θα ήταν, αν μπορούσα, να πήγαινα προσκύνημα στη Μυτιλήνη στον τόπο μαρτυρίου των Αγίων. Το παιδί μου γλίτωσε απο το αναπόφευκτο με θαύμα των Αγίων (εκτένης περιγραφή και φωτογραφίες του παιδιού απεστάλησαν πρόσφατα στη Μονή).

  πάνω

Θαυμαστή υπέρβαση υπογονιμότητος

Μας έγραφε στις 17.6.2007 η Κατερίνα Βέργη-Μυστακίδη (Οικονομολόγος-Επιχειρηματίας, Διευθύντρια Σπουδών Εκπαιδευτικού Συγκροτήματος Βέργη, Ζαΐμη 21, Πάτρα, katerina@vergis.org).
Με το σύζυγό μου παντρευτήκαμε το 2001. Γνωρίζαμε ότι και οι δυό μας, μετά από πολλές ιατρικές εξετάσεις που είχαμε κάνει, ότι έχουμε πρόβλημα τεκνογονίας. Τρία χρόνια μετά το γάμο μας, με την ευλογία του πνευματικού μας, ξεκινήσαμε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης σε γνωστό γιατρό στην Αθήνα.
Η πρώτη προσπάθεια πέτυχε, με αποτέλεσμα να κυοφορήσω 2 κοριτσάκια. Τον Νοέμβριο του 2004, στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, υπήρξαν επιπλοκές με αποτέλεσμα να γεννήσω φυσιολογικά. Οι κορούλες μας μετά από 2 ημέρες έφυγαν για τον ουρανό. Το πλήγμα ήταν βαρύ και ο πόνος αβάσταχτος. Τότε καταλάβαμε τι σημαίνει αυτό που λέει ο λαός «σε κόβουν με μαχαίρι και δεν βγάζεις αίμα».
Ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 2η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Τον Νοέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 3η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Ο πόνος είχε πολλαπλασιαστεί. Όχι μόνο η πληγή από την απώλεια της Νεκταρίας και της Χριστινούλας (τις είχαμε αεροβαφτίσει) αιμορραγούσε, αλλά  οι συνεχόμενες αποτυχίες επέτειναν την αγωνία και την οδύνη. Είχαμε ακόμα μία προσπάθεια. Με το σύζυγό μου αποφασίσαμε ότι, αν και αυτή η προσπάθεια δεν ευοδωνόταν, να μην μπαίναμε πάλι σε αυτή την τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία.
25 Ιανουάριου του 2006 άκουσα στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας μία εκπομπή για τον Άγιο Ραφαήλ. Τον Άγιο τον ήξερα ήδη, καθώς τον ευλαβούντο πολύ οι γονείς μου και ήδη τον είχα επισκεφθεί μαθήτρια το 1994. Τότε όμως δεν καταλάβαινα και πολλά. Άκουσα μία φράση που γράφτηκε στην καρδιά μου. Ο Άγιος είχε πεί σε ανθρώπους που τον είχαν δει: «Είμαι Άγιος και ήρθα να κάνω πολλά θαύματα». Τηλεφώνησα αμέσως στο σύζυγό μου και του ζήτησα να φύγουμε άμεσα για Λέσβο.
Παρασκευή 27 Ιανουάριου 2006 πετάξαμε αεροπορικώς για Λέσβο και πήγαμε κατευθείαν στον Άγιο. Γονατιστή τον παρακαλούσα να μας βοηθήσει στην τελευταία μας προσπάθεια, και το παιδάκι που θα γεννιόταν θα το ονομάζαμε στη χάρη του. 2 εβδομάδες αργότερα πλησίαζε ο καιρός που θα κάναμε και την τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2006 (2 εβδομάδες μετά την επίσκεψη στη Λέσβο) έπρεπε να κάνουμε με το σύζυγό μου ακτινογραφία θώρακα για κάποια υπόθεση που είχαμε. Το πρωί εκείνο ξύπνησα με ένα προαίσθημα ότι κάτι συνέβαινε μέσα μου. Πρίν πάμε στο νοσοκομείο, είπα στο σύζυγό μου ότι δεν θα έκανα ακτινογραφία και ότι ήθελα να κάνω τέστ εγκυμοσύνης. Μού έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, γιατί απλά δεν μπορεί να γίνει φυσιολογικά. Το ήξερα κι εγώ. Μού είπε ότι είναι λογισμός και να το βγάλω από το μυαλό μου. Την επόμενη μέρα του το είπα πάλι και συνέχισε να είναι αρνητικός, καθώς ήξερε πόσο θα πληγωνόμουν, αν το τέστ ήταν (που δεν μπορούσε να μην είναι) αρνητικό.
Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2006 πηγαίνοντας στη δουλειά μου, αγόρασα ένα τέστ από το φαρμακείο. Έκανα το τέστ και το άφησα στο συρτάρι του γραφείου μου. Μισή ώρα μετά, αποφάσισα με κρύα καρδιά να το κοιτάξω, αν και ήξερα το αρνητικό αποτέλεσμα. Το πήρα στα χέρια μου και το τέστ ήταν θετικό. Συγκλονίστηκα. Τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα ότι είχα κάνει τέστ εγκυμοσύνης και ότι ήταν θετικό. Δεν το πίστευε, σοκαρίστηκε, άλλα έλεγε η λογική. Μού είπε να κάνω εξέταση αίματος. Τηλεφωνώ στον πνευματικό μας. Μού λέει «Κάνε εξέταση αίματος». Αμέσως πήγα σε μικροβιολόγο στην Πάτρα, ο οποίος είναι ξάδερφός μου και με είχε στείλει στον γιατρό στην Αθήνα. Όταν του είπα τα γεγονότα, ταραγμένος μου λέει: «Αφού δεν έκανες εξωσωματική, πως μπορεί να είσαι έγκυος;» Κι έκανε το σταυρό του (αν και είναι εκ πεποιθήσεως άθεος).
Τελικά η μικροβιολογική ανάλυση έδειξε ότι ήμουν έγκυος. Τηλεφωνώ στην Αθήνα στο γιατρό μου και τους είπα ότι είμαι έγκυος, ο άγιος Ραφαήλ έστειλε το μωρό! Όπου το έλεγα, έκαναν το σταυρό τους.
Την προηγούμενη Κυριακή 3 Ιουνίου 2007 ήρθαμε στη Γρίβα με τη Ραφαηλία μας, που είναι 8 μηνών, να ευχαριστήσουμε τον Άγιο που, παρά την αναξιότητά μας, μας έστειλε αυτή τη μεγάλη ευλογία, το ανεκτίμητο δώρο. Όπου κι αν βρεθούμε, διαλαλούμε το μεγάλο θαύμα και την αγιοσύνη του αγίου Ραφαήλ. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως αντίδωρο της Ραφαηλίας μας.

  πάνω

Θαύμα του Αγίου Ραφαήλ στο Σιμπίου Ρουμανίας

Το αντλούμε από προσωπική επιστολή του κ. Stefan TOMA, δρ Θεολογίας του Α.Π.Θ., στις 31.10.2006 από το Σιμπίου, σε επίσημο μάλιστα επιστολόγραφο της Μητροπόλεως Ardealului  (Str. Mitropoliei Nr. 35, Sibiu, 550179 RO­MA­NIA) Ρουμανίας. Ο επιστολογράφος απέστειλε το κείμενο και στα Ρουμανικά, όπως δημοσιεύθηκε σε Δελτίο Τύπου της εκεί Μητροπόλεως, ενημερώνοντας επίσης ότι το θαύμα πέρασε και στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως.

(31.10.2006), Σιμπίου, Ρουμανίας
Σεβασμιώτατε, Σας γράφω με πολλή μεγάλη χαρά για να Σας πληροφορήσω ότι ο Άγιος Ραφαήλ άρχισε να κάνει θαύματα και στην Ρουμανία και συγκεκριμένα στην πόλη μου, στο Σιμπίου. Εννοώ το γεγονός ότι μια [η] μικρή κόρη ενός ιερέας [ιερέως] που είναι σύμβουλος μαζί μου στην Μητρόπολη έχει ζήσει στην οικογένειά του [..] ένα θαύμα του Αγίου Ραφαήλ.
Η κόρη του Αναστασία είχε μια σοβαρή δυσκοιλιότητα και πήγαν οι γονείς μαζί της στους γιατρούς και τίποτα δεν έγινε. Εν τω μεταξύ, ο π. Κωνσταντίνος, ο πατέρας της, διάβασε ένα μικρό βιβλιαράκι για τους αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη που κυκλοφορούσε στα ρουμανικά. Έχει θαυμαστεί [έμεινε έκπληκτος] ο π. Κωνσταντίνος για όσα διάβασε και είχε τους αγίους στις προσευχές του. Και μετά από μία νύχτα, η Αναστασία που ήταν τριών χρονών άρχισε να πάει φυσικά στην τουαλέτα [ξεκίνησε να πάει φυσιολογικά στην τουαλέτα, χωρίς δυσκολία] και την ρωτάει τότε η αδελφή της πρεσβυτέρας, πως και έτσι; Και η μικρή Αναστασία άρχισε να πεί [της είπε] ότι την νύχτα ο Άγιος Λαφαήλ [έτσι το είπε το κοριτσάκι και ο κ. Στέφανος το διόρθωσε στο σωστό (Ραφαήλ)] ήρθε και της άγγιξε το κεφάλι. Και την ρώτησε η αδελφή της πρεσβυτέρας, και πως ήταν; Ήταν ψηλός, και σαν τον μπαμπά, δηλαδή με μαύρα ρούχα… Και πάλι την ρώτησε, από που ξέρεις ότι ήταν ο Άγιος Ραφαήλ; Και η μικρή Αναστασία πήγε και έφερε το βιβλιαράκι με την ζωή των Αγίων και είπε δείχνοντας προς τον Άγιο Ραφαήλ, να τον!… Αυτός ήταν! Από τότε η Αναστασία βγαίνει καλά στην τουαλέτα και όλα πάνε καλά με την υγεία της.
Σας γράφω για να Σας πληροφορήσω όλα αυτά! Ο Άγιος Ραφαήλ γίνεται όσο περνάει ο καιρός πιο γνωστός στην πόλη μας και σε όλη την Ρουμανία.
Σας ικετεύω να με έχετε σε προσευχές προς τον Άγιο Ραφαήλ για να μου ανοίξει ο Θεός και λόγω των προσευχών του, τις θύρες της ιεροσύνης.
Με αγάπη Χριστού και ευγνωμοσύνη, ο Στέφανος.
Όλοι οι Άγιοι της πίστεώς μας, όπου τιμώνται και γίνεται προσευχητική επίκληση της θαυματουργού παρρησίας τους, μεγαλουργούν με την θεόδοτη Χάρη τους και επιβεβαιώνουν την μοναδικότητα, την καθολικότητα–οικουμενικότητα–παγκοσμιότητα της αγίας πίστεώς μας.

  πάνω


 

    Όγκος 9 εκατοστά στο ιερό οστό

Ονομάζομαι Φώτης Καπνάκης, κατοικώ στο Σταυρό Θεσ/νίκης (τηλ. 23970–61363). Το 2003 το καλοκαίρι παρουσιάστηκαν προβλήματα στην υγεία μου. Ψάχναμε στους γιατρούς, να βρούν τι έχω. Επί επτά μήνες πηγαίναμε στα Νοσοκομεία.
Την περίοδο αυτή μια χωριανή μας, η Αναστασία Στοΐτσα, είδε τη γυναίκα μου την Βασιλική και τη ρωτά: «Τι έχεις; Γιατί είσαι στενοχωρημένη; Μήπως έχεις προβλήματα στη δουλειά;» «Όχι. Ο άνδρας μου έχει πρόβλημα υγείας, γυρίζουμε στους γιατρούς, και δεν μπορούν να βρούν τι έχει». Τής λέει τότε: «Πιστεύεις;» «Φυσικά, πιστεύω» απαντά. «Τότε θα σου δώσω ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ να το διαβάσεις, να τον παρακαλέσεις, κι εκείνος θα έλθει». Μού έδωσε το βιβλίο “Σημείον Μέγα” του Κόντογλου, το διάβαζα συνέχεια.
Το Σεπτέμβριο πήγα στον ουρολόγο κ. Αντρίκο Παρασκευά, μήπως είχα προστάτη. Με παρέπεμψε να κάνω ακτινογραφία, γιατί δεν βρήκε προστάτη. Ο ακτινολόγος μου λέει: «Έλα εδώ, φίλε. Εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα». «Τι έχω;»  «Θα δώσω στο γιατρό σου τις ακτινογραφίες, να τις δει, κι εκείνος θα σου εξηγήσει τι έχεις». Ο ουρολόγος μου λέει: «Φίλε, άλλα ψάχναμε και άλλα βρήκαμε. Βρέθηκε ένας όγκος περίπου 9 εκατοστά στο ιερό οστό».
Πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ το Δεκέμβριο και βρήκαμε τον κ. Γιάννη Προυσαλίδη, γενικό χειρούργο. Όταν εκείνος είδε τις ακτίνες, μου λέει: «Είναι δύσκολη η περίπτωση. Κανονικά δεν πρέπει να σε αναλάβω, αλλά κάτι μέσα μου με παροτρύνει να σε αναλάβω. Για να γίνει η δική σου εγχείρηση, πρέπει να οργανώσουμε μια ομάδα πέντε γιατρών (χειρούργου, νευρολόγου, ογκολόγου, ορθοπεδικού, αγγειολόγου). Ο όγκος εί­­ναι καλοήθης, μη μεταστάσιμος. Στην καλύτερη όμως περίπτωση, θα μείνεις παράλυτος από την μέση και κάτω, γιατί από το ιερό οστούν περνούν τα νεύρα των κάτω άκρων και, αφαιρώντας το ιερό οστούν για να βγεί ο όγκος, αυτά θα καταστραφούν».
Μια εβδομάδα πριν την εγχείρηση, πήγαμε στο Νοσοκομείο για τις προεγχειρητικές εξετάσεις. Την Παρασκευή μου λέει ο γιατρός: «Φώτη, πήγαινε Σαββατοκύριακο στο σπίτι σου να ξεκουραστείς και Δευτέρα επιστρέφεις. Τρίτη θα κάνουμε χειρουργείο».
Συνεχώς παρακαλούσαμε τους Αγίους, στο νοσοκομείο, στο λεωφορείο, στο σπίτι. Σάββατο βράδυ ήρθαν τα παιδιά μας και συγγενείς, να με δούν. Όταν έφυγαν, πήγαμε να ξαπλώσουμε. Εμένα δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Γύρω στις 2 μ.μ. σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα και πήρα το μόνιτορ της τηλεόρασης να δώ τηλεόραση.
Μόλις άνοιξα την τηλεόραση, άκουσα ένα βραχνό κλάμα μικρού κοριτσιού που ακουγόταν από βαθειά. Μού λέει: «Τι το άνοιξες αυτό το πράγμα; Εγώ μελετάω. Δεν με σκέπτεσαι εμένα;» Σέ λίγο άρχισε όλο μου το σώμα να κτυπιέται πάνω στο μπαουλοντίβανο πάνω–κάτω, σαν να κτυπούσαν δέκα άνθρωποι, νόμιζα ότι θα σπάσει. Αυτό κράτησε περίπου 5–10 λεπτά. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, αναλογιζόμουν τι μου συνέβη.
Την Κυριακή το πρωί σηκώθηκα να κάνω καφέ και αισθάνθηκα τον όγκο να αιωρείται μέσα στην κοιλιά μου. Πήγα στην Εκκλησία και είπα όλο το περιστατικό στον ιερέα π. Ευρυβιάδη Κοντογιάννη (σημειωτέον, είμαι επίτροπος στην Ενορία). Εκείνος μου λέει: «Φώτη, είσαι πολύ τυχερός. Ξέρεις ποιό ήταν αυτό το κοριτσάκι που άκουσες χθες βράδυ; Ήταν η Αγία Ρηνούλα που τόσο πολύ παρακαλάτε».
Δευτέρα ξαναπήγα στο ΑΧΕΠΑ. Λέει η γυναίκα μου στο γιατρό: «Πιστεύετε στα θαύματα;» «Πιστεύω –της λέει– και να μας τα λέτε, για να παίρνουμε κι εμείς θάρρος». Τότε του διηγήθηκα αυτό που μου συνέβη. Μού λέει: «Αυτό θα το δούμε αύριο, που θα κάνουμε την επέμβαση».
Την άλλη μέρα έγινε η εγχείρηση, προγραμματισμένη να κρατήσει περί τις δέκα (10) ώρες, αλλά κράτησε μαζί με τη νάρκωση περίπου τέσσερις (4) ώρες. Οι γιατροί έβγαιναν χαρούμενοι από το χειρουργείο. Όταν βγήκε ο δικός μας ο γιατρός, λέει στη γυναίκα μου: «Καλά πήγε, μην ανησυχείς. Φεύγω τώρα να πάω στη Μηχανιώνα σε μια επίσκεψη που έχω και αύριο το πρωΐ θα περάσω να δώ τον Φώτη και θα τα πούμε».
Την άλλη μέρα το πρωΐ ήρθε στο κρεβάτι μου ο κ. Προυσαλίδης και μας κάλεσε όλους. Του λέω εγώ: «Πριν μας πεις οτιδήποτε, να μου πεις, η αγία Ειρήνη το έκανε το θαύμα της όπως σου είπα προχθές;» «Το έκανε, Φώτη, και ήταν πρώτη φορά που κάνω εγχείρηση χωρίς νυστέρι. Έβαλα τα χέρια μου και τον έβγαλα».
Η βοηθός του μας έλεγε αργότερα: «Είδα τον γιατρό να βάζει τα χέρια του μέσα σου και να βγάζει ένα “ρόδι”».
Τώρα είμαι πολύ καλά, χαίρω άκρας υγείας και χαίρομαι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ευχαριστώ τους Αγίους για το θαύμα τους.

  πάνω






 

Αιμαγγειοενδοθηλίωμα με βλάβη στον Ο2 σπόνδυλο
μεταστατική προσβολή στο ήπαρ

      Ονομάζομαι  Παύλος Καρυπίδης, είμαι κάτοικος Ακρολίμνης Κρύας Βρύσης Γιαννιτσών (23820–63471). Καταθέτω σήμερα, 13/10/07, τι μας συνέβη.
Το επάγγελμά μου ήταν ελαιοχρωματιστής. Το πρόβλημά μου ξεκίνησε από τα πόδια μου λόγω της δουλειάς που είχα. Το Σεπτέμβριο του 2002 πήγα σε αγγειολόγο και μου σύστησε να κάνω μια ακτινογραφία στη μέση. Η ακτινογραφία έδειξε ένα μικρό πρόβλημα. Με έστειλε να κάνω αξονική, που έδειξε δισκοκήλη. Μού έγραψε να κάνω 20 συν 20 ενέσεις, λέγοντας ότι θα περάσει.
Τον Ιανουάριο του 2003 οι πόνοι δυνάμωσαν. Έκανα εντριβές, μασάζ στη μέση, δεν περνούσαν. Πήγα σε ένα πρακτικό στην Αριδαία τον κυρ–Χρήστο, δεν βρήκα αποτέλεσμα. Πήγα σε συγχωριανό μας φυσίατρο–βελονιστή στη Θεσσαλονίκη, τον κ. Αστ. Παπανικολάου, ο πόνος συνεχιζόταν.
Συνέχισα να δουλεύω, ελπίζοντας να περάσει. Μια μέρα που δεν άντεχα άλλο τον πόνο, τέλη Μαρτίου του 2003, πήγα στο Νοσοκομείο της Νάουσας στο Ορθοπεδικό Τμήμα. Με εξέτασε ο γιατρός, είδε την αξονική του 2002, δεν βρήκε τίποτε και με έστειλε στο Διευθυντή της Ορθοπεδικής κ. Γιάντζη. Με εξέτασε κι εκείνος, δεν διαπίστωσε τίποτε, με άφησε να φύγω.
Έφυγα, συνέχισα να βάφω στο φιλικό σπίτι, πιστεύοντας να μου περάσει. Ο πόνος συνέχιζε, έκανα μασάζ κάθε βράδυ. Μια μέρα φυσούσε δυνατός αέρας, και δεν πήγα στη δουλειά. Πήγα στο Νοσοκομείο στη Νάουσα και επέμεινα να με κρατήσουν μέσα να γίνει κάποια θεραπεία ή πλήρεις εξετάσεις.
Τελικά με κράτησαν, έκανα αγωγή με κάτι ενέσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Αποφάσισαν να μου κάνουν μαγνητική και με έστειλαν στο ιδιωτικό Κέντρο “Παναγία” στη Βέροια. Ήταν 8 Απριλίου 2003, είχε χιονίσει, και πήγα με δικό μου μέσον, γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο. Μετά την Μαγνητική εξέταση, ο ακτινολόγος μου είπε: «Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα». Έδειξε τις εξετάσεις και στο Νοσοκομείο στον ορθοπεδικό που με παρακολουθούσε. Μόλις τις είδε, μου λέει: «Ετοιμάσου, είναι επείγον να φύγεις για τη Θεσσαλονίκη στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου”». Με έστειλαν συστημένο με σημείωμα στον Καθηγητή κ. Αναστάσιο Χριστοδούλου (ειδικό για τη σπονδυλική στήλη).
Ο Καθηγητής ζήτησε να γίνει βιοψία. Έγινε στο ίδιο Νοσοκομείο 14/4. Περιμέναμε αποτελέσματα.
Αυτό το διάστημα επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας, προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα, πήραμε λαδάκι και Αγιασμό από την Χάρη τους. Σταυρωνόμουν συνέχεια.
Η βιοψία έδειξε αιμαγγειοενδοθηλίωμα και βλάβη στον Ο2 σπόνδυλο, πολύ δύσκολη μορφή καρκίνου στο σημείο εκείνο. Για να έχω και δεύτερη γνώμη, πήγα στο Νοσοκομείο “Παπαγεωργίου”. Εξετάστηκα κι εκεί, ο γιατρός είδε τα αποτελέσματα της βιοψίας και είπε ότι είναι πολύ δύσκολο και δεν ανελάμβανε ο ίδιος.
Επιστρέφω στο “Παπανικολάου”, στον κ. Χριστοδούλου. Με ενημέρωσε για τη σοβαρότητα και τις δυσκολίες, αλλά δέχτηκε να με αναλάβει. Έπρεπε να αφαιρεθεί σπόνδυλος μαζί με τη μάζα του όγκου, να γίνει σπονδυλοδεσία, να αφαιρεθεί ένα τμήμα νεύρου, με ενδεχόμενο να κουτσαίνω ή να μην πατά σταθερά το δεξί μου πόδι. Έγιναν όλες οι εξετάσεις πριν την εγχείρηση. Στίς 30/5 έγινε η πρώτη επέμβαση με μεγάλη χειρουργική τομή στην κοιλιά, κράτησε 8 ώρες, μου χορήγησαν 5 φιάλες αίμα. Αφαιρέθηκε η μάζα και έγινε πρόσθια σπονδυλοδεσία (τοποθετήθηκαν λάμες). Η δεύτερη επέμβαση έγινε στις 23/6 (σημείωση: την επέτειο ευρέσεως του λειψάνου του Αγίου Ραφαήλ). Κράτησε 5 ώρες, χρειάστηκαν 2 φιάλες αίμα. Μού έκαναν οπίσθια σπονδυλοδεσία, με κατακόρυφη μεγάλη τομή πίσω στην πλάτη.
Όλο αυτό το διάστημα η γυναίκα μου με σταύρωνε με λαδάκι και έπινα Αγιασμό από τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη. Διαβάζαμε Παρακλήσεις στον Άγιο. Δεν χάναμε την πίστη μας. Γιατί από την πρώτη στιγμή αισθανόμασταν την παρουσία τους. Μετά την πρώτη εγχείρηση, δεν ήταν δυνατόν να γυρίσω στο πλάι, ήμουν διασωληνωμένος και με παυσίπονα και ηρεμιστικά. Το ίδιο βράδυ από την πολλή κούραση και τον πόνο με πήρε για λίγο ο ύπνος.
Στον ύπνο μου βλέπω να έρχεται κοντά μου ένας γιατρός. Πλησιάζει να με εξετάσει και με τραντάζει δυνατά από τη μέση. «Γιατρέ, τώρα εγχειρίστηκα». Μού απαντά: «Μη φοβάσαι. Θα σε κάνω καλά».
Το πρωί με ρωτά η γυναίκα μου: «Πώς γύρισες;» Με βρήκε να κοιμάμαι ήρεμος, στο πλάι γυρισμένος. Ήταν η απάντηση του Αγίου, γιατί συνεχώς τον παρακαλούσαμε όλον τον καιρό να δείξει ένα σημάδι ότι μας ακούει και θα μας βοηθήσει. Δυνάμωσε πιο πολύ η πίστη μας. Γνωρίζαμε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Μετά τη δεύτερη εγχείριση περιμέναμε τη βελτίωση και αναρωτιόμασταν πότε θα βγώ. Ήταν άγνωστο. Έπρεπε να γίνει αξονική τομογραφία, να δούν οι γιατροί αν όλα ήταν καθαρά. Μας έλεγαν «Ίσως, Δευτέρα, Τετάρτη…να βγείτε». Το βράδυ της Κυριακής γύρω στις 10 μ.μ., όπως ξάπλωνα για να με πάρει ο ύπνος, ένιωσα να τραντάζεται το κρεβάτι μου. Πολύ δυνατό τράνταγμα, σαν κάποιος να έσπρωχνε όλο το κρεβάτι. Το ένιωσε και η γυναίκα μου. «Θέλεις κάτι; Γιατί με σπρώχνεις;» με ρωτάει. «Εσύ με σπρώχνεις» της απαντώ. Γυρίσαμε να δούμε τις λάμπες, μήπως γινόταν σεισμός. Τίποτε. Οι διπλανοί μου στο θάλαμο, άλλοι τρεις άρρωστοι, όταν τους ρωτήσαμε, δεν είχαν καταλάβει τίποτε. Καταλάβαμε ότι είχε ρθει η ώρα να βγούμε από το Νοσοκομείο.
Το πρωί της Δευτέρας μου έκαναν αξονική, βγήκαν καθαρά τα αποτελέσματα, και μου έδωσαν εξιτήριο 7/7, μνήμη της Αγίας Κυριακής. Στο Ενημερωτικό Σημείωμα του Νοσοκομείου με ημερομηνία 7/7/2003, που υπογράφουν ο κ. Αν. Χριστοδούλου, χειρ. ορθοπεδικός–αν. Καθηγητής, και ο βοηθός κ. Παναγ. Συμεωνίδης της Α΄ Ορθοπεδικής του “Παπανικολάου”, αναφέρονται μεταξύ άλλων:

»Α΄ 30/5/03 Πρόσθια Σπονδυλοδεσία – Ημισωματεκτομή. Β΄ 23/6/03 Οπίσθια Σπονδυλοδεσία.
»Καλή Μετεγχειρητική Πορεία…Θεραπευτική Αγωγή: ΕΟΦΑ. Αναμονή αποτελέσματος Γ΄ Βιοψίας. Έγερση–κινητοποίηση…»
Μετά από κάποιο διάστημα ειδοποιήθηκα να πάω στο “Θεαγένειο” για ακτινοβολίες, και έπειτα ακολούθησαν οι χημειοθεραπείες. Είχα γίνει ράκος.
Υποσχεθήκαμε να πάμε στο λόφο του μαρτυρίου των Αγίων. Το πραγματοποιήσαμε το καλοκαίρι του 2004. Επισκεφθήκαμε και το Μοναστήρι στη Γρίβα. Κάναμε Παρακλήσεις, θείες Λειτουργίες, κοινώνησα. Πήραμε πάλι λαδάκι και Αγιασμό.
Το 2005 προληπτική εξέταση (αξονική τομογραφία) έδειξε μετάσταση του καρκίνου στο ήπαρ με δύο εστίες. Πρίν κάνω μαγνητική τομογραφία για να δούν καλύτερα την εξέταση, πήγα στο Μοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης στη Γρίβα. Προσκύνησα τα ιερά λείψανα των Αγίων, με σταύρωσε ο Ιερέας με τον Τίμιο Σταυρό, μου διάβασε Ευχή υπέρ υγείας. Η μαγνητική έδειξε μία μόνο εστία! Στην εγχείριση στο “Θεαγένειο”, όταν με άνοιξε ο γιατρός κ. Κ. Σέντζης, ούτε αυτός βρήκε δεύτερο όγκο. Ακολούθησαν νέες χημειοθεραπείες και εξετάσεις.
Στην Ιατρική Βεβαίωση του “Θεαγενείου”  (7/6/05) από το Β΄ Παθ. Ογκολογικό, γράφει: «…Τον Απρίλιο 2005 υποβλήθηκε σε μερική κυστεκτομή για μεμονωμένη μεταεστία στο δεξιό λοβό του ήπατος. Τώρα χορηγείται συστηματική χημειοθεραπεία. Η πρόγνωση θεωρείται αβέβαιη».
Δεν χάνουμε την πίστη μας στο Θεό, στην Παναγία, στους Αγίους μας Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, που σε κάθε δυσκολία τους επικαλούμαστε και τρέχουν πάντα κοντά μας. Τον Ιούνιο του 2007 ξαναεπισκέφθηκα τον τόπο του μαρτυρίου στη Μυτιλήνη, να προσκυνήσω και να ευχαριστήσω τους Αγίους, γιατί μας παραστέκονται σε κάθε δυσκολία. Μέχρι σήμερα νιώθω καλά, δεν έχω άλλη επιπλοκή. Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου και των Αγίων Αυτού!

Όσο κι αν είναι σκληρές τέτοιες δοκιμασίες, ας συνειδητοποιήσουμε: α) ότι «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ/14)· β) ο θάνατος, η αρρώστια, ο πόνος είναι “κατορθώματα” του δικού μας χωρισμού από την κοινωνία με το Θεό στον παράδεισο· γ) ο Θεός δεν θέλει τη δική μας ταλαιπωρία, αλλά τα επιτρέπει προς καιρόν, ανατρέποντας το αποτέλεσμά τους για κάθε πιστό, ώστε να οδηγούν (διά μετανοίας, πίστεως, καρτερίας) να συνεργούν στην κάθαρση του ανθρώπου και την αμεσότερη κοινωνία του με τον Κύριο·  δ) ο Κύριος δέχθηκε επί του Σταυρού εκουσίως τον πόνο και το θάνατο, δικά μας “κατορθώματα”, οι δε Άγιοί Του όλοι δοκίμασαν βάσανα είτε μαρτυρίων είτε ασκήσεως· ε) εξ άκρας φιλανθρωπίας ο Κύριος και οι Άγιοι είναι οι μόνοι που μπορούν να οδηγήσουν στην υπέρβαση του τρομερού υπαρξιακού αδιεξόδου από τη δοκιμασία του πόνου, της αρρώστιας, του αναμενόμενου θανάτου· είτε με την δια ιατρών θεραπευτική απόληξη μιας αρρώστιας είτε με τη θαυματουργική ίαση μιας ανίατης περιπτώσεως είτε με την αναβολή του βιολογικού τέλους, ώσπου ο άνθρωπος ο διαρκής στόχος της άμετρης αγάπης του σαρκωθέντος και σταυρωθέντος και αναστάντος Θεανθρώπου να βρεί “πηγήν της ζωής και θύραν παραδείσου”. Όλα αυτά δεν αναιρούν την τραγικότητα του πόνου, της ανίατης αρρώστιας, του θανάτου· τους προσδίδουν το αληθινό τους νόημα και επισημαίνουν ότι ο θεόπλαστος και θεόσωστος άνθρωπος είναι ανώτερος και των χαρμοσύνων και των θλιβερών περιστατικών της ζωής του, στην προοπτική της πραγματικής κοινωνίας του με τον ζώντα Θεό.

     πάνω


 

         Διάσωση από κτύπημα κεραυνού
 

Διηγείται η Αρχοντούλα Μιχ. Θεοδώρου (Γέφυρα Θεσσαλονίκης): «Τό Μάρτιο τού 2000 τό παιδί μου υπηρετούσε στήν Αλεξανδρούπολη. Σέ 15 μέρες θά απολυόταν, αλλά εγώ ένα βράδυ είχα προαίσθηση γιά κάτι κακό. Εκείνο τό βράδυ ο Δημήτρης ήταν σκοπιά, ενώ έβρεχε πολύ. Μεταξύ 4 καί 6 τά ξημερώματα, έπεσε κεραυνός δίπλα του, τόν χτύπησε καί τόν έρριξε κάτω. Τόν μετέφεραν στό Νοσοκομείο μέ μεγάλη αρρυθμία στήν καρδιά, μουδιασμένο τό αριστερό του χέρι καί τό δεξί πόδι. Σέ λίγες μέρες όμως συνήλθε, καί αποκαταστάθηκε η υγεία του. Μετά τήν απόλυσή του, είδα στόν ύπνο μου ένα μοναχό, πού μέ πλησίασε καί μού είπε: “Νά ξέρεις, πού δέν σκοτώθηκε τό παιδί σου από τόν κεραυνό, ήταν θαύμα τού αγίου Ραφαήλ. Θέλω νά πάς νά τό πείς, καί νά γραφτεί”».

     πάνω


 

   Ανάσωση απο 25ωρη οξεία περιτονίτιδα

       Ο 42χρονος τυπογράφος­διαφημιστής Γεώργιος Κουταλιανός (Κύπριος, από τό Προδρόμι Πάφου, κάτοικος σήμερα Θεσ/νίκης) στίς 30.12.97, ενώ οδηγούσε, ένιωσε πόνους αφόρητους στήν κοιλιά καί μετέβη στό εφημερεύον “Ιπποκράτειο”. Αρχική διάγνωση μετά από ακτινογραφία θώρακα η διάτρηση στομάχου. Θέλησαν νά τόν διώξουν μέ κάποια αγωγή. Τούς παρακάλεσε νά τόν εξετάσει άλλος γιατρός ή τουλάχιστον νά διανυκτερεύσει, διότι οι πόνοι ήταν φρικτοί. Δέν τό δέχτηκαν, καί ο ίδιος από απόγνωση είπε μιά κυπριακή φράση. Τόν άκουσε μιά Κύπρια νοσοκόμος καί μεσολάβησε, ώστε τελικά τόν οδήγησαν στήν Ε΄ Χειρουργική. Τήν επομένη στήν επίσκεψη τών γιατρών ο διευθυντής­επ. καθηγητής κ. Δημ. Τσαντήλας τόν ρώτησε γιά τήν κατάστασή του· τού απάντησε ότι είχε εμέτους καί πόνους όλο τό βράδυ. Ο γιατρός αρκέστηκε στίς ακτινογραφίες καί στήν έκθεση τού εφημερεύοντος τής προηγούμενης μέρας καί προσπάθησε νά τόν καθησυχάσει καί νά τού δώσει εξιτήριο, μέ κάποια αγωγή πού θά μπορούσε νά πάρει καί στό σπίτι του, απέναντι ακριβώς  από τό Ιπποκράτειο, γιά νά μήν τόν κρατήσει παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ο  ασθενής επέμενε νά παραμείνει, παρ' ότι καί η σύζυγός του ταλαιπωρημένη συμφωνούσε μέ τό γιατρό. Τό μεσημέρι σέ νέα επίσκεψη, βλέποντας ο Καθηγητής τήν επιμονή του, είπε στό νοσοκόμο νά  τόν ετοιμάσουν γιά τό χειρουργείο (25 ώρες μετά τήν εισαγωγή). Λέει τής συζύγου του: “Σέ μισή ωρίτσα θά σού τόν φέρω”.
Η εγχείρηση όμως δυστυχώς διήρκεσε 7 ώρες, καί αμέσως μετά τόν μετέφεραν στήν Εντατική. Είχε νέκρωση καί ρήξη παχέος εντέρου, μέ αποτέλεσμα οξεία κοπρανώδη περιτονίτιδα πέραν τής μιάς ημέρας! Απαιτήθηκαν 90 φιάλες ορού, γιά  νά καθαρίσουν τήν κοιλιακή χώρα. 'Οπως αναφέρει η ιατρική γνωμάτευση (23.6.98), πού υπέγραψε ο χειρουργός του κ. Δημ. Τσαντήλας καί επικύρωσε­θεώρησε η Διευθύντρια τού Ιπποκρατείου κ. Παρασκευή Σπυρόγλου, τόν υπέβαλαν σέ επέμβαση εντερεκτομής καί τελικοτελικής αναστόμωσης. Ο γιατρός είπε στή σύζυγό του: “Κάναμε ό,τι μπορούσαμε· τώρα ό,τι πεί ο Θεός. Είναι μή αναστρέψιμη γιά τήν επιστήμη η κατάστασή του. Τόν κρατούμε μέ τά μηχανήματα στή ζωή· κάλεσε όσους συγγενείς θέλουν νά τόν δούν, είναι σέ πολύ κρίσιμη κατάσταση”. Απεγνωσμένη η γυναίκα του κάλεσε τούς γονείς καί τά αδέλφια του από Κύπρο, τά άλλα αδέλφια του από Καναδά, καί ήρθαν όλοι νά τόν αποχαιρετήσουν, γιά τά ιατρικά δεδομένα. 'Ομως, δέν πέθανε.
Παρέμεινε 12 μέρες στήν Εντατική, όπου έβλεπε συνεχώς μία  λάμψη ακριβώς πάνω από τό κρεβάτι! Ο ίδιος τό απέδιδε στήν παρουσία τού αγίου Ραφαήλ, πού τόν ευλαβείτο καί τόν θεωρούσε πάντοτε  προστάτη του, από τότε πού είχε πληροφορηθεί ένα μεγάλλο θαύμα τού Αγίου στήν Κύπρο. Μάλιστα, κατά τή μετακίνησή του τή 12η μέρα από τήν Εντατική σέ δωμάτιο νοσηλείας, ευρισκόμενος σέ νάρκωση καί σύγχυση ακόμη, πρίν τού φορέσουν τή μάσκα οξυγόνου, ζήτησε από τούς νοσοκόμους νά τού δώσουν “τόν 'Αγιό του”, καί ένας νοσοκόμος τού έδωσε μιά μικρή εικόνα τού Αγίου Ραφαήλ πού είχε βρεθεί στά πόδια τού κρεβατιού!
Στό δωμάτιο νοσηλείας τόν επισκέφτηκε ο χειρούργος μέ τούς βοηθούς. Στή συζήτηση προέκυψε ότι εκτός από εκείνους (χειρούργο, βοηθό, αναισθησιολόγο) ο ασθενής έβλεπε απέναντί του καί έναν άλλο γιατρό στά λευκά! Βέβαια δέν εισέρχονται στά λευκά σέ θάλαμο χειρουργείου, αλλά μέ πράσινες φόρμες. Ο Καθηγητής (άνθρωπος μέ πίστη) αποδέχθηκε τήν παρουσία τού θεϊκού παράγοντα. “Πές το μου, λοιπόν! 'Ετσι εξηγείται! Σέ χάσαμε τρείς φορές πάνω στήν επέμβαση καί σέ επαναφέραμε μέ ηλεκτροσόκ, συνερχόσουν, καί έτσι συνεχίζαμε”!
Στίς 17.1.1998 ξαναχειρουργήθηκε λόγω υποδιαφραγματικού αποστήματος. Παρέμεινε στό Ιπποκράτειο μέχρι τίς 30.1.98 καί επί ένα χρόνο στό σπίτι του μέ επανειλημμένες επανεξετάσεις από τούς γιατρούς, πρίν συνέλθει πλήρως. Σήμερα ζεί, ομολογώντας τό μεγάλο θαύμα.

     πάνω

Διάσωση από θάνατο εκ πνευμονικής εμβολής

Ο Δημήτρης Αντ. Βακαλόπουλος (Πολύκαστρο, 23430­22310) τό Φεβρουάριο τού 1995 σέ ποδοσφαιρικό παιχνίδι δέχθηκε κλωτσιά αντίπαλου καί έπαθε κάταγμα κνήμης καί περόνης στό δεξί πόδι. Στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” τού έγινε ενδομυϊκή ήλωση. Βγήκε μέ ανάρρωση στό σπίτι. Σέ τρείς εβδομάδες άρχισε νά πρήζεται τό υγιές αριστερό του πόδι καί παρουσίαζε πυρετό 39ο­40ο μέ σπασμούς. Τοπικός γιατρός χορήγησε φαρμακευτική αγωγή γιά πνευμονία, έπειτα όμως υπέδειξε τήν εισαγωγή σέ Νοσοκομείο. Στό Κιλκίς ο γιατρός υπέθεσε πώς είχε θλάση καί τούς έστειλε πίσω. 'Ομως είχε πόνους στό στήθος, δυσκολία αναπνοής, τό ένα πόδι ενηλωμένο, τό άλλο πρησμένο, καί υψηλό πυρετό. Ο γιατρός Παντ. Μαϊδάνογλου διέγνωσε κατά 99,5 % θρομβοφλεβίτιδα καί συνέστησε κατεπειγόντως Νοσοκομείο! Επί 11­15 μέρες στό Κιλκίς δέν έδιναν βάση στή διάγνωση Μαϊδάνογλου, ο άρρωστος είχε μείνει στά μισά του κιλά (42 κιλά)! Είχε χάσει τήν επαφή μέ τόν κόσμο! 'Εβλεπε Αγίους νά τόν φωνάζουν, δάση, λιβάδια, λουλούδια, Αγγέλους στά λευκά μέ φτερά, σέ κύμα γαλήνης, ρυάκια, ποταμάκια.  'Επαθε κρίση, δέν ανέπνεε, μελάνιασε!
Ο αδελφός του Παγώνης Βακαλόπουλος (γνωστός ποδοσφαιριστής στήν “Εθνική” Ελλάδος καί τόν “Ηρακλή” ) έφερε
τόν αγγειολόγο κ. Φιλίππου 3 τά χαράματα. Ο νέος γιατρός διέγνωσε θρόμβωση καί πνευμονική εμβολή! Μέ υπογραφή τού πατέρα του τόν μετέφεραν αμέσως στό Παπανικολάου. Τό σπινθηρογράφημα καί τό αγγειογράφημα έδειξαν 100% βουλωμένη αρτηρία στούς πνεύμονες! Ο καθηγητής κ. Σπύρου είπε στόν πατέρα: “Είναι ετοιμοθάνατος. Βάλτε υπογραφή. Εγώ θά τού κάνω τομή από πάνω μέχρι κάτω. Εκεί πού θά εντοπίσουμε τό θρόμβο ή τούς θρόμβους, θά τούς εκροφούμε· αλλά στά πρώτα 5΄ θά μείνει στό χειρουργείο. Πάτε νά τόν δείτε από ένα λεπτό στήν Εντατική, αλλά νά μήν κλάψει κανείς, καί μάς μείνει τό παιδί από τώρα”!
Η μητέρα μέσα στό κλάμα της συνομιλώντας μέ συνοδούς άλλων ασθενών έμαθε γιά τή Μυτιλήνη καί τηλεφώνησε γιά Παράκληση· μιλούσε πολλή ώρα μέ τό καρτοτηλέφωνο, καί η κάρτα της δέν έγραψε ούτε μιά μονάδα (ένδειξη ότι κάτι εξαιρετικό άρχισε νά συμβαίνει, όπως κατανόησαν αργότερα). Εισερχόμενη στή ΜΕΘ τού έδωσε τό βιβλιαράκι τού Αγίου, τού είπε ότι είναι σοβαρά καί νά προσευχηθεί καί ο ίδιος στόν 'Αγιο νά τόν γιατρέψει. Μόλις έμεινε μόνος, προσευχήθηκε: “άγιε Ραφαήλ, άν υπάρχεις πραγματικά, έλα καί σέ μένα νά μέ κάνεις καλά”. Καί η μητέρα του παρακαλούσε συνεχώς μέ πίστη καί δάκρυα: “άγιε Ραφαήλ, εγώ είμαι αμαρτωλή. Σέ παρακαλώ, άς σέ δεί τό παιδί μου”!
'Υστερα από κάποια ώρα (5 λεπτά; 5 ώρες; δέ θυμάται) ο Δημήτρης ένιωσε νά τόν χτυπά στά μάτια ένα πολύ εκτυφλωτικό φώς σάν από 1000 προβολείς. Παρακαλούσε επίμονα τή νοσοκόμα νά τό σβήσει, καί εκείνη τόν διαβεβαίωνε ότι όλα ήταν σβηστά. Σιγά σιγά τό εκτυφλωτικό φώς απομακρυνόταν καί στή θέση του φάνησε ένας Ιερέας, όπως στό εξώφυλλο τού βιβλίου τής Παρακλήσεως, όρθιος στόν αέρα! Μέ τά μάτια του ανοικτά τόν ρώτησε: “Πώς εμφανίστηκες εδώ; Ποιός είσαι;” “Είμαι ο άγιος Ραφαήλ καί ήρθα νά σέ κάνω καλά”. “Πώς μπήκες μέσα; Καί πώς θά μέ κάνεις καλά;” “Πίστεψέ με, καί αύριο θά είσαι καλά”. Εξαφανίστηκε.Συλλογιζόταν, πώς θά τόν γιάτρευε, ποιός είναι… Εμφανίζεται ο Ιερωμένος πάλι, μέ αυστηρή όμως όψη, καί τόν επιτιμά: “Τολμάς νά αμφιβάλλεις ότι μπορώ νά σέ θεραπεύσω;”. 'Εμεινε κατάπληκτος ο άρρωστος μέ τήν ιδέα τού πώς μπορούσε νά γνωρίζει τή σκέψη του ο Κληρικός εκείνος. “Δέν αμφιβάλλω, αλλά πώς θά μέ γιατρέψεις;” “Πίστεψέ με, Δημήτρη, καί αύριο θά είσαι καλά. Πρέπει όμως νά πιστέψεις”.
Σημειωτέον ότι, όση ώρα συνομιλούσε μέ τόν 'Αγιο, η νοσοκόμα προσπαθούσε νά τόν ηρεμήσει: “Δημήτρη, ηρέμησε. Γιατί παραμιλάς; Δέν είναι κανένας εδώ μέσα; Μόνο εγώ κι εσύ”. Τότε ο 'Αγιος τού λέει: “Αυτή δέ μέ βλέπει ούτε μέ ακούει. Μόνον εσύ”. Ωστόσο πάλι σκέψεις αμφιβολίας στό μυαλό τού αρρώστου: “Μάς δουλεύει ο πάτερ αυτός; Μήπως έχω τρελαθεί καί δέ βλέπω καλά; Τί μού συμβαίνει; Είναι δυνατόν;”
Γιά τρίτη φορά εμφανίζεται ο 'Αγιος μαζί μέ ένα κοριτσάκι μέ πλεξούδες, βαδίζοντας όμως τώρα. Πλησιάζοντάς τον τού λέει" “Κακομοίρη μου, δέν μέ πιστεύεις καθόλου. Δυό φορές ήρθα γιά χάρη τής μάνας σου, πού κλαίει απέξω καί μέ παρακαλάει, καί μιά γιά χάρη σου. 'Αλλη φορά δέν θά σού ξαναπαρουσιαστώ. Τρίτη καί τελευταία. Πίστεψέ με καί αύριο θά είσαι καλά”. Καί γυρίζοντας πρός τό κοριτσάκι: “Ρηνούλα, φέρε τήν τσάντα μου” (όπως τών ιατρών). 'Εβγαλε μιά άσπρη ιατρική ποδιά καί, βγάζοντας τά μώβ ράσα του, τή φόρεσε. “Δημητράκη, αύριο θά είσαι καλά, άν μέ πιστέψεις μόνο. Τώρα φεύγω, γιατί μέ χρειάζονται στό Λονδίνο. Πάμε, Ρηνούλα, τό παλικάρι αυτό θά γίνει καλά. Καί τό πόδι του καί τά πνευμόνια του είναι γερά”. Ο ασθενής κάλεσε τή μητέρα του, τής τά διηγήθηκε, κι εκείνη σταυροκοπήθηκε κλαίγοντας από συγκίνηση.
Τό πρωί ήρθαν, γιά νά τού κάνουν τή σοβαρή επέμβαση, αλλά διαπίστωσαν μέ τό σπινθηρογράφημα ότι οι θρόμβοι από πηχτό αίμα είχαν εξαφανιστεί από τά πνευμόνια καί τίς φλέβες του. Τού τοποθέτησαν μόνο φίλτρα στήν κάτω κοίλη φλέβα. Σέ 4 μέρες πήρε εξιτήριο. Ο κ. Σπύρου είπε στή μητέρα του: “'Η κάποιον άγιο είχατε στήν οικογένειά σας ή κάποιος ήταν τυχερός”. Καί ο κ. Φιλίππου είπε στόν αδελφό του: “Σάν επιστήμονας δέν μπορώ νά τό εξηγήσω. Κάποιον έχετε εκεί πάνω”. Οι γονείς του ήρθαν καί έκαναν Παράκληση στό Μοναστήρι μας. Αργότερα έφεραν καί τόν ίδιο. Αναγνώρισε τόν 'Αγιο Ραφαήλ τών τριών θαυμαστών εμφανίσεων στό μεγάλο προσκυνητάρι, μόνο πού τόν είχε δεί μέ μώβ (ηγουμενικό) μανδύα καί έλαμπε τό στήθός του.

πάνω


 

Ονομάζομαι Στέλιος Νάκος, κάτοικος Επανομής Ν. Χαλκιδικής, ιχθυοπώλης. Πέρασα πολλά μεγάλα βάσανα στή ζωή. Στίς 14.8.1990, έπαθα την πρώτη γαστρορραγία μέ τρομερή αιμορραγία από το στόμα. Μέ πήγαν στόν “'Αγιο Παύλο”στό Φοίνικα Θεσσαλονίκης, έμεινα δέκα μέρες. Στίς 24.3.1991 παθαίνω νέα γαστρορραγία, νοσηλεύθηκα στό “Ιπποκράτειο” και μέσα στό Νοσοκομείο είχα ακατάσχετη αιμορραγία από το στόμα, μέ έβαλαν στήν Εντατική. Παρακαλούσα την Παναγία, νά μέ κρατήσει στή ζωή, νά μεγαλώσω το ένα μου παιδί τότε, το Σταύρο. Η αιμορραγία συνεχιζόταν, ο αιματοκρίτης έφθασε στό 16, μέ άνοιξαν νά βρούν την αρτηρία που αιμορραγούσε. Μέ εγχείρησε ο κ. Μαυρουδής με επιτυχία. Στό νοσοκομείο έμαθα γιά τον άγιο Ραφαήλ.

Ο διπλανός ασθενής στό “Ιπποκράτειο” είχε ένα βιβλίο του αγίου Ραφαήλ, το ζήτησα και το διάβασα. 'Οταν συνήλθα, η πρώτη εκδρομή που θα κάναμε οικογενειακά ήταν στή Μυτιλήνη. Τέλη Ιουλίου 1993. Μόνο γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ θα πηγαίναμε.

Κόψαμε εισιτήριο την Πέμπτη. Τήν Παρασκευή πιάνει τον Σταυράκη πόνος χαμηλά. 'Ηταν 6-7 χρονών. Φώναζε το παιδί. Το πήγαμε στή Θεσσαλονίκη σε παιδοχειρούργο, διότι ο δικός μας ο κ. Παρίσης παραθέριζε. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθεί και μετά όπου θέλετε πηγαίνετε. 'Αν στρίψει ο όρχις, σε μιά ώρα πεθαίνει. 'Ηταν πρησμένο, κάθε λίγο το ζουλούσε και φώναζε από τον πόνο. ­Μά κόψαμε εισιτήρια. ­Μήν το διακινδυνεύσετε. Ο κ. Παρίσης μάς λέει στό τηλέφωνο: το πρωΐ φέρτε τον νά τον δώ, εδώ στή Χαλκιδική.

Η γυναίκα μου όλη τη νύχτα σηκωνόταν και τον πρόσεχε. Το πρωΐ της λέει το παιδί: Είδα μιά νεκροκεφαλή και μου είπε, "είσαι καλά, πήγαινε εκεί στή γωνία, κύτταξε μόνος σου και νά δείς, που δέν έχεις πρήξιμο". Είχε σταματήσει ο πόνος. Το ακούω εγώ και λέω: Φεύγουμε γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ. Στήν ανάγκη θά καλέσουμε ελικόπτερο, αν το πιάσει πόνος! Ταξιδέψαμε καταγής, στό κατάστρωμα, δέν είχε θέσεις.

Πήγαμε στόν 'Αγιο Ραφαήλ στήν κάτω Εκκλησία πρώτα· από τη μιά ο τάφος του αγίου Νικολάου, από την άλλη της αγίας Ειρήνης. Η γυναίκα μου βλέπει από τα πλάγια στό μνημείο την κάρα του αγίου Νικολάου και λέει στο παιδί: Σταύρο, νά το κεφάλι που είδες! -'Οχι, μαμά, εκείνο δέν είχε σαγόνι!

Δέν γνωρίζαμε ακόμη γιά τον 'Αγιο ότι τον πριόνισαν στο στόμα και της φάνηκε περίεργο. Στό πλοίο διαβάσαμε το μαρτύριό του και καταλάβαμε ότι είχε δει τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ.

'Οταν επιστρέψαμε, πήγαμε στό γιατρό, και διαπίστωσε ότι δέν είχε απολύτως τίποτε. Από τότε τά φάρμακά μας στό σπίτι είναι το λαδάκι και το αγίασμα του Αγίου.

Οι ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ συνεχίζονται

'Εζησα κι άλλα θαύματα από τον άγιο Ραφαήλ. Το 1993 όλο το χειμώνα είχα πόνο από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, πόνος μέσα στό κόκκαλο, νά μη μέ αφήνει καθόλου. Σκεφτόμουν ότι κάτι κακό είναι, γιά νά μέ πονάει συνέχεια. 'Ενα βραδάκι μου λέει η γυναίκα μου: Πάμε στή μητέρα μου; 'Ηρθε από τον άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε. Καθόμαστε στό τραπέζι και μου δίνει ένα μπουκαλάκι με αγίασμα. Εκεί που μιλούσαν οι γυναίκες, παίρνω το αγίασμα, σηκώνω το παντελόνι και βάζω στό πόδι μου. Εκείνη την ώρα που το έβαζα, τριών μηνών πόνος που δέν σταμάτησε καμία μέρα, σταμάτησε μαχαίρι!

Το 1995 μου πρήστηκε το γόνατο. Πρήξιμο και πόνος φοβερός. 'Ερχεται ο γιατρός ο κ. Σατραζάνης, φίλος και συμμαθητής στό Δημοτικό, μέ εξετάζε και μου δίνει ενέσεις. Σέ μιά βδομάδα είχε ξεπρηστεί. Σέ δεκαπέντε μέρες μέ ξαναπιάνει νύχτα στήν ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης. Σέ μία ώρα πρήσθηκε σάν νά ήταν τριπλό το γόνατο. Μέ ανεβάζουν αγκαλιά στό αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Πόνος αφόρητος, νά κλαίω σάν μικρό παιδί. Από τις 2-3 η ώρα που μέ ανέβασαν, ξημέρωμα έφθασα στήν Επανομή! Κατεβαίνει η γυναίκα μου, μέ έσερνε νά μέ ανεβάσει στο σπίτι. Δέν μπορούσα μόνος! Τηλεφωνάει το γιατρό, έρχεται, μέ ξαναβλέπει. Πάρε αυτές τις ενέσεις. Μόλις ξεπρηστεί, θά σε χειρουργήσω μέ λέϊζερ, γιά νά σηκωθείς σε δέκα μέρες. Θά άνοιγε δύο οπές νά φύγει το υγρό. 'Εφθασε μεσημέρι. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος φωνάζω τη γυναίκα μου: Φέρε λάδι από τον άγιο Ραφαήλ. Το απόγευμα βρισκόμουν στό μαγαζί! Είχε φύγει το πρήξιμο και ο πόνος. Δέν μέ ξαναπόνεσε πια.

Το 1997, το καλοκαίρι, είχα βγάλει κονδυλώματα, κομμάτια κρέατα, πάρα πολλά, φαγούρα και αίμα. Πήγα στό χειρούργο το Σατραζάνη. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθούν όλα, νά τα καυτηριάσουμε, νά κάνουμε βιοψία και νά δούμε… 'Εβαλα λάδι από τον άγιο Ραφαήλ, ξαναέβαλα λάδι, την τρίτη μέρα πάλι. Τίποτε. Πηγαίνω στήν εικόνα μέ μεγάλη πίστη και του λέω: Εγώ θά βάζω λαδάκι κι εσύ μη μέ γιατρέψεις. Σέ μιά-δύο βραδιές τρίφτηκαν σάν ζάχαρη και έφυγαν όλα. Ο γιατρός έμεινε έκπληκτος.

Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου

Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στά κόπρανα. Πήγαμε στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί: Πρέπει νά πας αμέσως στό “Θεαγένειο“ νά χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δέν μάς αρέσει καθόλου. Δέν μου είχαν πεί τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερα μόνο η γυναίκα μου· είχαν βρεί αδενοκαρκίνωμα στό στομάχι. Σύμφωνα μέ τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής έξι μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα.

Τελικά πήγαμε στήν Κλινική “'Αγιος Λουκάς”. Δέν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια  γιά 2-3 μέρες, και θά εισαγόμουν πάλι γιά εγχείρηση. Προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο νά βρούμε εισιτήρια νά πάμε στον 'Αγιο Ραφαήλ. Δέν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε νά κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στά χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.

Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στήν κοιλιά, είδα στόν ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και μέ χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σάν μιά ταινία μέ συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στήν άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στούς ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα.

Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δέν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια. Βλέπει κι εκείνη στόν ύπνο της ότι αναρωτιόταν που αλλού νά μέ πήγαινε· σε άλλο νοσοκομείο; στό εξωτερικό; 'Ερχεται ένας 'Αγιος και της λέει: Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που μέ χειρούργησε. Και οι γιατροί από τον “'Αγιο Δημήτριο”, ο κ. Βουσνακίδης μέ άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δέν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται γιά θαύμα!

'Εζησα μέ 10 αιματοκρίτη

Τήν  1.10.1999 αιμορραγούσα υπερβολικά πάλι από το στομάχι, είχα αιμοπτύσεις. Νοσηλεύθηκα στόν “'Αγιο Λουκά”. Ο κ. Κωνσταντάρας μου έκανε γαστροσκοπήσεις και αξονική τομογραφία. Μου είπε ότι έκλεισαν οι πληγές, βρέθηκαν όλα εντάξει, γύρισα σπίτι μέ 28 αιματοκρίτη. Τήν πρώτη μέρα μπόρεσα και σηκώθηκα, τη δεύτερη μέρα χειρότερα, την παρ’ άλλη χειρότερα. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος, δέν είχα τη δύναμη νά γυρίσω από το άλλο πλευρό. 'Ομως δέν είχα άλλα σημάδια, νά καταλάβω ότι ήταν πάλι γαστρορραγία. Η πίεση βρέθηκε καλή.

Το βράδυ βογγούσα και παρακαλούσα: 'Αγιε Ραφαήλ, θέλω νά ρθείς νά μέ γιατρέψεις, νά ζήσω νά μεγαλώσω το παιδί μου. Δέν υπάρχει κανείς νά μέ γιατρέψει πιά. 'Ακουγα την καρδιά μου νά χτυπάει δυνατά. Μέ πήρε λίγο ο ύπνος και είδα, ήρθε ο άγιος Ραφαήλ, ψηλός, ξερακιανός, κρατώντας στά χέρια του μιά λυωμένη κουβέρτα, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος, την έρριξε προς τα πάνω μου. Τήν άρπαξα και τυλίχτηκα αμέσως. Ξύπνησα κι άρχισα νά κλαίω.

Το πρωί καλέσαμε ασθενοφόρο. Από την Επανομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσαν νά μου βρούν φλέβα γιά μετάγγιση· ήταν αδύνατο. Στόν “'Αγιο Λουκά” μου άνοιξαν τρύπα στό λαιμό γιά τη μετάγγιση. Πώς ζούσα;  'Ηρθε ο κ. Κωνσταντάρας και μέ έδειχνε στούς εκπαιδευόμενους: Ο κ. Νάκος έζησε μέ 10 αιματοκρίτη! Σώθηκα μέ το που ήρθε ο 'Αγιος και σταμάτησε η αιμορραγία. Αλλιώς θά πέθαινα.
* * *
Στίς 28.1.2000, μέρα Παρασκευή, πονούσαν τρία δόντια, τα είχα σφραγίσει πριν ένα μήνα. Η οδοντίατρος γέννησε, δέν ήταν στό ιατρείο. Από το τηλέφωνο μου έδωσε αντιβίωση και παυσίπονα. Είχα αφόρητους πόνους. Τη νύχτα σηκώνομαι και μ' ένα ψαλίδι βγάζω το ένα σφράγισμα, βγάζω το άλλο, οι πόνοι συνέχιζαν. Πηγαίνω στήν εικόνα του Αγίου, ρίχνω λαδάκι στις οπές και σταμάτησε ο πόνος κατευθείαν.

Θεραπεία νέου αδενοκαρκινώματος

Τόν Ιούλιο του 2001 παρουσίασα νέα επιπλοκή γαστρορραγίας. Πήγα πάλι στην Κλινική “'Αγιος Λουκάς” από τις 22 ώς τις 26 του μήνα. Μου έκαναν εξετάσεις, αξονική τομογραφία, γαστροσκόπηση και βιοψία, οι οποίες έδειξαν υποτροπή της παλιάς αρρώστιας.

Η έκθεση ιστολογικής εξετάσεως του Εργαστηρίου “Ιστοδιερευνητικής” (Τσιμισκή 93, Θεσσαλονίκη) γράφει: «Ειδος παρασκευασματος: Τεμαχια απο την αναστομωση (ανωτερη γαστρεκτομη προ 4ετιας). Ιστορικό: Στον ιδιο ασθενη στις 31.12.1997 και σε ιστολογικη εξεταση παρασκευασματος ανωτερης γαστρεκτομης ειχε τεθει η διαγνωση του “αδενοκαρκινωματος του στομαχου με χαμηλη διαφοροποιηση, μικτου τυπου κατα Lauren με διηθηση σε βαθος ολοκληρου του τοιχωματος, χωρις προσβολη των λεμφαδενων” Μακροσκοπικη περιγραφη: Πεντε μικρα, λευκωπα, μαλακα τεμαχιδια, διαμετρου 3-4χιλ.… Συμπερασμα: Αδενοκαρκινωμα του στομαχου, με χαμηλη διαφοροποιηση, το οποιο δεν μπορει να ταξινομηθει κατα Lauren στο αποστελομενο υλικο». Πήγα πάλι στήν Κλινική στις 29 Ιουλίου και στις 30 μέ χειρούργησε ο ίδιος καθηγητής, ο κ. Κωνσταντάρας.

Αυτές τις ημέρες η γυναίκα μου επικοινώνησε μέ αγωνία μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας, που γνωριζόμαστε και είχαμε βαπτίσει το δεύτερο παιδί μας το Ραφαήλ. Παρακάλεσε να κάνουν προσευχές και παρακλήσεις γιά μένα. Παρακάλεσαν και την κ. Μαρία Τσολάκη, από τα βασικά πρόσωπα που υπηρέτησαν την εύρεση των λειψάνων των Αγίων στη Λέσβο. Η κ. Μαρία είχε δει ξημερώματα στις 23 Ιουλίου τον άγιο Ραφαήλ και μου έδινε σε κύπελο νά πιώ ένα παχύρρευστο υγρό σάν γαλάκτωμα. “Νά κάνεις ό,τι σου πούν οι γιατροί, ο Κύριος τους έχει ορίσει νά βοηθούν τον κόσμο. Μήν αρνείσαι. Και στούς γιατρούς θά πας και εγχείρηση θά κάνεις”. Εγώ δέν ήθελα νά μπώ σε νέα ταλαιπωρία, έλεγα ότι ο 'Αγιος θα με σώσει, όπως τόσες φορές.

Στίς 30 Ιουλίου ξημερώματα είδε την Παναγία μέ τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη χωρίς να της μιλούν, και τον άγιο Απόστολο Ανδρέα που της είπε νά ανάψει τρία κεριά να παρακαλέσει τους τρεις Αγίους που τόσο αγαπάμε όλη η οικογένεια, γιά νά παραβρεθούν στήν εγχείρηση, κι ένα κερί στό όνομά του, ώστε νά προσευχηθεί ο ίδιος στον Κύριο. Κι όταν θά συνέλθω, νά πάω νά προσκυνήσω και νά τον ευχαριστήσω στό Εκκλησάκι του. Τηλεφώνησαν στή γυναίκα μου, την ώρα που μέ εγχείριζαν, και πήρε πολύ κουράγιο.

Βγαίνοντας ο γιατρός από την εγχείρηση είπε τρεις φορές μέ απορία στην γυναίκα μου: «Τόν άνοιξα τελείως! Δέν βρήκα τίποτε!»  Δέν βρέθηκε ο καρκίνος. Είχε εξαφανιστεί!

Τη δεύτερη μέρα μετά την εγχείρηση, το βράδυ, ενώ είχε λήξει από πολλή ώρα το επισκεπτήριο, είχε φύγει η γυναίκα μου και βρισκόμουν μόνος μου, βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα μετρίου αναστήματος μέ γένι, να με κυτάζει κατάματα. Με φώναξε μέ το όνομά μου, μέ πλησίασε και μου είπε: “Εσύ δέν μέ ξέρεις, εγώ σε ξέρω! Περνούσα από εδώ και ήρθα νά σε δώ. Μέ έστειλε ο Σεβασμιώτατος. 'Ολα τα είδα, όλα τα άκουσα. Μεγάλο θαύμα!”. Μέ χαιρέτισε κι έφυγε αθόρυβα. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε το Δεσπότη, ρωτήσαμε στο Μοναστήρι, δέν είχαν στείλει κανέναν. Συζητώντας το περιστατικό μέ τους δικούς μου, κατάλαβα ότι πρέπει νά ήταν κάποιος 'Αγιος, μάλλον ο Διάκονος Άγιος Νικόλαος.

Πρίν το εξιτήριο στις 8 Αυγούστου, μου λέει ο Καθηγητής: “Μη φοβάσαι, πήγαινε νά μεγαλώσεις τα παιδάκια σου, δέν έχεις τίποτε!”

πάνω

Θεραπεία θρομβωτικής μικροαγγειοπάθειας

Ονομάζομαι Ιωάννης Μινοβγίδης, κατάγομαι από τό Πολύκαστρο Ν. Κιλκίς, αλλά μένω στή Θεσσαλονίκη (Καμηλίας 19). Είμαι πατέρας τριών αγοριών. Τό 1994 μού παρουσιάσθηκε μιά σπάνια αρρώστια του αίματος, θρομβωτική μικροαγγειοπάθεια λέγεται. Μέ πήγαν στό Νοσοκομείο Λοιμωδών, μήπως ήταν ηπατίτιδα, αλλά μέ έστειλαν τό απόγευμα στό ΑΧΕΠΑ, επειδή δέν διαπιστώθηκε λοιμώδης νόσος. Η κ. Αγγελούδη διαπίστωσε τήν αρρώστια μετά από εξετάσεις καί ιατρικό συμβούλιο. Τήν άλλη μέρα τό μεσημέρι οι γιατροί έψαχναν τή συζυγό μου, επειδή είχε φύγει τό βράδυ, γιατί δέν φανταζόταν τήν σοβαρότητα τής καταστάσεώς μου. Τής είπαν ξεκάθαρα ότι τελείωνα, μόνο μέ θαύμα θά σωζόμουν. 'Επρεπε νά βρίσκεται συνεχώς κοντά μου γιά τό μοιραίο. Είχα μελανιάσει, ο αιματοκρίτης είχε κατέβει στό 8. Πήγαινα γιά πνευμονικό οίδημα.

Η κουνιάδα μου μέ τή σύζυγό μου παρακαλούσαν μέ θέρμη τόν άγιο Ραφαήλ καί μού έβαλαν στό προσκέφαλό μου τήν εικόνα καί τό βιβλίο τού Αγίου. Παρακαλούσαν νά λυπηθεί τά παιδιά μας καί υποσχέθηκαν ότι θά μέ πήγαιναν στή Χάρη του. Τό βράδυ, εκεί πού παρακαλούσε, από τήν κούραση έγειρε η γυναίκα μου λίγο τό κεφάλι της καί βλέπει σάν όραμα νά πέφτει από ψηλά ένα χαρτί στό κρεβάτι μου απ' τά δεξιά, καί σ' αυτό διέκρινε τίς μορφές τών τριών Αγίων. Τήν άλλη μέρα έκανα πλασμοκάθαρση μέ μεγάλη ποσότητα πλάσματος, λόγω τής μόλυνσης. Μετά τήν πλασμοκάθαρση, μέ πήγαν στήν Εντατική, καί πονούσα πολύ στά γόνατα καί στά πόδια. Δέν μπορούσα νά ανακουφισθώ. Οι γιατροί είπαν νά μού βάλουν πάγο, αλλά καμιά ανακούφιση.

Η σύζυγός μου μέ σταύρωσε μέ πίστη από το λαδάκι τών Αγίων, πού τό έφερε η κουνιάδα μου από τό Μοναστήρι των Αγίων στή Γρίβα, καί μού έδωσε νά πιώ. Σέ μία ώρα σταμάτησαν οι πόνοι καί κοιμήθηκα ήσυχα, ενώ είχα μέρες νά κοιμηθώ. Οι γιατροί απόρησαν καί ανακουφίστηκαν κι εκείνοι, όταν τό έμαθαν, καί -νά είναι καλά- μού συμπαραστάθηκαν πολύ. Από τήν άλλη μέρα άρχισε η βελτίωση. Οι γιατροί είπαν ότι, άν δέν παρουσιασθεί τίποτε στά πέντε χρόνια, ο κίνδυνος θά εξαλειφθεί τελείως. Δόξα τώ Θεώ, από τότε δέν μέ ενόχλησε τίποτε, ούτε ξαναπόνεσα. Ευχαριστώ τούς αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, πού μέ έσωσαν. 'Ημουν πιστός, αλλά, τώρα πού ήρθαν οι 'Αγιοι, πιστεύω ολόθερμα.

πάνω

Μιά “νεκρανάσταση”

Στίς 21-6-1995 η 46χρονη Κατερίνα Νικηφ. Τσοτοπούλου-Τριανταφύλλου, κάτοικος Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, μετά από φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μεταφέρθηκε στό Νοσοκομείο “Παπανικολάου” μέ βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση: τό μετωπιαίο οστούν είχε θρυμματισθεί, μήνιγγες, αίματα, χώματα ήταν αναμειγμένα στό μέτωπο. Μετά από πέντε ώρες χειρουργείο, τήν οδήγησαν στήν Εντατική Μονάδα. Εξ αντικειμένου, οι ιατροί δέν έδιναν καμιά ελπίδα νά ζήσει, ούτε μία στό εκατομμύριο, καί έλεγαν ότι, άν ζούσε, θά ήταν “φυτό”. Οι δικοί της, μέ αγωνία γιά τήν κατάστασή της, αλλά καί βαθειά πίστη, όλο τό βράδυ παρακαλούσαν τόν άγιο Ραφαήλ.

Τήν επομένη πληροφορήθηκαν ότι θά γινόταν αγρυπνία στό Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου μετέβησαν καί συμμετείχαν καί έδωσαν τό όνομά της γιά νά μνημονευθεί στήν Προσκομιδή. 'Εφυγαν μέ ανάλαφρη τήν ψυχή, γεμάτη ελπίδα στό Θεό, έστω κι άν ιατρικώς η κατάσταση τής ασθενούς ήταν απελπιστική.

Τήν άλλη μέρα απόγευμα, οι ιατρικές πληροφορίες πάλι αποκαρδιωτικές. Κάποιος ιατρός τούς είπε ότι ήταν τόσο σοβαρή η κρανιοεγκεφαλική κάκωση, πού δέν άφηνε καμιά ελπίδα, παρά μόνο άν θά ήταν δυνατόν νά γίνει “μεταμόσχευση” κεφαλής! Η μητέρα της, όταν τής επέτρεψαν μετά από μέρες νά εισέλθει γιά λίγο στήν Εντατική, δέν κατόρθωνε νά αναγνωρίσει ποιά ήταν η κόρη της, παρά μόνο όταν τής τήν έδειξε μία νοσοκόμος!

Τήν Κυριακή 25 Ιουνίου  ανέβηκαν πρωί στό Μοναστήρι τού Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας. Λειτουργούσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος, καί τούς είπα νά μήν απελπίζονται, αλλά νά παρακαλούν τόν 'Αγιο, κι εκείνος θά κάνει τό θαύμα του, όπως τόσα ανέλπιστα θαύματα μέχρι τότε. Γονατιστοί μέ δάκρυα προσευχήθηκαν στήν Παράκληση πού ζήτησαν να τελεσθεί, μετά τή θ. Λειτουργία. Πήραν λαδάκι καί αγιασμό. Κατέβηκαν έπειτα στήν Ιερά Μονή της Παναγίας στή Γουμένισσα καί δεήθηκαν μέ πόνο ψυχής ενώπιον τής θαυματουργού εικόνος της νά γίνει τό θαύμα στόν άνθρωπό τους.

Καθημερινά τελούσαν Παράκληση τού Αγίου Ραφαήλ καί άλλων Αγίων οι ίδιοι στή Θεσσαλονίκη. Στίς καθ' ημέραν θείες Λειτουργίες καί τίς ιερές Παρακλήσεις στό Μοναστήρι γινόταν συνεχής μνημόνευση τού ονόματος τής ασθενούς.

Στίς 2 καί 9 Ιουλίου, Κυριακές επίσης, από τά χαράματα, ανέβηκαν οι συγγενείς πάλι στήν Ιερά Μονή, λειτουργήθηκαν, έδωσαν πρόσφορο μέ τό όνομα τής ασθενούς, προσευχήθηκαν μέ επίμονη βαθειά πίστη καί ελπίδα, γονατιστοί καί μέ δάκρυα, στήν Παράκληση μετά τή θεία Λειτουργία.

Στίς 9 Ιουλίου συνέπεσε νά είναι κι ένα λεωφορείο προσκυνητών από Κοζάνη, πού κι εκείνοι παρακλήθηκαν νά προσευχηθούν εκτενώς, συμψάλλοντες στήν Παράκληση τό “Κύριε ελέησον”.

Τήν επομένη, μετά από 18 μέρες στήν Εντατική, η ασθενής ανένηψε!  Τό θαύμα είχε γίνει. Τά εξ αντικειμένου αρνητικά επιστημονικά προγνωστικά ανετράπησαν! Μάλιστα, μολονότι τίς τελευταίες μέρες ήταν πιθανόν νά προσβληθεί από μηνιγγίτιδα καί νά υποστεί εγκεφαλικό, τελικά η Χάρη τού Θεού απέτρεψε κι αυτόν τόν κίνδυνο. Τή μετέφεραν στή Νευροχειρουργική Κλινική, από όπου πήρε εξιτήριο. 'Οταν ανέλαβε κάπως, ανέβηκαν οικογενειακώς στό Μοναστήρι καί έκαναν θ. Λειτουργία.

Επανεισήχθη στό Νοσοκομείο, γιά πλαστική εγχείρηση προσθετική τού μετωπιαίου οστού στίς 20 Σεπτεμβρίου, καί άλλη μιά φορά στίς 10 Οκτωβρίου γιά νέα επέμβαση στόν οφθαλμό καί τή σιαγόνα. 'Ολες οι εγχειρήσεις στέφθηκαν από επιτυχία. Μετά από πρόσφατη εξέταση, ο Καθηγητής κ. Φυλακτάκης βεβαίωσε ότι δέν υπάρχει κανένα πρόβλημα, παρ' όλη εκείνη τήν επιθανάτια περιπέτεια.

Μέσα στόν Αύγουστο, η ιαθείσα είχε δει ένα βράδυ στόν ύπνο της ότι κάποιος κτύπησε τή θύρα τής εισόδου καί ανοίγοντας είδε τόν άγιο Ραφαήλ. Τόν προσκάλεσε νά εισέλθει στό σπίτι της νά τήν βοηθήσει, αλλ' ο 'Αγιος τής είπε: Δέν έχεις πιά ανάγκη, δέν κινδυνεύεις. Ξύπνησε περιχαρής γιά τήν προστασία τού Αγίου.

Καί ο σύζυγός της είχε αξιωθεί νά δεί τόν 'Αγιο μία φορά σέ ενύπνιο μέσα στό σπίτι τους ολοζώντανα, τόν πρώτο ακόμη καιρό. Στήν αρχή δέν κατάλαβε ποιός ήταν καί φοβήθηκε μέ τόν απρόσμενο επισκέπτη. Ο 'Αγιος τόν ευλόγησε λέγοντάς του νά μή φοβάται, γιατί ήρθε γιά καλό τους.

'Ολη η οικογένεια  ομολογεί τό μεγάλο θαύμα πού έκανε στήν Κατερίνα ο άγιος Ραφαήλ. Εκκλησιάζονται συχνά στό Μοναστήρι για να εκφράσουν τή βαθειά ευγνωμοσύνη τους στό θαυματουργό 'Αγιο τού Θεού.

Μερικές φορές συνέπεσε νά παρευρίσκεται προσκυνητής καί ο τροχονόμος κ. Δημήτριος Τσακίρης τού Τμήματος Τροχαίων Ατυχημάτων Θεσσαλονίκης μέ τήν οικογένειά του. 'Ηταν ο τροχονόμος πού πρώτος είχε σπεύσει μέ περιπολικό καί τήν είχε αντικρίσει αιμόφυρτη. Βλέποντας τότε τήν κατάστασή της, δέν πίστευε πώς θά μπορούσε νά σωθεί, καί όμως μέ βαθειά πίστη τή σταύρωσε μέ λαδάκι τού αγίου Ραφαήλ πού φρόντιζε καί είχε πάντοτε μαζί του στό αυτοκίνητο καί επικαλέστηκε τήν υπέρ αυτής πρεσβεία τού Αγίου.

Είναι αληθές ότι καί στήν παρούσα περίσταση συνέβη μιά “νεκρανάσταση”. Τό είπε ξεκάθαρα σέ γνωστό μας χειρούργο συνάδελφός του καί φίλος από τήν Εντατική εκείνου τού Νοσοκομείου: Θυμάσαι εκείνα τά τρία "πτώματα"; Τό ένα αναστήθηκε!

πάνω

'Ενας νέος εγκεφαλικά νεκρός ανέζησε

Τη Λαμπροτρίτη 17-4-2001 τιμήθηκε μέ την επιβεβλημένη λαμπρότητα στήν Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας η μνήμη των νεοφανών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Στή γιορτή προσήλθαν ο μαθητής Λυκείου Απόστολος Ιω. Γκαζέπης από την Τερπνή Νιγρίτας Ν. Σερρών μέ τη μητέρα του Ευσταθία και άλλους συγχωριανούς, και διηγήθηκε ενώπιον του Μητροπολίτου, των στρατιωτικών Αρχών, του Καθηγουμένου της Μονής και προσκυνητών το συγκλονιστικό προσωπικό θαύμα διασώσεως από δυστύχημα. Ιατρικώς ήταν αδύνατη και η παραμικρή περίπτωση ανανήψεως λόγω του εγκεφαλικού θανάτου που επήλθε μετά από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Συγγενείς άλλων ασθενών έκαναν προσπάθεια νά πείσουν τους γονείς γιά τη δωρεά οργάνων του! 'Ομως, η βαθειά πίστη της μητέρας που παρακαλούσε νυχθημερόν επί οκταήμερο τους νεοφανείς Αγίους έξω από την Εντατική συνέβαλε στήν ανάνηψη και αποθεραπεία του υιού της, ο οποίος αξιώθηκε νά δει και τους Αγίους. Τη συγκλονιστική διήγηση μαγνητοφώνησε ο διευθυντής του “Ράδιο­Επιλογές” Πολυκάστρου και τη μετέδωσε από τον τοπικό ραδιοσταθμό.

Στήν ενυπόγραφη καταγραφή του φοβερού συμβάντος η κ. Ευσταθία Γκαζέπη, μητέρα του Αποστόλου, διηγείται τις τραγικές μέρες ώς την ανάνηψη του γιού της. Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής και της Αγίας Ειρήνης (5-5-2000) ο 17χρονος Απόστολος συγκρούσθηκε μέ το μηχανάκι του μέ ένα αυτοκίνητο. Από το Ε.Σ.Υ. Νιγρίτας τον διεκόμισαν επειγόντως στό Νοσοκομείο Σερρών. Αλλόφρων η μητέρα έσπευσε στό Νοσοκομείο και τον βρίσκει πάνω στό φορείο καθώς τον μετέφεραν γιά τον αξονικό τομογράφο. Δέν επέτρεψαν στή μητέρα νά παρευρίσκεται, μόνο στόν κουνιάδο της, στόν οποίο μάλιστα είπαν ότι όλα ήταν κατεστραμμένα σάν νά είχε πέσει βόμβα στόν εγκέφαλό του (!), ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Στόν πατέρα του παιδιού τόνισαν ότι, αν κατόρθωναν νά σταθεροποιήσουν την πίεση του εγκεφάλου χωρίς επιπλοκή, υπήρχε μιά ελπίδα ανάνηψης. Τόν είχαν διασωληνωμένο, σε καταστολή. Τά πρώτα τρία εικοσιτετράωρα πολύ κρίσιμα.

Η μητέρα ξημερώθηκε προσευχόμενη στό Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους. Το πρωί ζήτησε και της έφεραν στό Νοσοκομείο βιβλία θαυμάτων του αγίου Ραφαήλ κι άρχισε νά διαβάζει και νά παρακαλεί συνέχεια μέρα νύχτα εκ περιτροπής μαζί μέ όσες συγγενείς και γειτόνισσες συμπαραστέκονταν. Στά ελάχιστα λεπτά που εισερχόταν στήν Μ.Ε.Θ. σταύρωνε το γιό της μέ λαδάκια από προσκυνήματα διαφόρων Αγίων.

Τόν ασθενή παρακολουθούσε ο νευροχειρουργός κ. Βόγας, τον οποίο μετακαλούσε η οικογένεια, καθώς το Νοσοκομείο δέν είχε δικό του νευροχειρουργό. Στό τρίτο εικοσιτετράωρο, η εγκεφαλική πίεση ανέβηκε, ο εγκέφαλος αιμορραγούσε, το παιδί χανόταν. Στήν απελπισία τους θέλησαν νά φέρουν κι άλλο γιατρό, παρ' ότι ο νευροχειρουργός τους διαβεβαίωσε ότι δέν ήταν ζήτημα ιατρικής φροντίδος, αλλά επιδείνωσης της καταστάσεως. Κάλεσαν τον κ. Νικόλαο Μπασκίνη από την Θεσσαλονίκη.

Και ο νέος γιατρός επιβεβαίωσε την κρίσιμη κατάσταση μέ τα αιματώματα, ιδίως στό πίσω μέρος του εγκεφάλου, μέ αμφίβολη την ανάνηψη. Υπήρχε μιά μηδαμινή ελπίδα νά κάνουν χειρουργική επέμβαση. Οι γονείς συγκατατέθηκαν. Διαπιστώθηκαν περισσότερα τραύματα από όσα έδειχνε η τομογραφία, ο εγκέφαλος ήταν πρησμένος, άφησαν ανοιχτό το κρανίο και περίμεναν την εξέλιξη. Το παιδί συνέχισε νά βρίσκεται σε κώμα, μέ μηδανική πρόβλεψη σωτηρίας γιά τόσο σοβαρή κατάσταση. 'Οταν έφυγαν οι νευροχειρουργοί, οι άλλοι γιατροί τους κάλεσαν νά τους πούν ότι το παιδί ήταν εγκεφαλικά νεκρό.

Παρασκευή βράδυ, 7 μέρες από το δυστύχημα, τα τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν θετικά. Η εφημερεύουσα γιατρός τους είπε νά πάρουν κουράγιο, τουλάχιστον είχαν άλλο ένα παιδί, δυστυχώς ο Απόστολος έσβηνε, μόνο η καρδιά του κτυπούσε! Η μάνα του παιδιού μέ αβάσταχτο πόνο παρακαλούσε τον Κύριο νά αναστήσει το παιδί της, όπως ανέστησε το Λάζαρο. 'Ενιωσε μέσα της μιά φωνή, μιά πληροφορία εσωτερική, νά μην απελπίζεται, όσο ανάπνεε ο Απόστολος.

'Ολο αυτό το διάστημα μέρα νύχτα οι γονείς, οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι γνωστοί προσεύχονταν γιά τον Απόστολο. Επικοινώνησαν μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και μέ το Μοναστήρι μας στή Γρίβα και παρακάλεσαν νά μνημονεύεται το όνομα του παιδιού. Τήν Τρίτη, που είχε μεσολαβήσει, η μητέρα πήγε στό Ναό της Παναγίτσας στις Σέρρες, όπου ψάλλεται παράκληση στούς νεοφανείς Αγίους. Ο Ιερεύς της έδωσε βιβλίο μέ θαύματα της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, διάβασε γιά την ανάνηψη ενός βαρύτερα τραυματισμένου και πήρε κουράγιο.

Το Σάββατο (13-5-2000), καθώς περίμενε γιά την ενημέρωση, ένιωσε νέα εσωτερική πληροφορία νά κάνει κουράγιο, και το παιδί της θά γιατρευόταν. Πράγματι, από κείνη τη μέρα άρχισαν κάποια σχετικώς ευνοϊκά σημεία: 7 τέστ εγκεφαλικού θανάτου θετικά, 2 αρνητικά! Το μεσημέρι βελτιώθηκε περισσότερο η κατάσταση, τα μισά τέστ θετικά τα μισά αρνητικά!

Σημαδιακά ενύπνια στενών συγγενικών προσώπων αναπτέρωναν τις ελπίδες τους γιά ουσιαστική βοήθεια της Παναγίας και των νεοφανών Αγίων. Η αδελφή της είδε τους τρεις Αγίους νά της παραστέκονται στό διάδρομο έξω από την Εντατική και νά της κάνουν ένεση μέ μιά σύριγγα στή σπονδυλική στήλη, λέγοντας: Πήγαμε μέσα στόν Απόστολο, τώρα αυτή χρειάζεται δύναμη. Και ο μικρός της γιός ο Ηλίας είδε τον αδελφό του νά του λέει: Πάμε νά ανάψουμε τα καντηλάκια στό Εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Πράγματι το είπε στή γιαγιά του, πήραν λάδι και πήγαν και τα άναψαν παρακαλώντας γιά τη ζωή του Απόστολου.

Ο εγκεφαλικά νεκρός, ανέλπιστα γιά τα ιατρικά δεδομένα, άρχισε νά συνέρχεται! Τά τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν αρνητικά πλέον. Ξημερώματα εκείνης της μέρας μιά άλλη θεία του είδε στόν ύπνο της πως της τηλεφωνούσε μιά άγνωστη γυναίκα γιά νά της πεί ότι ο Απόστολος ξύπνησε. Ποιά είσαι εσύ, τη ρώτησε. "Είμαι η αγία Γλυκερία" αποκρίθηκε. Η Αγία γιορτάζει στις 13 Μαΐου!

Στό ενημερωτικό ιατρικό σημείωμα ο νευροχειρουργός κ. Ευάγγελος Βόγας αναφέρει τα εξής:

«… Από το ιστορικό που πήρα από τους εφημερεύοντες συναδέλφους, ο ασθενής κατά την άφιξή του στα Εξωτερικά Ιατρεία βρισκόταν σε συγχυτικοδιεγερτική κατάσταση, αλλά είχε επαφή με το περιβάλλον, χωρίς νά παρουσιάζει εστιακή νευρολογική σημειολογία. Κατά τη διάρκεια της εξέτασής του στον αξονικό τομογράφο, χρειάσθηκε να διασωληνωθεί, γιατί περιέπεσε σε κωματώδη κατάσταση. Στην αξονική τομογραφία εγκεφάλου, βρέθηκαν τα εξής: κάταγμα ινιακού οστού αριστερά με υποκείμενη θλάση στο αριστερό ημισφαίριο της παρεγκεφαλίδας, εκτεταμένες αιμορραγικές θλάσεις στον δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο λεπτό υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου ήταν κλειστές.

» Αποφασίζεται να αντιμετωπισθεί συντηρητικά και μεταφέρεται στην Μ.Ε.Θ. Τοποθετείται καθετήρας μέτρησης ενδοκράνιας πίεσης, και από την τρύπα που διανοίγεται στην σκληρά μήνιγγα για να τοποθετηθεί ο καθετήρας ενδοπαρεγχυματικά, εξέρχεται ποσότητα του υποσκληριδίου αιματώματος. Η πρώτη μέτρηση ενδοκράνιας πίεσης είναι 42 mm Hg. Χορηγούνται υψηλές δόσεις πεντοθάλης για πρόκληση βαρβιτουρικού κώματος και η ΕΠ κρατιέται σε φυσιολογικά επίπεδα με ταυτόχρονη χορήγηση μαννιτόλης. Στις 7.5.2000 παρουσιάζει πολυουρία (24 lit/24ωρο ­ βλάβη υποθαλάμου;), αλλά η ΕΠ ελέγχεται και οι κόρες είναι ισομεγέθεις και αντιδρώσες στο φως.

» Τις απογευματινές ώρες της 8.5.2000, παρουσιάζει αύξηση της ΕΠ, η οποία πολύ δύσκολα ελέγχεται και η δεξιά κόρη δεν αντιδρά στα φωτεινά ερεθίσματα. Γίνεται επειγόντως νέα αξονική τομογραφία, στην οποία υπάρχουν τα εξής ευρήματα: πολλαπλές αιμορραγικές θλάσεις στο δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, αιμορραγικές θλάσεις στον πόλο του δεξιού κροταφικού λοβού και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου κλειστές.

» Στις 9.5.2000 η δεξιά κόρη ανοίγει (μυδρίαση δεξιά) και η ΕΠ ανέρχεται στα 35 mm Hg. Μεταφέρεται στο χειρουργείο, όπου γίνεται κρανιοτομία και μερική αφαίρεση του τεθλασμένου δεξιού μετωπιαίου λοβού. Στο τέλος της επέμβασης ο εγκέφαλος σφύζει, η σκληρά μήνιγγα αφήνεται ανοιχτή, ενώ οι κόρες είναι σε μυδρίαση χωρίς αντίδραση στα φωτεινά ερεθίσματα…

» Στις 12.5.2000 γίνονται οι δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου και είναι όλες θετικές. Στίς 13.5.2000 η μυδρίαση των κορών υποχωρεί και παρουσιάζουν αντίδραση στο φως. Σταδιακά μέχρι 16.5.2000 ο ασθενής παρουσιάζει δικές του αναπνοές, αντιδρά στις βρογχοαναρροφήσεις, παρουσιάζει μασητικές κινήσεις και προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του. 18.5.2000: έχει επαφή με το περιβάλλον, εκτελεί εντολές, κινεί και τα τέσσερα άκρα».

* * *

'Οταν συνήλθε τελείως, παρουσίαζε μόνο ένα πρόβλημα στό αριστερό χέρι, λόγω του πολλαπλού τραυματισμού και των επεμβάσεων κατά τη διάρκεια θεραπείας στή Μ.Ε.Θ. Δέν μπορούσε νά ανοίξει τα δάκτυλά του και είχε υπαισθησία. Επισκέφθηκαν αρκετούς γιατρούς. Ο νευρολόγος κ. Ηλίας Τσορλίνης (Εργαστήριο Κλινικής Νευροφυσιολογίας) συμπέρανε: «διάχυτη εκφύλιση του ωλενίου νεύρου ΑΡ στο αντιβράχιο, κάτω από το ύψος της έκφυσης του κλάδου για τον ωλένιο καμπτήρα του καρπού, χωρίς νά υπάρχει το εστιακό block αγωγιμότητας».

'Ενα βράδυ ο ίδιος ο Απόστολος είδε τον διάκονο άγιο Νικόλαο νά λέει απευθυνόμενος στόν πατέρα του: — "Πήγατε σε τόσους γιατρούς· σε μένα γιατί δέν ήρθατε;" — "Πώς θά το κάνεις εσύ καλά;" ρώτησε ο πατέρας — "Ξέρεις εσύ!" απάντησε ο Άγιος.  Σέ δεύτερο ενύπνιό του ο Απόστολος είδε πως βρέθηκε ο ίδιος σ' ένα εκκλησάκι και στό τέμπλο ήταν η κεφαλή του αγίου Ραφαήλ. Ο ίδιος δίσταζε νά πλησιάσει. Τότε εμφανίστηκε ολόκληρος ο 'Αγιος, του είπε πόσες φορές είχε εκκλησιαστεί τον τελευταίο καιρό, έπειτα του έπιασε το χέρι λέγοντας μιά προσευχή, και μέ το άγγιγμα αυτό το χέρι πήρε μιά λάμψη. Σε λίγο καιρό αποκαταστάθηκε τελείως!

πάνω

Θεραπεία καρκίνου των οστών

Τό Φεβρουάριο τού 1996 ο 13χρονος Γεώργιος, υιός τού Δημητρίου και της Ζωγράφας Γιατρά (Στ. Ελμάζη 7, Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης) εισήχθη στό Ορθοπεδικό τμήμα τού Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης. Η μαγνητική τομογραφία έδειξε όγκο περίπου 2 κιλών στό δεξιό ισχίο, ατροφία οστού καί κάταγμα! 'Εγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις, διότι ήταν σπανιότατος τόσο μεγάλος όγκος. Μέ τή βιοψία αρχικώς διέγνωσαν “πνέτ πυέλου”. Στίς 11 Μαρτίου εισήχθη στό Ογκολογικό τμήμα γιά χημειοθεραπεία, τής οποίας τήν πορεία παρακολουθούσαν καί δύο Ιταλοί καί τρείς 'Αγγλοι γιατροί.

Ο πατέρας μεγάλωσε ορφανός καί πολλά χρόνια δέν είχε σχέση μέ τήν Εκκλησία. Από τίς πρώτες όμως μέρες  πού αρρώστησε ο γιός του ανέβαινε στήν Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα. Ζητούσε νά μάθει όλο καί περισσότερα γιά τούς Αγίους γιά νά δυναμώσει τήν πίστη του, πήρε λαδάκι από τό καντήλι καί καθημερινά σταύρωναν τό παιδί. Διάβαζαν τά βιβλία τού Αγίου, έκαναν συνεχώς προσευχή, όπως καί στή Μονή μνημόνευαν τό όνομα τού παιδιού σέ κάθε θ. Λειτουργία.

Πρίν λοιπόν εισαχθεί τό παιδί στό Ογκολογικό τμήμα, είδε αποβραδίς στόν ύπνο του τόν άγιο Ραφαήλ νά του δείχνει τά δωμάτια μέ τά άρρωστα παιδιά, καί τό δικό τους δωμάτιο το Νο 12. Μ’ αυτήν τήν προειδοποίηση, προετοίμαζε ψυχολογικά τό γιό του γιά τό θέαμα τών νοσηλευομένων παιδιών, καθώς μεταφερόταν στό Παιδογκολογικό. Τού έγιναν 20 χημειοθεραπείες (Μάρτιος '96 ­Ιούνιος '97). Ωστόσο, μετά τήν ολοκλήρωσή τους δέν ήταν σίγουρο άν θά τόν εγχείριζαν γιά αφαίρεση τού όγκου.

Η μητέρα παρακαλούσε συνεχώς νά βρεθεί τρόπος νά χειρουργηθεί. Διαβάζοντας αποκοιμήθηκε. Βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο μπροστά της νά τήν καθησυχάζει καί τής λέει: Ο Γιώργος θά κάνει εγχείρηση. Τό Μάρτιο τού 1997 πήγε δύο μέρες γιά εξετάσεις στήν Αγγλία. Τόν Ιούνιο τού 1997 εισήχθη στό Royal National Orthopedic στό Mitlssex Stanmore. Η μητέρα καθημερινά τόν άλειφε μέ λαδάκι τού Αγίου, μητέρα καί γιός προσεύχονταν συνεχώς.

Και ο πατέρας δέν έπαυε νά προσεύχεται. 'Ενα βράδυ βλέπει πώς ανέβαινε στό Γολγοθά καί αντίκρισε τόν Κύριο σταυρωμένο νά ανοίγει τά μάτια Του καί νά τού λέει: Μήν ανησυχείς. Τήν επομένη βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ νά τόν προειδοποιεί: Ο Γιώργος θά μπεί τρείς φορές στό χειρουργείο, αλλά θά γίνει καλά.

Οι γιατροί από τήν Αγγλία τούς είχαν προετοιμάσει μόνο γιά ένα, πολύωρο βεβαίως, χειρουργείο. 'Ομως μετά τήν πρώτη πολύωρη εγχείρηση είπαν στή μητέρα ότι έπρεπε νά γίνει καί δεύτερη επέμβαση. 'Οταν πληροφόρησε σχετικά τό σύζυγό της στήν Ελλάδα, τής είπε ότι τό περίμενε, τήν διαβεβαίωσε ότι θά γινόταν καί τρίτο χειρουργείο καί τής διηγήθηκε τ’ όνειρό του. 'Ολα επαληθεύτηκαν!

Τό παιδί χειρουργήθηκε στίς 23 Ιουνίου επί εννέα μέ δέκα ώρες συνεχώς. Συνήλθε σέ λίγες ώρες, πράγμα απρόσμενο γιά τούς γιατρούς. Στίς 27 Ιουνίου τό χειρούργησαν πάλι. Η μητέρα παρακαλούσε: 'Αγιε Ραφαήλ, βοήθησέ μας νά βγάλει τόν καθετήρα (στήν αρτηρία τής καρδιάς). Νά μή χρειασθεί χημειοθεραπεία.

Εντωμεταξύ έπρεπε να γίνει καί τρίτο χειρουργείο, γιατί είχε μετατοπιστεί τό ισχίο. Πρίν τό χειρουργείο, παρουσίασε μιά τρεμούλα. Οι γιατροί διαπιστώνοντας ότι είχε μολυνθεί ο καθετήρας, τού τόν έβγαλαν καί επειδή ήδη είχε κάνει αρκετή χημειοθεραπεία εδώ στήν Ελλάδα, δέν τοποθέτησαν ξανά καθετήρα γιά νέα θεραπεία. Η μητέρα μέ αγωνία πάλι παρακαλούσε ζητώντας τή συμπαράσταση τού Αγίου: 'Αγιε Ραφαήλ, τρέξε, εγχείρησε τό Γιώργο εσύ! Βλέπει στόν ύπνο της τόν 'Αγιο ρασοφόρο νά ανασκουμπώνεται, νά παραμερίζει τούς γιατρούς τρείς φορές καί νά χειρουργεί ο ίδιος τό παιδί.

Οι συμβολικές αυτές επεμβάσεις τί άλλο σήμαιναν παρά τήν ιδιαίτερη φροντίδα τού αγίου Ραφαήλ. 'Ηταν ολοφάνερο πώς μέσα από τήν σωστή ιατρική αγωγή θά τούς συμπαραστεκόταν καί θά τούς βοηθούσε μέ τήν θεόσδοτη παρρησία του ο ίδιος, όργανο τής θαυμαστής Πρόνοιας τού Σωτήρος Χριστού.

Η ανάνηψη μετά κι από τήν τρίτη επέμβαση ήταν ανέλπιστα ταχύτατη. 'Εμειναν τρείς μήνες στό Νοσοκομείο, μέ τό πόδι μέχρι τό ισχίο στό γύψο. Επέστρεψαν στίς 30-8-1997. Στήν όψη τού παιδιού εμφανής η βελτίωση. 'Εγιναν δύο έλεγχοι, ένας στό Ιπποκράτειο καί ένας πάλι στήν Αγγλία. Δέν διαπιστώθηκε μέχρι σήμερα καμιά μετάσταση, η δέ αποκατάσταση τής κινητικότητος σταθερά βελτιώνεται, παρά τό εξαιρετικώς βεβαρημένο ιατρικά ιστορικό.

Η ζωή τους άλλαξε, κι αυτό είναι τό επιπρόσθετο θαύμα. Πιστεύουν εν μετανοία στόν ζώντα Θεό. Τό οστεοσάρκωμα τού γιού τους (η τελική ιατρική διάγνωση ήταν: καρκίνος Ewing)  έγινε αιτία νά ξαναβρούν τόν Θεό ως Πατέρα καί τήν Εκκλησία ως μητέρα. Από τότε εκπληρώνουν αυθόρμητα τήν προτροπή τού Μ. Βασιλείου: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα… όσοι γίνατε καλά από τήν αρρώστια, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά λέει στόν άλλον.

πάνω

Στα 54 η εγκεφαλική πίεση

Διηγείται η Αικατερίνη σύζυγος Στεργίου Δέδα (Περικλέους 6, Κιλκίς):
Στίς 27 Μαΐου 1998 στίς 2 μ.μ. ο άντρας μου έπεσε από τήν οικοδομή όπου εργαζόταν από ύψος 3,5 μέτρων. Τό χτύπημα προκάλεσε σοβαρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση, χτύπημα στόν αυχένα καί δύο πλευρά σπασμένα. Τόν πήγαμε στό Α΄ Βοηθειών Κιλκίς. Μετά τήν ακτινογραφία, συνοδεία παθολόγου καί αναισθησιολόγου τόν μετέφεραν στό “Παπανικολάου” Θεσσαλονίκης γιά αξονική τομογραφία. Εκεί τόν έβαλαν στήν Εντατική. Από Τετάρτη μέχρι Κυριακή μεσημέρι, οι γιατροί μάς έλεγαν ότι είναι σοβαρή η κατάσταση, αλλά σταθερή. Τόν είχαν διασωληνωμένο μέ τήν πιό βαριά νάρκωση.

Μετά τό μεσημέρι τής Κυριακής άρχισε νά ανεβαίνει η εγκεφαλική πίεση στό 54. Κρίσιμη η βραδιά απόψε μάς είπε ο γιατρός. Προσευχηθήκαμε, πήραμε τηλέφωνο στό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Μυτιλήνη γιά Παράκληση καί νά μάς στείλουν λαδάκι, αγίασμα, βιβλίο μέ τά καινούργια θαύματα τού Αγίου, καί στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα νά μάς κάνουν Παράκληση.

Τήν επόμενη Κυριακή, ο εφημερεύων ιατρός κ. Ανδρέας Καρασακαλίδης μάς λέει ότι η εγκεφαλική πίεση κατέβηκε στό 16. Τή Δευτέρα τού έβαλε ένα σωληνάκι, γιά νά φεύγει τό υγρό από τό εγκεφαλικό οίδημα. Συνέχισαν καί τή βαριά νάρκωση.

Τήν Τρίτη 9 Ιουνίου στίς 11 π.μ. καλέσαμε τό Διευθυντή Νευρολογικής τού ΑΧΕΠΑ κ. Φωτίου, εξέτασε τόν άντρα μου καί είπε ότι θά ξανάρθει τήν Πέμπτη, γιά νά κάνει πρόβλεψη βιωσιμότητας τού ασθενούς.  Σέ λίγη ώρα παρέλαβα τό λαδάκι, τό αγίασμα καί τά βιβλία. Μέχρι τίς 2.30 μ.μ., πού μπήκαμε μέ τήν κουνιάδα μου Αργυρούλα Μάτα στήν Εντατική γιά τήν ενημέρωση, διάβαζα καί παρακαλούσα. Τόν σταύρωσα μέ τό λαδάκι, έριξα αγίασμα σ’ όλο του τό σώμα, καί η κουνιάδα μου έψαλε τό τροπάριο "Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού τού Θεού...". Τήν ίδια ώρα άνοιξε τά μάτια του, παρόλο πού ήταν ναρκωμένος καί σέ καταστολή.

Τό απόγευμα 8 μ.μ. μπήκε ο ανεψιός μας Ιωάννης Μητσόπουλος καί τόν είδε νά απαντά μέ νεύματα σέ ερωτήσεις. Από τήν επομένη άρχισαν νά τού βγάζουν τά μηχανήματα. Μετά τρείς μέρες η αξονική έδειξε πώς όλα ήταν καθαρά. 'Οταν τόν μεταφέραμε από τό “Παπανικολάου” στό Νοσοκομείο του Κιλκίς γιά πλήρη ανάρρωση, τού έδωσα νά ασπαστεί μιά εικόνα τού αγίου Ραφαήλ, πρίν τήν κρεμάσω στό κρεβάτι. 'Εκπληκτος μέ ρώτησε, ποιός ήταν εκείνος ο 'Αγιος, διότι δέν τόν γνώριζε μέχρι τότε. Τού απάντησα, ο άγιος Ραφαήλ. Μού διηγήθηκε ότι, από όλο αυτό διάστημα πού ήταν βυθισμένος στη νάρκωση, τό μόνο πράγμα πού θυμόταν ήταν ότι έβλεπε αντίκρυ του όλη τή νύχτα, στά 2­3 μέτρα, αυτόν τόν άγνωστο 'Αγιο, καί έπειτα τήν Παναγία πού πήρε ένα μπουκάλι ορού, τό έκανε καντήλι καί τό κρατούσε αναμμένο μέχρι τό πρωί.

'Ετσι σώθηκε ο άντρας μου. 'Οταν βγήκαμε καί ήρθαμε στό σπίτι στίς 7 Ιουλίου, μετά από δύο μέρες είδε τόν άγιο Ραφαήλ ως ιατρό, ντυμένο στά άσπρα, ότι ήρθε καί τόν παρατηρούσε, τόν εξέταζε. Σέ τρείς ημέρες σηκώθηκε.

πάνω

Με το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ βγήκε ο σιελόλιθος
 

Ανήμερα τής πανηγύρεως τής Λαμπροτρίτης τού 2000 στήν Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, κατά την διάρκεια του Εσπερινού στόν αποπερατούμενο μεγάλο Ναό τών Αγίων, μεταξύ πολλών προσκυνητών προσήλθε ένας Ιερεύς συνοδευόμενος από τήν πρεσβυτέρα του. Συμπροσευχήθηκε από τό ιερό Βήμα καί διηγήθηκε ο ίδιος πρός όλο τό εκκλησίασμα τήν ευεργεσία πού δέχθηκε από τούς Αγίους.

Είμαι ο π. Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος, εφημέριος τού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου Σιατίστης. Πρίν από οκτώ χρόνια είχε πρησθεί η αριστερή παρωτίδα μου μέ πολύ πόνο, πού σιγά σιγά εβούλωνε καί τό αυτί μου. Στό ΑΧΕΠΑ μέ κράτησαν μιά βδομάδα, μού έδωσαν αντιβίωση, ξεπρήσθηκε. Μού συνέστησαν, όποτε μού ξαναπαρουσιαζόταν, νά έπαιρνα τήν ίδια αντιβίωση, λέγοντας ότι έχει μολυνθεί η παρωτίδα. Οκτώ χρόνια μέ ενοχλούσε, έβγαζε πύον καί αίμα, έπαιρνα αντιβίωση, υποχωρούσε, καί πάλιν από τήν αρχή.

Τό Δεκέμβριο τού 1999 ξαναπρήσθηκε, πήγα σέ γνωστό ωτορινοραλυγγολόγο στό ΑΧΕΠΑ, μέ εξέτασε, βγάλαμε σέ ειδικό εργαστήριο αξονική τομογραφία καί υπέρηχο, δέν εντοπίστηκε σιελόλιθος, και έτσι συμπέρανε ότι ήταν ερεθισμός. Μέ εξέτασε καί ο Καθηγητής του καί συζήτησαν ότι έπρεπε νά χειρουργηθώ, διότι, καθώς τούς άκουσα νά λένε, τέτοιες περιπτώσεις μπορεί νά εξελιχθούν σέ καρκίνο. 'Ομως, άλλος γιατρός μού εξήγησε ότι η εγχείρηση αυτή θά γινόταν ακριβώς δίπλα στό προσωπικό νεύρο καί υπήρχε κίνδυνος από την παραμικρή αβλεψία νά κοπεί τό προσωπικό νεύρο καί νά μείνω διά βίου μέ πάρεση (στράβωμα).

Στενοχωρημένος γύρισα στή Σιάτιστα, δέν ήξερα τί νά κάνω, τό ανέβαλα μετά τίς εορτές. Μού λέει η πρεσβυτέρα, νά τό σταυρώσουμε μέ λαδάκι από τό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα πού είχαμε επισκεφθεί μέ τήν Ενορία τό Σεπτέμβριο. Μού τό σταύρωσε λοιπόν μέ δάκρυα, μέ προσευχή, κι εκείνης καί εμού. Τό πρωί αισθάνθηκα νά πέφει κάτι στό στόμα μου. 'Οταν τό πήγα γιά εξέταση, απόρησε ο γιατρός τού ΑΧΕΠΑ· ήταν σιελόλιθος, πού δέν είχε εντοπισθεί από τούς γιατρούς! Σέ δύο μέρες δέν είχα κανένα πρόβλημα ούτε έχω μέχρι σήμερα.

πάνω

Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό
 

Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών. Στίς 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στό Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης μέ ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δέν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ώς το επόμενο πρωΐ είχε 40  πυρετό. Τήν Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στή μονάδα εντατικής θεραπείας μέ σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες νά ζήσει μόλις 10%.

Στό μεταξύ, χωρίς νά γνωρίζει τίποτα μιά γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θά φύγω, εσύ δέν μέ χρειάζεσαι άλλο. Θά πάω στόν Ηλία, εκείνος μέ έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε γιά το γιό μας. Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στόν 'Αγιο Ραφαήλ στή Γρίβα και γονατιστοί μέ τον Ιερέα διάβασαν παράκληση γιά τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στό άδειο σπίτι μας νά κάνει Παράκληση στόν άγιο Γεώργιο γιά την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς; Ίσως η Χάρη του Αγίου.

Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια νά βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.

'Οταν συνήλθε, άρχισε νά μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Μέ το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν… Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα μέ ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε  και μου είπαν, μη φοβάσαι θά πας πάλι στή μαμά και τα αδέλφια σου. —Δέν ξέρω πως νά πάω πάλι εκεί. —Μέ το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος. —Φοβάμαι, δέν ξέρω νά οδηγήσω το άλογο. —Μη φοβάσαι, θά το οδηγήσω εγώ». Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πρίν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας.

πάνω

Η “Λαζαρίνα” πού αναστήθηκε

Σέ οικογενειακή προσκυνηματική επίσκεψη στήν Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης (Κωνσταντινουπόλεως 10, Καστοριά) περιέγραψε  τή θαυμαστή διάσωση τής βαριά τραυματισμένης θυγατέρας του από τόν άγιο Ραφαήλ. Απομαγνητοφωνήθηκε η διήγηση καί καταγράφεται χωρίς τίς επαναλήψεις, μέ ελάχιστες συντακτικές επεμβάσεις, ώστε στό γραπτό κείμενο νά αποδίδεται τό νόημα τής προφορικής διηγήσεως. Σημειώνουμε συνοπτικά ότι στό θαύμα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο “συναγερμός” θείων ευλογιών: η ευλογία τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας διά θεοσημείας στό γνωστό τους Γρηγοριάτη μοναχό π. Νεκτάριο, τότε δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη εκ Καστοριάς, καί τής αγίας Ειρήνης τής Χρυσοβαλάντου δι' ενυπνίου υποδείξεως στήν αδελφή τής κάτωθι αναφερομένης φίλης τους Αναστασίας Μεγγούδη.

Τήν Πέμπτη 24 Ιουνίου 1997 τό βράδυ, η κόρη μου Μαρία 15 ετών έπεσε από τό μηχανάκι στήν άσφαλτο, είχε εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο καί τήν μεταφέραμε στό Νοσοκομείο Καστοριάς. Οι γιατροί μάς υπέδειξαν νά περάσει από αξονικό τομογράφο. Μέ τά πρώτα μηνύματα ο χειρούργος του Νοσοκομείου  έδωσε εντολή νά ετοιμαστεί ασθενοφόρο γιά Θεσσαλονίκη. Μέ τό γαμπρό καί τή σύζυγό μου Δέσποινα φεύγουμε, νά ετοιμαστεί ο γαμπρός μου γιά νά μάς πάει.

Τήν ίδια ώρα, η Μαρία παρουσιάζει σπασμούς, προμηνύματα τού επερχόμενου, ο εγκέφαλος αρχίζει νά μήν ελέγχει τίς πράξεις, ο γιατρός τής κάνει κατασταλτική ένεση καί ξεκινούν. Φθάνοντας στήν Κοζάνη σταματάει τό ασθενοφόρο· παρουσίασε ξανά η Μαρία σπασμούς, αναστροφή τών χεριών, τών ποδιών, η ίριδα χάνεται, καί τής ξανακάνει μιά ένεση.

Περί τίς 4.30 π.μ. φθάνουμε στό Ιπποκράτειο. Μετά τήν εξέταση στόν αξονικό, βγαίνουν ο γιατρός τού Ιπποκρατείου καί ο γιατρός πού μάς συνόδευε, διευθυντής τής Χειρουργικής τού Νοσοκομείου Καστοριάς, οικογενειακός φίλος. Ο γιατρός τού Ιπποκρατείου άρχισε νά λέει μέ επιστημονική ορολογία ότι τό παιδί έχει εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο, έχει μεγάλη συμπίεση υγρών, έχουμε εμβολισμό Γ΄ βαθμού τού εγκεφάλου, η κατάσταση είναι πάρα πολύ κρίσιμη.

Δηλαδή, τελειώνει; τόν ερωτώ. Ο γιατρός δέν απάντησε, κίνησε απλώς καταφατικά τό κεφάλι του. Τότε αισθάνθηκα μία φωνή μέσα μου: "Προσευχήσου!" Τί προσευχή νά κάνω; Δέν ξέρω. Δέν είχα σχέση μέ τήν Εκκλησία. Συνεχίζει η φωνή: "Προσευχήσου! ξεκίνησε! λέγε!" Τότε, μού ήρθε η εξής προσευχή: Χριστέ μου, εσύ πού γιάτρεψες τού εκατόνταρχου τόν δούλο, εσύ πού γιάτρεψες τόν παραλυτικό, εσύ πού γιάτρεψες τόν τυφλό, εσύ πού ανέστησες τόν Λάζαρο, τήν Μαρία δέν θά τήν αφήσεις! 'Ελεγα αυτήν τήν προσευχή συνέχεια, ενώ τήν κατεύθυναν πρός τήν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.). Αργότερα κατάλαβα ότι οι φράσεις τής προσευχής είχαν σχέση μέ τήν εξέλιξη πού παρουσιάζει ένα εγκεφαλικό κτύπημα: τύφλωση, παραλυσία, θάνατος.

Το πρωΐ ανήσυχη η ομάδα τού Ιπποκρατείου έπρεπε νά πάρει μιά απόφαση· δέν μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί νά πεθαίνει. Πράγματι (εγώ λέω κατά παραχώρηση Θεού) παίρνουν απόφαση καί δίνουν τήν εντολή σ' ένα χειρούργο νά κάνει τήν επέμβαση. Αφαίρεσαν ένα κομμάτι από τό μέτωπο καί αποσυμφορήθηκε τό αίμα πού είχε μαζευτεί μέ τρομερά μεγάλη πίεση, ένα τόσο σακκουλάκι από τό αιμάτωμα τού εγκεφάλου πού μάς τό έδειξαν οι γιατροί. Τήν εγχείρηση παρακολουθούσε ένας ξάδελφος τής κουνιάδας μου μαιευτήρας στό “Ιπποκράτειο”, Βασίλης Καραγιάννης το όνομα του, από τό 'Αργος Ορεστικό. Ο γιατρός πού τήν χειρούργησε ονομάζεται Κίμων Ανάσης. Η Μαρία πλήρως διασωληνωμένη. 'Αρχιζε τό κρίσιμο στάδιο· εάν θά ζούσε, καί πώς θά ζούσε.

Σ' εμάς ήδη είχαν φέρει τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί αρχίσαμε νά τά διαβάζουμε, όπως καί τήν Παράκληση τής Παναγίας, ενώ δέν είχαμε πρότερο βίο νά διαβάζουμε καί νά κάνουμε προσευχή, δέν είμαστε κοντά στήν Εκκλησία. 'Ομως προσευχή εκ βάθους ψυχής εισακούγεται, καί σ' εμάς εισακούστηκε από τόν Χριστό. Παρακαλούσα ταυτόχρονα νά μού δώσει καί ένα σημάδι χειροπιαστό ότι μάς ακούει, ότι θά εκπληρώσει τήν προσευχή μας.

'Ηταν Τρίτη 27 Ιουνίου, όταν εξερχόμενοι από τήν Εντατική, μετά τήν ενημέρωση, πέσαμε πάνω σ' ένα ψηλό λιγνό μοναχό, τόν δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη, νύν π. Νεκτάριο τής Μονής Γρηγορίου Αγίου 'Ορους. Εγώ θεώρησα τήν παρουσία του ως απάντηση στό αίτημά μου· η σύζυγός μου κατάλαβε ποιός ήταν. Είχε ρθεί στήν Καστοριά μέ άδεια, έμαθε γιά τό συμβάν, καί παρακαλούσε γιά τήν σωτηρία τής κόρης μας. 'Ενα πρωινό διαπίστωσε πώς στό δωμάτιό του είχε έντονη οσμή θυμιάματος, χωρίς νά έχει θυμιάσει. Συγκλονίστηκε απ' αυτό καί ήρθε επειγόντως στή Θεσσαλονίκη, νά μάς καθησυχάσει γιά τήν εξέλιξη τής περιπέτειας τού παιδιού. Καθώς κατεβαίναμε, αυθορμήτως παρακίνησε τήν γυναίκα μου νά ανεβή καί νά σταυρώσει τή Μαρία μέ ένα ξύλινο σταυρό πού φορούσε από τότε πού τού έκαναν ρασοευχή, ενώ τόν είχαν ευλογήσει πρώτα πάνω στά λείψανα τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, τής τόσο θαυματουργού, πού έχουν στή Μονή Γρηγορίου.

Στήν Καστοριά, Δευτέρα βράδυ, η μεγάλη μου αδελφή Βενετία Αρμπούτη, πού ήταν πάντα κοντά στήν Εκκλησία, διάβαζε τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί προσευχόταν: 'Αγιε μου Ραφαήλ, έλα καί σ' εμάς, κάνε ένα θαύμα καί θά τό λέω σ' όλο τόν κόσμο, δείξε μου κάτι ότι είναι από σένα. Τήν άλλη μέρα τήν παίρνει τηλέφωνο η φίλη μας Τασούλα Μεγγούδη καί τής λέει: Ξέρεις τί όνειρο είδα; Είδα ότι πήρα τόν γιό μου καί πήγα σ' ένα νοσοκομείο. 'Ηταν γιατροί μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, αλλά φορούσαν ράσα καί ένας από αυτούς φορούσε μιά άσπρη ρόμπα από πάνω. Τού λέω, Γιατρέ, τί θά γίνει μέ τό παιδί μου; Σ' εμάς πότε θά έρθετε; Μού λέει αυστηρά. Εσένα σού είπα· τήν Τετάρτη θά γίνει η επέμβαση!

Τρίτη πρωί αποφασίζει τό ιατρικό συμβούλιο ότι πλέον δέν είχαν κανένα λόγο νά κρατούν τά μηχανήματα καί θά προσπαθούσαν νά δούν άν ο εγκέφαλος λειτουργεί. Τήν Τετάρτη θά έκαναν τό τέστ φωτός, καί άν ζούσε, καλώς· άν δέν ζούσε, θά μάς προετοίμαζαν γιά τό τέλος. Κάθε μέρα πάντως μάς προετοίμαζαν γιά τό χειρότερο. Αυτά τά έλεγαν στό φίλο μας γιατρό Παπαδιαμαντόπουλο από την Καστοριά καί τά πληροφορηθήκαμε εκ τών υστέρων. Τετάρτη τήν έβαλαν στόν αξονικό τομογράφο καί πήραν τό μήνυμα μέ τό τέστ ότι δουλεύει ο εγκέφαλος.

Από κεί καί πέρα γνώριζαν τί μπορούν νά κάνουν, νά μή δίνουν τόση νάρκωση, ώστε νά δούν άν αντιδράσει ο οργανισμός, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί νά δούλευε, αλλά δέν ήξεραν άν μπορούσε νά κινήσει πόδια, χέρια κλπ. Η προϊσταμένη κ. Αντωνίου μάς λέει: 'Ηταν πολύ βαριά χτυπημένη· άν ζήσει, θά είναι φυτό, είτε παράλυτη. Πέρασαν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή, σέ πλήρη καταστολή.

Κάθε βράδυ διάβαζα τό πρώτο βιβλίο τού αγίου Ραφαήλ καί τό Ψαλτήρι τού Δαυΐδ καί προσευχόμουν. Είχαμε αρχίσει νά κοιμόμαστε σέ φίλους μας. Αυτό τό διάστημα, μέ παρακίνηση μιάς θείας τής γυναίκας μου, συμμαθήτριάς μου από τό Δημ. Σχολείο Βογατσικού, πήγαμε καί εξομολογηθήκαμε, γιά πρώτη φορά στή ζωή μου, στό Ναό Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος επί τής οδού Μιαούλη. Τά γεγονότα μέ έκαναν νά πλησιάσω στήν Εκκλησία.

 'Οπως κοιμήθηκα τήν Τρίτη τό βράδυ καί προσευχόμουν, έλεγα στόν άγιο Ραφαήλ, τόν άγιο Νικόλαο καί τήν αγία Ειρήνη: Εμείς φεύγουμε από τό Νοσοκομείο, εσείς όμως μήν τήν αφήσετε τήν Μαρία. Στίς 5 τά ξημερώματα βλέπω ότι βρίσκομαι στό Νοσοκομείο, ήταν ανήσυχοι όλοι καί βλέπω μπροστά μου τούς τρείς Αγίους όπως είναι στό εικόνισμα αλλά μέ τίς ρόμπες τίς χειρουργικές. Μόλις πάω νά μπώ στό θάλαμο, σηκώνονται, γυρίζουν όπως οι στρατιώτες στή μεταβολή καί μού δίνουν νά καταλάβω ότι θά έχουμε πρόβλημα, αλλά νά μήν χάσω τό θάρρος μου.

Ξυπνάω, καί φεύγουμε μέ τή γυναίκα μου γιά τό Νοσοκομείο. Εκεί μάς πληροφορούν ότι έχουμε πρόβλημα, ανεβάζει πυρετό, δέν μπορούμε νά την καταστείλουμε. Υπήρχε κίνδυνος σηψαιμίας. Αντί νά στενοχωρηθώ, μού έρχεται πάλι μία δύναμη ότι όλα θά πάνε καλά, είναι θέμα χρόνου. Τίς επόμενες μέρες δοκίμαζαν αντιβιώσεις, αλλά σέ τρείς μέρες υποχώρησε ο πυρετός.

'Αρχισαν νά τής βγάζουν τό οξυγόνο. Πέμπτη βράδυ κάναμε τραχειοτομή καί Κυριακή πρωΐ αποφάσισαν νά βγεί από τήν Μ.Ε.Θ. γιά τή Νευροχειρουργική· είχε πτώση στό ένα βλέφαρο καί υπήρχε περίπτωση νά μείνει έτσι τό μάτι της.

Ξημερώματα τής αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, είχαν αρχίσει νά μειώνουν τήν καταστολή, τό παιδί ανησυχούσε καί σέ μιά κίνηση έπεσε από τό κρεβάτι. Μεγάλη αγωνία. 'Ετρεξαν οι γιατροί καί οι νοσοκόμες, έκαναν εξέταση, ευτυχώς δέν είχε καμιά επιπλοκή.

Εκείνο τό βράδυ, η αδελφή τής φίλης μας πού είδε τό όνειρο μέ τόν άγιο Ραφαήλ, είδε κι εκείνη τό εξής. Αμφέβαλε γιά τή σημασία τού ονείρου τής αδελφής της, μέ τήν σκέψη πώς παρακαλούσε η θεία τού παιδιού καί, αντί εκείνης, τό όνειρο τό είδε η δική της αδελφή· σκεπτόταν πώς ήταν καθαρή σύμπτωση, χωρίς συνάφεια. Η ίδια είχε τάξει τό ένα της παιδί στήν αγία Ειρήνη τήν Χρυσοβαλάντου. Είδε μιά εικόνα τής Αγίας νά αιωρείται μπροστά της. Σέ μιά στιγμή νιώθει τό χέρι τής Αγίας νά τήν πιέζει επίμονα στήν δεξιά πλευρά τού κρανίου (δηλ. στό σημείο πού είχε γίνει η επέμβαση στή Μαρία μας γιά τήν αφαίρεση τού υγρού) ενώ ταυτόχρονα άκουσε τήν Αγία νά τής λέει: Τώρα η Μαρία είναι καλά, μόνο θέλω νά φάει καί από τό μήλό μου. Ξύπνησε μέ συγκίνηση νιώθοντας τήν πίεση στό κεφάλι της. Φρόντισε νά μάς ενημερώσει καί μάς έστειλε από τήν ευλογία τής Αγίας.

Καθήσαμε εικοσιέξι ημέρες στό “Ιπποκράτειο”, μετά πήγαμε στήν Καστοριά στό Νοσοκομείο γιά δεκαπέντε μέρες. Μάς είχαν πεί ότι μετά από ένα χρόνο, θά έρθετε νά ξανακάνουμε επέμβαση, γιά νά βάλουμε πλαστικό μέτωπο, νά προστατεύεται τό παιδί.

Πήγαμε στό “Ιπποκράτειο” πάλι, στίς 24 Ιουνίου 1998 καί έγινε η επέμβαση στό μέτωπο. 'Ερχονταν οι γιατροί καί τής έλεγαν: Εσύ είσαι η Λαζαρίνα; Λαζαρίνα έλεγαν τήν Μαρία καί οι γιατροί πού δέν μάς γνώριζαν, επειδή στό συμβούλιο μάθαιναν τήν κατάστασή της.

Πέρασε καιρός καί ένα βράδυ η αδελφή μου είδε στόν ύπνο της τόν άγιο Ραφαήλ νά απαιτεί τό οφειλόμενο χρέος: Εσύ κάτι μού χρωστάς καί τό θέλω! Μέσα στό όνειρό της δέν μπορούσε νά συνειδητοποιήσει τί απαιτούσε, καί ο 'Αγιος τρείς φορές επανέλαβε τά ίδια λόγια. Ξύπνησε καί συλλογιζόταν τό όνειρο, ώσπου κατανόησε ότι είχε υποσχεθεί, άν σωζόταν η Μαρία μας, νά διαλαλεί τήν ευεργεσία, κι εκείνη είχε αμελήσει.

Σέ επίσκεψή μου στό 'Αγιο 'Ορος, στή Μονή Γρηγορίου, Θεοφάνεια μέ τό παλιό, στό βιβλίο επισκεπτών έγραψα τό όνομα, τή διεύθυνσή μου, αλλά μόλις ξεκίνησα νά γράψω τήν αιτία τής επισκέψεως σταμάτησε τό στυλό. Επιχείρησα μέ άλλα δύο δικά μου, ένα μάλιστα καλό διαρκείας, αλλά παραδόξως σταματούσε η ροή τής μελάνης. Σταμάτησα, μέ κάποια απορία. Μετά τήν προσκύνηση τού ι. λειψάνου της αφθάρτου χειρός της Αγίας Αναστασίας, μίλησα μέ τόν π. Πανάρετο καί μού υπέδειξε νά γράψω δυό λόγια γιά τό περιστατικό ως έκφραση ευγνωμοσύνης.

'Ηταν, φαίνεται, θέλημα Θεού νά διηγηθούμε τό θαύμα πρώτη φορά σήμερα (στή Μονή τού Αγίου Ραφαήλ). Πάντως, όλα ήταν παραχώρηση Θεού.

πάνω


 
 

ΣΧΟΛΙΟ

Πολλοί βλέπουν τήν Εκκλησία σάν μιά “θρησκεία”, μόνο καί μόνο γιά νά μάς παρηγορεί στίς θλίψεις, νά προσεύχεται γιά τήν υγεία μας, νά μάς θεραπεύει ενίοτε διά θαυμάτων τίς ανίατες αρρώστιες, νά μάς βοηθεί σάν ένα είδος ψυχοθεραπευτού στά ψυχολογικά αδιέξοδα, νά απαντά στίς απορίες γιά τή μεταθανάτια κατάστασή μας, δηλ. έχουν τήν Εκκλησία σάν ένα είδος “θεραπευτηρίου” γιά τήν ικανοποίηση τών “θρησκευτικών” αναγκών.

Καί τίθεται τό θεμελιώδες ερώτημα: έστω, ότι η Εκκλησία ανταποκρίνεται σέ όλες αυτές τίς προδιαγραφές. Τί αλλάζει στή ζωή μας καί πόσο πραγματικά συνδεόμαστε μέ τόν Χριστό; Καί άν δέ συνδεθούμε μέ τόν Χριστό μας, τί τό όφελος από τό οποιοδήποτε θαύμα θεραπείας πού μάς γίνεται; Τί ωφέλησε τούς εννέα λεπρούς η θεραπεία από τή λέπρα, όταν λησμόνησαν τόν ευεργέτη καί τή σχέση τους μέ Αυτόν; Τελικά γύρισαν στήν προηγούμενη ζωή τους, χωρίς τήν προοπτική τής αληθινής ζωής. Μόνο ο ένας σώθηκε, από τήν πίστη πού είχε καί τήν ευγνωμοσύνη πού έδειξε. Γι’ αυτό καί ο Χριστός μας τού είπε: Σήκω καί πήγαινε στό καλό· η πίστη σου σέ έσωσε (Λουκάς 17, 19).

Αυτό ακριβώς είναι τό μεγάλο δίδαγμα από όλα τά θαύματα: πώς θά φροντίσουμε διά τής Εκκλησίας νά μείνουμε ισοβίως ευγνώμονες στό Χριστό μας, πού τελεί τά θαύματα διά τών Αγίων. Πώς θά ενταχθούμε καί θά μείνουμε στήν άγια ζωή καί παράδοση τής Εκκλησίας, εξομολογημένοι, λειτουργημένοι, πιστεύοντες.

Λοιπόν, απαιτείται μιά διαδικασία αναζητήσεως τού Χριστού. Διαδικασία όχι χρόνου ή τόπου, αλλά τρόπου, καρδιακής προσεγγίσεως, τελείας εμπιστοσύνης, ορθής πίστεως, εκκλησιαστικού τρόπου ζωής.

Σ’ αυτό βοηθεί η εξομολόγηση μέ ειλικρινή μετάνοια, η πραγματική σχέση ζωής μέ τήν Εκκλησία­Σώμα Χριστού, η ολόψυχη συμμετοχή στή θ. λατρεία, η άσκηση τής προσευχής, η καθαρή ζωή, η φύλαξη τής καρδιάς από πονηρούς λογισμούς κι εμπαθείς παρορμήσεις κ.τ.ό. Κάποιοι θά δυσκολευθούν μέ αυτές τίς οδηγίες θεραπείας τών προβλημάτων τους. 'Εχουμε συνηθίσει νά ξοδεύουμε τά πάντα γιά δουλειές, διασκεδάσεις κ.λπ. Δυσκολευόμαστε νά ξοδέψουμε κάτι δικό μας γιά νά αποκαταστήσουμε πραγματικές σχέσεις μέ τό Χριστό. Θεωρούμε τήν Εκκλησία κάτι ξένο πρός τήν καθημερινή ευτυχία καί πορεία τής ζωής μας. Καιρός νά αλλάξουμε γνώμη. Αγάπησε Εκείνον πού σέ αγάπησε συνήθιζε νά προτρέπει ένας Γέροντας. Η αγάπη κάνει τά πράγματα εύκολα. Στό χέρι μας έχουμε τή λύση τών προβλημάτων.

Εμείς λοιπόν πού διαβάζουμε γιά τά θαύματα καί διαπιστώνουμε ότι είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα, δοξολογούμε τό όνομα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόν ευχαριστούμε πού μάς ελεεί καί μάς δίνει αποδείξεις τής στοργικής Του φροντίδας. Αποφασίζουμε νά Τού μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους μέ μιά ζωή εκκλησιαστική . Εκκλησιαστική ζωή θά πεί ζωή πραγματικής ενώσεως μ' Εκείνον, αφού η Εκκλησία είναι τό μοναδικό Σώμα Του (Εφεσίους 4, 15­16). 'Ετσι συντελείαι καί σέ μάς τό πιό σπουδαίο καί μόνιμο θαύμα: η πνευματική μας απελευθέρωση από τήν αμαρτία, η πνευματική μας κάθαρση καί ανακαίνιση, η πνευματική μας ζωοποίηση καί η αγιωσύνη.


 
 

† Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως &Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Θαύματα Αγίων ­ σημεία Θεού

'Εκδοση  Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης





ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Από ετών κυκλοφορούν πολλά βιβλία μέ σύγχρονα θαύματα. 'Αλλοι πιστεύουν,  άλλοι ειρωνεύονται. 'Αλλοι πάλι, θρησκευόμενοι, επικαλούνται αποσπασματικά Πατερικές γνώμες, ότι δέν πρέπει νά προβάλλονται τά θαύματα, παρά μόνο ο λόγος τής Αγ. Γραφής. Μέ πρόθεση οικοδομής τού λαού τού Θεού, θά παρουσιάσουμε ενδεικτικά τήν κηρυκτική πρακτική μεγάλων Πατέρων τής Εκκλησίας μας ως πρός τήν επίκληση καί τή διακήρυξη τών θαυμάτων.
 

Α. Ο Μέγας Βασίλειος στό λόγο του “εις τήν Μάρτυρα Ιουλίτταν” (ΕΠΕ, 7) αναφέρει τό θαύμα τής αγίας Ιουλίττας ότι ο τόπος ενταφιασμού τής Αγίας ανέβλυσε αμέσως γλυκύτατο ύδωρ ως αγίασμα μέχρι τήν εποχή του, ενώ η γύρω περιοχή αναβλύζει μόνο αλμυρά ύδατα (§ 2).

Στό λόγο “εις τόν άγιον Μάρτυρα Μάμαντα” (ΕΠΕ, 7) προτρέπει: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα, όσοι τόν είχατε συνεργό στήν προσευχή, όσοι άρρωστοι γίνατε καλά, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά διαδίδει στόν άλλον (§ 1).

Σέ Έπιστολή “Καισαρίω τώ αδελφώ Γρηγορίου” (ΒΕΠΕΣ, 55) γράφει: Δόξα τώ Θεώ, πού έδειξε τά θαυμάσιά του καί σέ σένα καί σέ διέσωσε από τόσο μεγάλο κίνδυνο θανάτου… νά μή φανούμε αχάριστοι, ανάλογα μέ τή δύναμή μας νά διαλαλούμε τά παράδοξα θαύματα τού Θεού καί νά εξυμνούμε τή φιλανθρωπία Του αυτήν πού δοκιμάσαμε στήν πράξη.
 

Β. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τή θαυμαστή διατροφή τών πρός πατρός πάππων τού Βασιλείου καί τών υπηρετών στά βουνά τού Πόντου μέ αυτοπαραδιδόμενα ελάφια (§ 7-8), τήν θεραπεία τού επισκόπου πατέρα του άμα τή χειροτονία τού Βασιλείου (§ 37), τήν πρός ώραν θεραπεία τού γιού τού Ουάλη (§ 54), τήν ίαση τού Μοδέστου (§ 55), τίς μεταθανάτιες εμφανίσεις τού Βασιλείου σέ όνειρα τού Γρηγορίου γιά νά τόν καθοδηγεί (§ 80).

Στόν Επιτάφιο γιά τόν πατέρα του άγιο Γρηγόριο επίσκοπο Ναζιανζού (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τό μέγα θαύμα πού έγινε στόν βαρέως ασθενούντα γέροντα πατέρα του κάποιο Πάσχα. Ο ίδιος ιερουργούσε στό Ναό, πλήθος κόσμου μέ τή μητέρα του Νόννα γοερώς κραυγάζουσα προσεύχονταν γιά τήν ίαση τού Επισκόπου. Ο ασθενής τήν ώρα τού καθαγιασμού ανασηκώθηκε από τό λήθαργο τού πυρετού, στάθηκε υποβασταζόμενος όρθιος καί βλέποντας εμπρός του εν οράματι τήν μακράν ευρισκομένη λειτουργική Σύναξη εκφώνησε τίς λειτουργικές προσευχές καί τήν ευχαριστία, ευλόγησε μακρόθεν τό λαό καί ανακλίθηκε θεραπευμένος (§ 28-29)! Στόν αυτό λόγο του, αναφέρεται καί σέ θαύματα πού έχουν σχέση μέ τή μητέρα του. Κάποτε, η βαρέως ασθενούσα Νόννα είδε σέ όνειρο ότι εισήλθε στό δωμάτιο ο υιός της Γρηγόριος καί τής έδωσε νά φάει από ευλογημένους άρτους υπέρ ιάσεώς της· τό πρωί ήταν τελείως υγιής (§ 30). Ο ίδιος σώθηκε θαυμαστώς από κίνδυνο καταποντισμού κατά τό θαλάσσιο ταξίδι από Αλεξάνδρεια πρός Αθήνα. Οι γονείς του στή Ναζιανζό είδαν σέ θαυμαστή αποκάλυψη τόν κίνδυνο καί προσευχηθέντες τόν διέσωσαν. Συνταξιδιώτης είδε σέ όνειρο τήν μητέρα τού Γρηγορίου νά προχωρεί πάνω στή θάλασσα καί νά σύρει τό πλοίο στήν ξηρά (§ 31).

Στόν Επιτάφιο στήν έγγαμη αδελφή του αγία Γοργονία (ΕΠΕ, 6) γράφει εκτενώς τό θαύμα ιάσεώς της. 'Επασχε από φοβερή αρρώστια, δέν θεραπευόταν από ιατρικά. Κατέφυγε, λοιπόν, ολονυκτίς στήν Εκκλησία, ακούμπησε τήν κεφαλή της στό άγιο θυσιαστήριο, προσευχήθηκε, μέ τά δάκρυά της άλειψε τό σώμα της καί αμέσως θεραπεύτηκε (§ 18)!

'Αν παραπέμψουμε στά αυτοβιογραφικά 'Επη καί Επιγράμματα περί αυτού καί τών γονέων του, στόν Επιτάφιο στόν αδελφό του Καισάριο, στό Λόγο “εις τόν άγιον ιερομάρτυρα Κυπριανό” καί στούς Α΄ καί Β΄ στηλιτευτικούς Λόγους “κατά Ιουλιανού”, θά καταπλαγούμε από τίς αναφορές σέ θαύματα, αποκαλύψεις, θεοσημείες καί σημεία θεοδικίας.
 

Γ. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΒΕΠΕΣ, 69) αναφέρει μεταξύ άλλων τήν διά προσευχής τού Βασιλείου λύση τής ολέθριας γιά τά σπαρτά χειμερινής ανομβρίας (§ 17) καί τό κατόπιν επιμόνου προσευχής όραμα τού πατέρα τους πού είδε τόν Κύριο καί τόν βεβαίωσε ότι ο ασθενών υιός του Βασίλειος θεραπεύθηκε (§ 19).

Στόν Γ΄ Λόγο “εις τούς αγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρας” (ΒΕΠΕΣ, 69) παραθέτει τό εκπληκτικό θαύμα ιάσεως χωλού αξιωματικού διανυκτερεύσαντος στό Ναό τους μέ τήν εμφανή επιστασία ενός τών Αγίων σέ όνειρο. Επίσης αναφέρει καί τή δική του φοβερή επιτίμηση πρός διόρθωση από τούς Αγίους πού απειλούσαν εν ονείρω νά τόν ραβδίσουν (§ 784­5).

 Στό Εγκώμιο “εις τόν άγιον μεγαλομάρτυρα Θεόδωρον”  τόν Τήρωνα (ΒΕΠΕΣ, 69) τονίζει ότι ο άγιος Θεόδωρος κατέστησε τόν τόπο τού μαρτυρίου του, ένθα καί ο Ναός, ιατρείον νόσων ποικίλων …, λιμένα τών χειμαζομένων ταίς θλίψεσι, πενήτων ευθηνουμένων ταμιείον, οδοιπόρων ανεκτόν καταγώγιον, πανήγυριν τών εορταζόντων άληκτον. Είναι πολύ σημαντικό αυτό πού λέει γιά κείνη τήν εποχή ότι δέν σταματούσε τό πλήθος τών προσερχομένων μέ τήν παρέλευση τής ετησίας πανηγύρεως, αλλά καθ’ όλο τό έτος συνεχιζόταν αυτή η προσέλευση, τών μυρμήγκων δέ σώζει τήν ομοιότητα η επί τάδε φέρουσα λεωφόρος. Αυτό διατρανώνει καί τήν πρωτοχριστιανική ευλάβεια καί καταφυγή στίς πρεσβείες τών Αγίων (σέ αντίθεση μέ τά ανιστόρητα καί αντιεκκλησιαστικά φληναφήματα τών αιρετικών), αλλά καί καταδεικνύει πόσο βαθειές ρίζες στήν ιστορία τής πίστεώς μας έχει καί η σημερινή αθρόα προσέλευση πιστών σέ Προσκυνήματα.

“Εις τόν βίον τής οσίας Μακρίνης” (ΒΕΠΕΣ, 69) γράφει μεταξύ άλλων: η μητέρα τους Εμμέλεια, έγκυος στό πρώτο παιδί, είδε τρείς φορές σέ όνειρο ότι κρατούσε ένα κοριτσάκι κι ένας μεγαλοπρεπής άνδρας τό προσφώνησε “Θέκλα”, όπερ εκπληρώθηκε μέ τή γέννηση κοριτσιού πού μιμήθηκε τήν πρωτομάρτυρα Θέκλα (§ 961)· καρκίνο στό στήθός της τόν θεράπευσε θαυματουργικά μετά από ολονύκτια προσευχή της στό Ιερό Βήμα, μέ πηλό από τά δάκρυά της πάνω στό χώμα τού Ναού, καί μέ σταύρωμα τού πάσχοντος μέλους από τή μητέρα τους (§ 992)· θεράπευσε από βαριά οφθαλμοπάθεια τήν κορούλα ευλαβούς στρατιωτικού (§ 996-7).. Καί καταλήγει: 'Οσα άλλα παρόμοια θαύματα από ανθρώπους πού έζησαν μαζί της καί γνωρίζουν ακριβώς τή ζωή της, δέ θεωρώ ασφαλές νά τά προσθέσω. Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν τήν αξιοπιστία τών λεγομένων σύμφωνα μέ τά δικά τους μέτρα, όσα υπερβαίνουν τή δύναμή τους τά περιφρονούν μέ τήν υπόνοια πώς είναι ψέματα. Γι’ αυτό απλώς αναφέρει επιγραμματικά τή θαυμαστή αύξηση καί επάρκεια τού συνεχώς διανεμομένου από τήν Οσία σίτου στούς φτωχούς τόν καιρό τής πείνας, τίς θεραπείες ασθενών καί δαιμονιζομένων, προρρήσεις γεγονότων (§ 1000). Καί τονίζει ότι ανάλογα μέ τήν πίστη γίνεται καί η διανομή τών χαρισμάτων, μικρή στούς ολιγόπιστους, καί μεγάλη σ’ εκείνους πού έχουν μέσα τους τήν ευρυχωρία τής πίστεως.

Τά πιό παράδοξα θαύματα παραθέτει ο άγ. Γρηγόριος “εις τόν βίον Γρηγορίου τού θαυματουργού” (ΒΕΠΕΣ, 69): μύηση στή Χριστολογία από τόν Απ. Ιωάννη εν οράματι (§ 911-2)· εξουσία κατά δαιμόνων καί μετακίνηση ευμεγέθους λίθου διά λόγου (§ 916-7)· θαυμαστή αποξήρανση εν μιά νυκτί μιάς λίμνης­κληρονομιάς αντιμαχομένων αδελφών (§ 927-8)· αναχαίτιση τού ορμητικού ρείθρου τού ποταμού Λύκου πρό τής εμπηγμένης στό χώμα ράβδου του (§ 929-32)· τιμωρία Εβραίου υποκρινομένου τόν πεθαμένο (§ 940-1)· θεραπεία δαιμονιζομένου παιδός (§ 943-4)· παράδοξη αμβλυωπία τών διωκτών του (§ 948) καί πολλά άλλα.
 

Δ. Ο ιερός Χρυσόστομος έχει τίς εξής θέσεις: α) τό χάρισμα νά θαυματουργούν οι πιστοί δέν δίδεται στίς μέρες του όπως στά πρώτα χριστιανικά χρόνια, διότι πλέον στερεώθηκε η χριστιανική πίστη· β) αυτό πού συνθέτει τή χριστιανική ζωή δέν είναι η θαυματουργία, αλλά η αρετή· γ) ανώτερο θαύμα είναι η απαλλαγή από τήν ψυχοφθόρο αμαρτία· δ) η ενάρετη ζωή “χρεώνει” τό Θεό, ενώ τό χάρισμα τής θαυματουργίας χρεώνει τό χαρισματούχο. Σ’ αυτήν τήν προοπτική αποδέχεται καί αξιοποιεί κηρυκτικώς παλαιά καί σύγχρονα θαύματα.

Π.χ. στήν Δ΄ Ομιλία “εις τόν Ματθαίον” (ΕΠΕ, τ. 9, § 1) καί τίς ΛΗ΄ καί ΜΑ΄ Ομιλίες “εις τάς Πράξεις” (ΕΠΕ, 16Α, § 5) αναφέρεται σέ σύγχρονα παραδείγματα τής θαυματουργούσης θείας Προνοίας στή ζωή τών ανθρώπων, μέ τήν υπόδειξη ότι πρέπει νά τά θυμόμαστε πάντοτε, διότι αυτά γίνονται σ’ εμάς αιτία νά συνάψουμε μεγάλη φιλία μέ τό Θεό.

Σέ εγκωμιαστικούς Λόγους σέ Μάρτυρες (ΕΠΕ, 37) μνημονεύει συγκεκριμένα σημεία ή επικαλείται γενικά τό πλήθος τών θαυμάτων τών Αγίων, διά τών ι. λειψάνων. Μή δείς ότι τό σώμα τού μάρτυρα βρίσκεται χωρίς ψυχική ενέργεια, αλλά πρόσεχε ότι παραβρίσκεται σ’ αυτό κάποια άλλη δύναμη μεγαλύτερη κι από τήν ψυχή, η Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, απολογούμενη πρός όλους υπέρ τής αναστάσεως μέ τά θαύματα πού επιτελεί  (εις τόν ιερομάρτ. Βαβύλαν).

'Ας γονατίσουμε μπροστά στά λείψανά τους, άς αγκαλιάσουμε τίς λειψανοθήκές τους, διότι καί αυτές μπορούν νά έχουν μεγάλη δύναμη… (εις τάς μάρτυρας Βερνίκην καί Προσδόκην).
 

Ε. Θά έπρεπε νά συγγράψουμε αυτοτελώς ολόκληρο βιβλίο, άν θέλαμε νά παραθέσουμε αναλυτικά τή γνώμη τών προειρημένων καί άλλων Αγίων Πατέρων (π.χ. τών αγίων Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Ιωάννου Δαμασκηνού, Θεοδώρου Στουδίτου, Ανδρέου Κρήτης, Συμεών Νέου Θεολόγου, Γρηγορίου Παλαμά, Νικοδήμου Αγιορείτου) καί τών συγγραφέων παλαιοτέρων καί νεοτέρων αγιολογικών κειμένων (Βίου Οσίων, Μαρτυρολογίων, Γεροντικών κ.λπ.).
 

ΣΤ. Αλλά καί στά λειτουργικά βιβλία, τά καθιερωμένα καί τών νεοτέρων ασματικών Ακολουθιών, ανευρίσκουμε τήν μνεία θαυμάτων, μέ χαρακτηριστικότερα τό εορταζόμενο διά κολλύβων θαύμα τού αγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τού Τήρωνος (Σάββατο Α΄ Εβδομάδος Νηστειών) καί τά περιθρύλλητα πλείονα θαύματα τής Παναγίας μας στήν Ζωοδόχο Πηγή Κωνσταντινουπόλεως (Παρασκευή τής Διακαινησίμου).

'Αν επεκτεινόταν η έρευνά μας καί στό πλήθος τών προσκυνηματικών οδηγών διαφόρων ιερών τόπων, θά μάς προσεπόριζε πολλές θαυμαστές συναξαριακές μαρτυρίες.

* * *

Συμπερασματικά, λοιπόν, αναφέρουμε ότι τά θαυματολογικά βιβλία δέν συνιστούν καινοτομία τής εποχής μας, αλλά καθαγιασμένη ευαγγελική, πατερική, εκκλησιαστική ενασχόληση, μέ διττό σκοπό: αφενός μέν τήν ευγνώμονα δοξολογία τού Θεού καί τών Αγίων Του, αφετέρου δέ τήν τροφοδοσία τής πίστεως τού λαού Του.

Μ’ αυτό τό σκεπτικό κι αυτόν τό διττό σκοπό δημοσιεύονται καί τά επόμενα νεότερα θαύματα τών Αγίων μας, ως “σημεία”­σημάδια τής παρουσίας καί τής πρόνοιας τού Θεού.

Πράγματι, ο Θεός είναι πού ενεργεί καί ευεργετεί διά τών Αγίων, αποκαλύπτει τήν πανσωστική Του φροντίδα καί δύναμη καί έτσι μάς προσκαλεί σέ ενθεαστικό θαυμασμό, αναγεννητική μετάνοια  καί αγιαστική κοινωνία μαζί Του από τού νύν καί εις τούς αιώνας.
 
 
 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
 

Εκτός από τίς βιογραφικές καί θαυματολογικές αναφορές τών ιερών Ευαγγελίων στά πρόσωπα τών αγίων Μαθητών καί Αποστόλων τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τό μεγαλύτερο σέ έκταση βιβλίο τής Καινής Διαθήκης, οι Πράξεις τών Αποστόλων, βιβλίο τής θεοχάρακτης ιστορίας τής Εκκλησίας στά πρώτά της βήματα, θά μπορούσαμε νά πούμε ότι αποτελεί μιά συνθετική απόπειρα πρωίμου καταγραφής “Βίου Αγίων”, βιογραφίας αγίων, εν προκειμένω τών Αποστόλων Πέτρου, Ιακώβου, Ιωάννου, Στεφάνου, Φιλίππου, Παύλου, Βαρνάβα καί τών συνεργατών τους.

Σ’ αυτό τό θεόπνευστο βιβλίο διαβάζουμε γιά τήν άγια πιστότητα τών Αποστόλων στόν σταυρωθέντα καί αναστάντα, αναληφθέντα καί εν αυτοίς μένοντα εν Αγίω Πνεύματι Κύριό τους καί Κύριό μας Ιησού Χριστό. Διαβάζουμε γιά τήν άγια τόλμη τους, τό κήρυγμα καί τή δράση, τούς κινδύνους καί τούς διωγμούς, τούς κόπους καί τίς πνευματικές κατακτήσεις στό έργο τού ευαγγελισμού τών ανθρώπων. Στό αυτό βιβλίο διαβάζουμε καί γιά τά θαύματα τών αγίων Αποστόλων, εκπλήρωση τού λόγου τού Κυρίου: Σάς βεβαιώνω πώς αυτός πού πιστεύει σ’ εμένα, θά κάνει κι εκείνος τά ίδια έργα πού κάνω εγώ καί μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτά, γιατί εγώ πηγαίνω κοντά στόν Πατέρα. Κι ό,τι ζητήσετε στό όνομά μου, θά τό κάνω, ώστε η δόξα τού Πατέρα νά φανερωθεί μέσω τού Υιού (Ιω. 14, 12­13).

Αλλά καί στήν Παλαιά Διαθήκη έχουμε “βίους αγίων”, τών αγίων Πατριαρχών (Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ), Προφητών (Μωυσή, Δαβίδ, Ελισσαίου, Ησαΐου κ.λπ.) καί Δικαίων (Ιώβ, Ρούθ κ.λπ.).

Αυτή η θεοπνεύστως καταγεγραμμένη ιστορία τών θεαρέστων, θεοπειθών, θεοτιμήτων ανδρών καί γυναικών, μέρος τής ιστορίας τής σωτηρίας, μάς υπενθυμίζει ότι η σωτηρία δέν είναι ένα εξωϊστορικό γεγονός στό οποίο εμείς (οι εκάστοτε μικροί αυτουργοί τής ιστορίας τού κόσμου) δέν έχουμε τάχα μερίδιο ευθύνης καί συμμετοχής. Τουναντίον! Η σωτηρία δέν μάς επιβάλλεται. Καλούμεθα ως μέλη τής Εκκλησίας νά τήν αποδεχθούμε μέ συγκεκριμένες πράξεις μέσ’ στήν ιστορία καί νά τήν ευαγγελισθούμε στούς γύρω μας.

* * *

Τέτοιο σημαίνοντα ρόλο διεδραμάτισαν οι τρείς νεοφανείς 'Αγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Ειρήνη διά τής φιλοχρίστου οσιακής ζωής καί μαρτυρικής τελειώσεώς τους. Καί συνεχίζουν νά διαδραματίζουν τόν αυτό ιερό ρόλο μέ τά ΘΑΥΜΑΤΑ τους, πού αποτελούν μέρος τής ιστορίας τής Εκκλησίας, μέρος τής ιστορίας τής δικής μας πορείας χριστοσωτηρίας διά τής Εκκλησίας. Διότι τά συγκεκριμένα θαύματα αφορούν βεβαίως κάποιους συνανθρώπους μας ευεργετηθέντας προσωπικά, αλλ’ αφορούν καί όλους εμάς τούς υπολοίπους, ως “σημεία” τής πανσωστικής θ. πρόνοιας, ως αφορμή χαράς, ως προαναγγελία τών εσχάτων, τής ουρανίου προοπτικής μας.

Δοξολογούμε τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό γιά όλα αυτά τά δώρα τής φιλανθρωπίας Του. Τόν δοξολογούμε καί γιά τούς τρείς Αγίους Του, τούς χαρισθέντας εις ημάς προστάτας καί βοηθούς, γιά νά μάς διδάξουν σέ χρόνια κρίσιμα κι αποκαλυπτικά ότι: η πίστη μας είναι η αληθινή, η Εκκλησία μας είναι τό “Σώμα Χριστού”, πάντοτε ζώσα καί άγια, η ζωή συνεχίζεται πέραν τού τάφου καί προορισμός μας είναι η αιώνια βασιλεία τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος.

* * *

Καί μέ τό παρόν βιβλίο προσπαθήσαμε φιλοτίμως νά προβληματίσουμε τήν εσώτατη αίσθηση τής αγαθής συνειδήσεως καί τής αφελότητος πίστεως πού ενδεχομένως ως σπαράγματα διατηρούμε οι πλείονες από τά παιδικά μας χρόνια, αλλ’ έχει ανάγκη ανατροφοδοσίας.

Μέσα από τήν αυθεντική παρουσίαση τής εμπειρίας συγχρόνων μας ανθρώπων κι από τά σχόλια πού παρενείραμε εδώ κι εκεί στίς διηγήσεις σ’ αυτό αποβλέψαμε. Διότι πέρα από τό θαυμασμό ή τήν έκπληξη ή τόν προβληματισμό, πού θά προκαλέσουν στόν καθένα οι αφηγήσεις τών ιαθέντων, πρέπει νά συνανακαλύψουμε τήν παρουσία τού Ενός, τού όντως Φιλανθρώπου καί Φιλαγάθου, τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρός μας Ιησού Χριστού.

Είμαστε θεοπλαστούργητοι καί υπάρχουμε επειδή τό θέλει ο Θεός γιά ένα σκοπό: νά ζούμε αιώνια μετέχοντας στό Θεό, πού είναι η ζωή, τό φώς, η μακαριότητα. 'Ομως, ο Θεός μάς έπλασε ελευθέρους καί μάς αγαπά, χωρίς νά μάς εξαναγκάζει νά Τόν αγαπήσουμε. Μάς φροντίζει, χωρίς νά επιβάλλει νά Τόν λατρεύουμε. Μάς θέλει, χωρίς νά μάς οδηγεί διά τής βίας νά Τόν θέλουμε.

Τήν εν Χριστώ ζωή, δηλ. τό νά ζεί ο άνθρωπος σέ άμεση προσωπική σχέση μέ τό Χριστό, τήν κατακτά όποιος πιστεύει στό Χριστό, λαχταρά νά ζήσει μαζί Του, αγωνίζεται γι’ αυτό καί δέχεται τελικά τήν παρουσία τού Χριστού ενεργό μέσα του. Η εν Χριστώ ζωή είναι γνωστή μόνο σέ κείνους πού τήν επιδιώκουν συνειδητά καί επίμονα.

* * *

Ο Κύριός μας, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, είναι ο μοναδικός σωτήρας, λυτρωτής καί ευεργέτης μας. 'Ομως, η εν Χριστώ σωτηρία δέν είναι μόνο γεγονός, αλλά καί προσδοκία. Εδώ ακριβώς, χρειάζεται η δική μας συμβολή καί συνεργία. Ο Κύριος βέβαια έδωσε τή ζωή Του λύτρο, γιά νά μάς σώσει· πρέπει όμως κι εμείς νά αποδεχθούμε ενεργητικά αυτό τό ανεκτίμητο δώρο καί μέ τή δική Του βοήθεια νά τό διατηρήσουμε.

Ο Θεός μάς προσφέρει τό πάν. Η δική μας συνεργία έγκειται στό νά αποδεχθούμε καί νά κρατήσουμε αυτό τό "πάν". Μολονότι αυτό πού συνεισφέρουμε γιά τή σωτηρία μας, όπως φαίνεται είναι ασήμαντο σέ σχέση μέ αυτό πού μάς προσφέρει ο Κύριός μας, ωστόσο έχει αυτό καθ’ εαυτό μεγάλη καί αναντικατάστατη σπουδαιότητα.“Ο Χριστός, λέει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, είναι συναγωνιστής μας· κι ένας συναγωνιστής εξυπακούεται ότι συναγωνίζεται καί βοηθάει όχι εκείνους πού κείτονται ξαπλωμένοι ή είναι άρρωστοι, αλλά εκείνους πού έχουν υγεία καί τόλμη, ώστε νά μπορούν νά αγωνίζονται”.

Αυτή είναι η οδός τής σωτηρίας τήν οποία βάδισαν όλοι οι 'Αγιοι καί τήν οποία μάς καλούν οι νεοφανείς 'Αγιοι νά βαδίσουμε κι εμείς.


Αρχή σελίδας